نگرانی از کاهش نقش الازهر

مصیبت مردم مسلمان میانمار مساله جدیدی نیست، پس از استقلال میانمار در سال ۱۹۴۸، قانون اساسی این کشور مسلمانان معروف به روهینگیا را با این بهانه که اجدادشان از ساکنان سرزمین میانمار نبوده‌اند، به رسمیت نشناخت.

از آن زمان تاکنون دولت میانمار و بیشتر ساکنان این سرزمین که بودایی هستند با ‌آنان به عنوان شهروندان میانماری رفتار نمی‌کنند و در طول این مدت در معرض ظلم، تبعید و ستم فراوان بوده و همواره به اخراج از کشور تهدید می‌شوند.

پس از روی کار آمدن نظامیان در سال ۱۹۶۲، فشارهای نژاد‌پرستانه علیه مسلمانان افزایش یافت و تعداد بسیاری به کشور همسایه بنگلادش گریختند (بین ۱۵۰ هزار تا ۵۰۰ هزار نفر). ‌

همچنین بودائیان افراطی به دارایی‌های مسلمانان تعدی کرده و بسیاری از خانه‌ها و مزارع‌شان را به آتش کشیدند و انواع خشونت را در مورد آنان اعمال کردند.

از زمان استقلال کشور میانمار (برمه)‌ مسلمانان روهینگیا از حق آموزش در دانشگاه‌ها محروم بوده و نمی‌توانند در مراکز دولتی مشغول به کار شوند و حتی نمی‌توانند به خارج از کشور سفر کنند یا به حج بروند.

مسلمانان همچنین اجازه ندارند از یک روستا به روستای دیگر سفر و حتی به پایتخت این کشور رفت و آمد کنند و فقط می‌توانند به خدمت ارتش درآمده و به کارهای سخت و طاقت‌فرسایی همچون راهسازی و ساخت پل اشتغال داشته باشند.

در بخش بازرگانی، مسلمانان باید مالیات سنگینی بپردازند و کشاورزان محصولات خود را تنها باید به ارتش بفروشند و هر کس با این برنامه‌ها و قوانین مخالفت کند، روانه زندان خواهد شد و مجازاتش گاهی به اعدام می‌رسد.

آنها به خاطر مسلمان بودن، در معرض بدترین شرایط زندگی قرار دارند و هرگاه کسی از مسلمانان اشتباهی را مرتکب شود، همه هم‌کیشانش باید بهای آن را بپردازند و بدترین مجازات‌ها در انتظار آنان خواهد بود.

در ماه گذشته یک زن بودایی در این کشور به قتل رسید و پلیس میانمار سه مسلمان را در این جنایت مقصر دانست و همین مساله، افراطیان بودایی را برانگیخت و به خانه و کاشانه مسلمانان دست تعدی دراز کرده و ده‌ها نفر از آنان را کشتند.

نیروهای امنیتی میانمار نیز دست‌ افراطیان بودایی را برای نابودی خانه‌های مسلمانان و دستگیری و آزار آنان باز گذاشت.

هنگامی که تعدادی از مردم روهینگیا مقابله به مثل کرده و در برابر آزار بودائیان ایستادگی کردند، رسانه‌های این کشور آنان را تروریست و خائن خوانده و دولت به بهانه توقف خشونت حالت فوق‌العاده اعلام کرد.

نیروهای امنیتی از مرزها برای سوزاندن منازل و کشتن مسلمانانی که به سمت کشور بنگلادش فرار می‌کردند، بهره‌برداری کردند.

دولت اعلام کرد این مشکل با خروج تمام ساکنان مسلمان از میانمار یا دخالت سازمان ملل در اسکان آنان حل خواهد شد و این پیشنهاد از سوی مسوول سازمان ملل رد شد. رسانه‌های آسیایی تصاویر دردناکی از کشتار، سرکوب و آوارگی مسلمانان ثبت کرد؛ مسلمانانی که هیچ یک از آنان ـ از پیر و زن و کودک ـ در امان نیست و برخی سایت‌های اجتماعی تصاویر خانه‌های سوخته و جنازه‌های مسلمانان و زنان شکنجه شده و آزاردیده را پخش کردند؛ تصاویری که با سکوت و بی‌توجهی سازمان‌های بین‌المللی و کشورهای بزرگ روبه‌رو شد.

هفته گذشته فردی در ایالت کلرادوی آمریکا به سوی مردم شلیک کرد که ۱۲ نفر را کشت و تعدادی را زخمی کرد. این خبر به سرعت از طریق رسانه‌ها و خبرگزاری‌های دنیا پخش شد، در حالی که هیچ خبری از کشتار بی‌رحمانه مسلمانان در کشور میانمار در بیشتر از یک ماه گذشته مخابره نشده است.

سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا توجه نکردن سازمان‌های بین‌المللی نسبت به اوضاع مسلمانان روهینگیا اتفاقی است؟ چرا جهان اسلام نسبت به این حوادث سکوت کرده‌ است و فریادی نمی‌زند و از جان آن مسلمانان بخت‌برگشته حمایت نمی‌کند؟ چرا دانشگاه الازهر به عنوان یکی از مراکز مذهبی و اسلامی در دنیای اسلام سکوت اختیار کرده است و این حوادث را محکوم نمی‌کند؟

آنچه نسبت به سرنوشت دانشگاه الازهر نگران‌کننده می‌نماید، این است که به امور داخلی کشور مصر مشغول شود و از توجه به امور مسلمانان خارج از مصر غفلت کند و مانند گذشته به وظایف خود به عنوان مناره جهان اسلام عمل ننماید.

با شرمساری باید گفت قلمروهایی که دانشگاه الازهر در آن حاضر نبوده، موسسات و مراکز امدادرسانی کاتولیکی حضور داشتند و اهداف و خواسته‌های خود را پیگیری می‌کردند.

منبع: روزنامه فلسطین 
مترجم: محمدجواد گودینی