نگاهی به “ناتو” پیمان آتلانتیک شمالی

۱فروردین ۱۳،

قلب پیمان ناتو، ماده پنج آن است که بیان می‌دارد: تهاجم مسلحانه علیه هر کدام از اعضا، ‌تهاجمی علیه تمامی اعضا ناتو به حساب می‌آید و هر یک از آنان باید به یاری طرف یا طرف‌های مورد تهاجم بشتابند.

به گزارش خبرنگار سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران پیمان آتلاتیک شمالی (ناتو) یک پیمان امنیتی متقابل بوده که در ۴آوریل ۱۹۴۹ به منظور تامین امنیت حوزه آتلانتیک شمالی از طریق دفاع مشترک، به امضا رسید.

۱۶ امضا کننده پیمان آتلانتیک شمالی، مشتمل بر ۱۲ شرکت کننده اولیه (بلژیک، بریتانیا، کانادا، دانمارک، فرانسه، ایسلند، ایتالیا، لوکزامبرگ، هلند، نروژ، پرتغال و ایالات متحده آمریکا بود که پس از مدتی یونان و ترکیه در ۱۹۵۲، آلمان در ۱۹۵۵ و اسپانیا در ۱۹۸۲ در این پیمان پذیرفته شدند لذا برای اجرایی کردن مقررات پیمان ناتو تشکیلات گسترده نظامی، سیاسی و اداری سازمان پیمان آتلانتیک شمالی به‌وجود آمد.

ارگان‌های اصلی ناتو عبارتند از شورای آتلانتیک شمالی، متشکل از وزرای خارجه، اقتصاد و دفاع که در مورد مسائل مهم خط مشی سیاسی_نظامی تصمیم‌گیری و همچنین کمیته نظامی متشکل از فرماندهان ستاد ارتش کشورهای عضو که خط مشی‌های استراتژی نظامی را برای ملاحظه شورا تنظیم و در نهایت ستاد دبیرخانه که توسط یک دبیرکل سرپرستی می‌شود.

 قلب پیمان ناتو، ماده پنج آن است که بیان می‌دارد، تهاجم مسلحانه علیه هر کدام از اعضا، ‌تهاجمی علیه تمامی اعضا ناتو به حساب می‌آید و هر یک از آنان باید به یاری طرف یا طرف‌های مورد تهاجم بشتابند.

از سال۱۹۶۹ به بعد، ماده ۱۳ به هر امضا کننده اجازه داده است که یک‌سال پس از اعلام عدم تمایل خود، از عضویت پیمان کناره گیری کند، اگر چه هیچ‌یک از اعضا تا به امروز از این پیمان اعلام خروج نکرده است.

باید به این نکته اشاره کرد که پیمان آتلانتیک شمالی، در ابتدا به‌عنوان ائتلاف بنیادین نظامی غرب برای مواجهه با خطر تجاوز نظامی شوروی به اروپای غربی و آمریکای شمالی، ایفای نقش می‌کرد.

اگر چه هیچ مدرکی دال بر اینکه شوروی تهاجمی را به حوزه آتلانتیک شمالی طراحی کرده باشد، موجود نیست اما این پیمان محصول بیم و هراس رایج در میان کشورهای امضا کننده بود چرا که معتقد بودند چنین تهاجمی ممکن‌الوقوع است.
اگر چه شرکت‌کنندگان در این پیمان آن را اتحادی دفاعی تلقی می‌کردند، اما کشورهای بلوک شرق به‌ویژه در پی الحاق آلمان غربی به ناتو، به دیده دشمن تجاوزکار بدان می‌نگریستند.

کشورهای کمونیست، در عکس‌العمل به پیمان ناتو در سال ۱۹۵۵ به امضا پیمان ورشو و تاسیس سازمان پیمان ورشو WTO مبادرت نمودند.

پس از فروپاشی شوروی و از بین رفتن پیمان ورشو طی سال‌های ۱۹۹۹تا۲۰۰۴ میلادی، ۱۰کشور عضو بلوک شرق سابق به عضویت این پیمان درآمدند.

این پیمان که از ابتدای تاسیس تا به امروز تعداد اعضایش افزایش یافته در حال حاضر۲۸عضو دارد که گسترش آن به سمت مرزهای روسیه سبب نگرانی این کشور شده و سبب تیرگی روابط روسیه با آمریکا شده است.

گفتنی است کشورهای اسپانیا، استونی، اسلوواکی، اسلوونی، انگلیس، ایتالیا، ایسلند، آلبانی، آلمان، آمریکا، بلژیک، بلغارستان، پرتغال، ترکیه، جمهوری چک، دانمارک، رومانی، فرانسه، کانادا، کرواسی، لتونی، لوکزامبورگ، لهستان، لیتوانی، مجارستان، نروژ، هلند و یونان ۲۸ عضو ناتو می باشند.

انتهای پیام/


باشگاه خبرنگاران
باز نشر: پورتال خبری ممتاز نیوز www.momtaznews.com

نظرتان را در مورد مطلب فوق بنویسید. نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.