جام جم آنلاین: شهربانو منصوریان سه هفته پیش در رقابت‌های قهرمانی ووشوی آسیا موفق به کسب مدال طلا در وزن ۷۰ کیلوگرم شد، اما بلافاصله پس از بازگشت به ایران گفت که قصد خداحافظی از ووشو را دارد؛ تصمیمی که چندان پایدار نبود، چراکه این ووشوکار ضمن پشیمانی از این تصمیم، برنامه‌هایش را برای حضور در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۴ اعلام کرد.
این ووشوکار اصفهانی که بیش از دو سال است در ایران و جهان رقیبی ندارد قصد دارد به پرافتخارترین ووشوکار تاریخ ورزش ایران تبدیل شود و حتی در این راه می‌خواهد رکورد افتخارات ووشوکاران مرد را بشکند. او در گفت‌و‌گو با جام‌جم از آینده‌اش و برنامه‌های پیش روی خود می‌گوید:
چرا از تصمیمی که برای خداحافظی از ووشو گرفتی سریع پشیمان شدی؟
واقعیت این است که نبود وزن من یعنی ۷۰ کیلوگرم در رقابت‌های آسیایی ۲۰۲۴ اینچوان مرا خیلی بی‌انگیزه و ناراحت کرده بود، اما الان می‌خواهم با کم‌کردن وزن خود را به این رقابت‌ها برسانم. ووشو المپیکی نیست و تنها دلخوشی ما همین بازی‌های آسیایی است.
فکر نمی‌کنی وزن کم‌کردن برایت ریسک بزرگی است؟
نه، گمان نمی‌کنم رقیبانی که در اوزان پایین‌تر وجود دارند از ووشوکاران وزن ۷۰ کیلوگرم قوی‌تر باشند. حتی اگر خطر هم داشته باشد و منجر به این شود که من با ناکامی مطلقی مواجه شوم باز هم پشیمان نمی‌شوم، چرا که ثابت می‌کنم برای هدفی که دارم نهایت سعی و تلاشم را کرده‌ام.
خواهرت الهه که همانند تو عناوین و افتخارات زیادی دارد بتازگی بشدت افت کرده، چرا؟
نباید انتظار داشت یک ورزشکار همیشه در اوج باشد. الهه در مسابقات اخیر قهرمانی آسیا خیلی زود از گردونه رقابت‌ها حذف شد، اما به نظر من چیزی از ارزش‌های او کم نمی‌شود. خواهرم فرصت بسیار زیادی برای جبران ناکامی‌های اخیرش دارد.
تو باعث پیشرفت الهه در ووشو شدی یا الهه باعث پیشرفت تو شد؟
الهه از من کوچک‌تر است و در واقع من باعث شدم که او پیشرفت کند. ما همیشه با هم تمرین می‌کنیم و من تا آنجا که توانستم به او کمک کردم که موفق باشد. البته این را هم از یاد نمی‌برم که تمرینات مدام با خواهرم نقش بسیار زیادی در آمادگی من داشت و تا حدود زیادی به او مدیون هستم.
دلیل خاصی دارد که اکثر مدال‌آوران تیم ملی ووشوی بانوان اهل اصفهان هستند؟
بله، مطمئن باشید اگر تا این حد در اصفهان به ووشو بها نمی‌دادند تیم ملی در قرق اصفهانی‌ها نبود! اصفهان را می‌توان مهد ووشوی بانوان ایران دانست. من الان در اصفهان مربیگری می‌کنم و شاهد استعدادهای بسیار زیادی هستم که هر کدام می‌توانند روزی قهرمان آسیا شوند.
جو تیم ملی ووشوی بانوان چگونه است، صمیمانه یا پر از تنش و اختلاف؟
فکر نمی‌کنم هیچ‌کدام از تیم‌های ملی بانوان به اندازه ووشو جوی صمیمانه داشته باشد. ما اینجا همه با هم خواهریم و برای یکدیگر ارزش و احترام قائلیم. البته ما رقابت سرسختانه با یکدیگر داریم که البته این رقابت فقط مربوط به میدان مسابقه است و جای دیگری وجود ندارد.
چه کسی در ووشو بیشتر از همه مشوقت بود؟
خانواده و البته همسرم. همسرم پشتیبان بسیار بزرگی برای من است و شاید اگر حمایت‌های او نبود من این افتخارات و موفقیت‌ها را به دست نمی‌آوردم.
تا به حال شده از فنون رزمی در جایی به غیر از میدان مسابقه استفاده کنی؟
خیر، هرگز. حتی آقایان رزمی‌کار هم این کار را نمی‌کنند، چه برسد به من که یک خانم هستم! مطمئن باشید من کسی را کتک نمی‌زنم.
افسوس نمی‌خوری که ووشو ورزش المپیکی نیست؟
یک دنیا حسرت المپیک را می‌خورم. متاسفانه زمانی ووشو به رقابت‌های المپیک افزوده می‌شود که من دیگر خداحافظی کرده‌ام. اگر ووشو المپیکی بود شاید من در لندن نخستین زنی در تاریخ ورزش ایران لقب می‌گرفتم که از رقابت‌های المپیک مدال می‌گیرد.
خودت را در ایران بی‌رقیب می‌دانی؟
اگر حمل بر خود ستایی نباشد بله. من قهرمان آسیا هستم و سال گذشته هم موفق به کسب طلای جهانی شدم و اگر دیگر افتخارات و عناوین بین‌المللی من را در نظر بگیرید متوجه می‌شوید ادعای من بی‌دلیل نیست.
از راه ووشو درآمد خوبی کسب می‌کنی؟
ای بابا، کدام درآمد؟! آنچه که در ووشو به دست می‌آوریم همان پاداش‌هایی است که هنگام قهرمانی به ما می‌دهند. من یکی فقط به دلیل عشق و علاقه‌ام در میادین ووشو به میدان می‌روم وگرنه جنبه مالیاش اصلا برایم مهم نیست.
سقف آرزوهایت در ووشو کجاست؟
همان‌طور که قبلا گفتم تبدیل‌شدن به پرافتخارترین ووشوکار تاریخ ورزش ایران آرزوی من است. برای این‌که به این آرزو برسم باید تمام قهرمانی‌هایی که پیش رویم وجود دارد را به دست بیاورم.
حرف پایانی؟
متاسفانه هنوز هم به ووشوی بانوان اهمیت نمی‌دهند. مگر چه کار باید بکنیم تا از نظر آقایان مسوول مهم باشد؟ به فکر ما هم باشید.
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version