نحوه رفتار با دوست خیالی فرزندتان!

به گزارش خبرنگار کلینیک باشگاه خبرنگاران؛ تحقیقات تازه نشان می دهد دوستان خیالی کودکان، صرف نظر از این مطلب که دارای شخصیت های مثبت و یا منفی باشند، برای کودکان از جنبه های احساسی، اجتماعی و ادراکی مفید می باشند و به کودکان برای کسب آمادگی برای مواجه شدن با زندگی واقعی کمک می کنند.

پیدا کردن دوست خیالی برای کودکان دو- سه ساله امری نسبتاً عادی است. گرچه کشف ناگهانی این که شما یک مهمان خانگی نامرئی دارید، کمی ترساننده است اما این امر طبیعی است و بخشی از رشد کودک  شما به شمار می آید.

نحوه رفتار با کودکان در زمینه دوست خیالی اش:
– دوست خیالی کودک خود را به مسخره نگیرید و نگذارید که خواهرها و برادرهایش و یا دوستانتان این کار را انجام دهند. به نظر کودک این دوست ، واقعاً وجود دارد.

– اگر می خواهید با دوست خیالی او صحبت کنید ، از طریق کودک خودتان با او صحبت کنید

– اگر کودک شما کارهای بد خود را به گردن دوست خیالی اش می اندازد، وارد بازی او با دوستش شوید.

– کودک را تشویق کنید تا راجع به دوست خود با شما صحبت کند اما اگر او نمی خواهد راجع به او حرف بزند و آن را به عنوان یک راز به حساب می آورد، به احساس او احترام بگذارید.

– به کودک نگویید که دیگر بزرگ شده و نباید دوست خیالی داشته باشد.

تحقیقات نشان داده است که کودکان از ۲۰ ماهگی به بعد توانایی این را دارند که افکار و احساسات خود را به یکی از وسایل یا اسباب‌بازی‌های خود نسبت دهند و پس از این مرحله معمولا دوست خیالی قدم به زندگی فرزند شما خواهد گذاشت. این دوست خیالی از سن دو تا سه سالگی وارد عرصه زندگی شده و گاهی تا سنین دبستان نیز باقی می‌‌ماند، به‌ گونه‌‌ای که تقریباً ۷۵ درصد بچه‌ها تا سن هفت سالگی ارتباط با دوست خیالی را تجربه کرده‌اند.

 هر چه سن کودک بیشتر می‌شود، شدت این دوستی‌ها کمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق‌ترین دوستی بچه‌‌ها با دوستان خیالی را در سنین حدود سه سالگی می‌بینیم. این موضوع در روند رشد کودک طبیعی است و کودکانی که دارای دوست خیالی می باشند معمولاً خلاق‌تر می باشند.

نکته:اگر کودک کارهای نادرست و اشتباهات خود را به گردن دوستش انداخت، نگران نشوید و با او برخورد نکنید. از طریق برخورد با همین دوست خیالی، پیام خود را به فرزندتان برسانید؛ به طور مثالً بگویید « من واقعاً از دست فلانی عصبانی هستم. مطمئنم اگر مامانش هم اینجا بود عصبانی می‌‌شد. این بار دومی‌ است که بی اجازه به وسایل بابا دست می‌‌زند یا اسباب‌بازی‌هایش را جمع نمی‌کند.