نمی‌توانم بگویم آب را گل نکنیم…

گروه نمایش هنرآنلاین// حمیدرضا نعیمی

متن کامل یادداشت حمیدرضا نعیمی به این شرح است:
” قصه ها مان سرشار از
کشتن و کشته شدن
تباهی
نیستی
درد و سوگواری
نفاق و دشمنی
پس کجاست دلواپس های عاشقان
طعم بوسه های پنهانی
مهربانی های ارزان و بی کران ؟
نمی دانم جز این قطعه که بخشی از سروده ی من در گوسانی « سوگ چامه ی ایرج»
است ، چه چیز دیگری می توانم گفت ؟
نمایش « مرکب خوانی ارکستر مردگان » حکایت عشق های پایمال شده ، مهربانی های حرام شده و هرآنچه که حق آدمی در زندگی به زندگی است . بی شک در دیاری که سوگواری ، نمایش وضوح تری دارد از شادخواری و خنده و رقص ، سخن گفتن از مرگ و تباهی جفایی است به مخاطبان ….اما چه کنم که من هم جزوی از این مردمم ….
باهمه دردهای و یاس ها و امیدهایشان . و نمی توان به قول شاملوی بزرگ :
وقتی در پایین رودخانه ، سرمردی را زیر آب می کنند ، نمی توانم بگویم :
« آب را گل نکنیم .»
اما با این همه لذت تراژیک نقطه امیدی است که مخاطب با دیدن جفایی بس ژرفتر که بر نیاکانمان شده ؛ شاید لحظه ایی ….تاکید می کنم ) شاید لحظه ایی( ، دمی بیاساید که چه خوب؛این ماجرا فقط نمایشی بود که بر سر من آوار نگشته ….و خب مخاطب هوشمند می داند که هر قصه و ماجرایی را غرضی است .
در پایان اضافه کنم که موضوع « زبان» آن هم زبان زیبای مادری و مشخصا زبان پارسی و هجمه ای که بر آن رفته ، زخم کهنه من و هر ایرانی پاک نژادی است که دغدغه « هویت ایرانی » لحظه ای از تلاش بازش نمی دارد که کاری باید کرد . در این زمانه که کمتر کسی از صاحبان قدرت و اربابان فرهنگ و ادب از هجوم واژگان بیگانه بر زبان مان می اندیشد بایسته بود بر این مهم همت بگماریم . تا مخاطب بگوید که تا چه اندازه تلاش مان به ثمر نشسته است .
ما وارثان شوکران خورده گانیم …… “

انتهای پیام/۵۲/۵۳