با فرا رسیدن اول جولای ۲۰۱۲ اتحادیه اروپا در حالی به آغاز اعمال تحریم ها علیه ایران دست زده است که با گذشت سه دهه از پیروزی انقلاب اسلامی، تحریم ها نتیجه ای جز ناکامی برای غرب در بر نداشته است.
بازندگان اصلی جریان انقلاب اسلامی ایران روزهای آغازین پیروزی انقلاب، دست به اقدامات مختلفی زدند تا شاید بتوانند وضعیت گذشته را بازگردانند بنابراین تحریم های آمریکا علیه ایران تنها چند ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی آغاز شد.
دولت آمریکا بر اساس این مصوبه واردات نفت خود از ایران را ممنوع اعلام کرد. هنوز ۱۰ روز از ابلاغ این تحریم نگذشته بود که دستورالعمل اجرایی ابلاغ شد و آمریکا بر اساس آن، همه سپردهها و داراییهای دولت و بانک مرکزی ایران در آمریکا را مسدود کرد.
در آوریل ۱۹۸۰ کارتر مصوبه دیگری را به شماره ۱۲۲۰۵ امضا کرد که صادرات آمریکا به ایران و همچنین هرگونه نقل و انتقال مالی بین آمریکا و ایران را ممنوع میدانست.
در دوره ریاستجمهوری رونالد ریگان (۱۹۸۹-۱۹۸۱) تصمیمسازی آمریکا برای تحریم ایران همچنان ادامه یافت. در ژانویهی ۱۹۸۴ دولت ریگان مصوبهای را تصویب کرد که بر اساس آن هرگونه کمک آمریکا به ایران در آینده را ممنوع اعلام شد.
یک سال پس از این مصوبه ریگان اقدام جدیدی را در راستای فشار بیشتر بر ایران صورت داد؛ این که بخشی از تعهدات مالی خود نسبت به سازمانهای بین المللی را پرداخت نکند. این کاهش پرداخت های مالی آمریکا به سازمان های فوق با این توجیه بود که چرا این سازمان ها طرح های مربوط به ایران را تصویب کردهاند که نوعی کمک به ایران محسوب میشد.
پس از پایان ریاست جمهوری ریگان، دولت بوش پدر (۱۹۹۳-۱۹۸۹) در اکتبر ۱۹۹۲ مصوبهای را به تصویب رساند که بر اساس آن، فروش کلیه تجهیزات با کاربرد دوگانه به ایران ممنوع شد.
اما در دورهی کلینتون (۲۰۰۱-۱۹۹۳) شکل تحریمهای آمریکا علیه ایران ارتقایی کیفی و کمی یافت. قانون داماتو اولین طرحی بود که در قالب تحریمهای یکجانبه آمریکا علیه ایران به اجرا درآمد.
پس از واقعه ۱۱ سپتامبر، وضعیت روابط ایران و آمریکا بدتر شد و اعمال تحریم ها علیه ایران شدت یافت.
اعمال کنندگان تحریم ها باید مروری بر سابقه تحریم ها علیه ایران انجام دهند تا بتوانند با دیدی واقع بینانه تر به تحریم ها نگاه کنند، چرا که مردم ایران ۱۱۵۵۵ روز است که با تحریم ها زندگی می کنند.
/ش۳
باشگاه خبرنگاران