هاشمیان: اوبرلیگا باید تنها یک آغاز باشد

وحید هاشمیان در گفت‌وگو با پایگاه اینترنتی فدراسیون فوتبال آلمان آغاز مربیگری‌اش از «اوبر لیگا» را «کاری درست» خواند. این پایگاه اینترنتی در آغاز گفت‌وگوی خود با مهاجم سال‌های پیش تیم ملی ایران می‌نویسد: در بوندسلیگا او را «هلی کوپتر» صدا می‌زدند؛ چرا که بر زدن ضربه‌های سر جهش بلندی داشت و در هوا هم همتا نداشت.

به گزارش ایسنا ، هاشمیان در ۲۰۸ بازی که در بوندسلیگا برای هامبورگ، بوخوم، بایرن‌ مونیخ و هانوفر به میدان رفت ۳۸ گل را به ثمر رساند، او برای تیم ملی ایران هم ۵۰ بار بازی کرد و ۱۴ گل ملی را هم در کارنامه خود به ثبت رساند.

هاشمیان امروز دیگر در ورزشگاه‌های بزرگ دنیا فعالیت نمی‌کند. حال و اکنون برای او یعنی اوبر لیگای هامبورگ (زیر گروه هامبورگ). این فوتبالیست ۳۶ ساله اکتبر ۲۰۱۲ به دنبال خداحافظی‌اش از دنیای فوتبال هدایت هالستنبک – رلینگن را پذیرفت. او در این تیم با «توماس بلیمایستر» بازیکن سال‌های دور هامبورگ زوج مربیگری این تیم را تشکیل داده است.

وحید هاشمیان در گفت‌وگو با DFB.de دربارهٔ تجربه‌های تازه‌اش، احترام به مربیان و اسرار هلی کوپتر صحبت کرد.

متن این پرش و پاسخ در زیر می‌آید:

* آقای هاشمیان آیا تاکنون این تعداد لغو بازی‌ها را شاهد بوده اید؟

– خیر. این رخداد برایم تجربه تازه‌ای است. در آلمان کسی چنین چیزی را به چشم ندیده است. ما بیشتر زمان‌ها تنها می‌توانیم بدویم یا به سالن برویم. این کار را سخت می‌کند . در آوریل هشت بازی داریم. شرایط بسیار بدی است، چرا که بازیکنان حرفه‌ای نیستند.

* در این شرایط ناگوار چگونه یک تیم از اوبرلیگا آماده می‌ماند؟

– کار بسیار دشواری است. مدت‌هاست بازی رسمی نداشته‌ایم. البته بازیکنان می‌دانند که این اوضاع دست باشگاه یا مربیان نیست.

* آیا این تجربه‌ها بخشی از فرایند آموزشی است که اکتبر قبل در آغاز کار آن در هالستنبک رلینگن از آن صحبت کردید؟

– همیشه می‌خواستم مربی شوم. برای همین هم مدرک مربیگری گرفتم. برای همین دوست داشتم مربی فوتبال شوم. به همین خاطر هم صبح‌ها به کلاس زبان می‌روم تا آلمانی‌ام را بهتر کنم. زمانی که آزاد هستم به کلاس‌های آموزشی می روم یا بازی‌ها را تماشا می‌کنم. همیشه فعال هستم. اوبرلیگا برای من آغاز خوبی است. تصمیم درستی گرفته‌ام با این حال این باید تنها یک آغاز باشد. هدف بعدی من لیگ منطقه‌ای یا بوندسلیگای جوانان است.

* تاکنون در فوتبال آماتور چه چیزهایی یاد گرفته‌اید؟

– در آغاز زمانی که بازیکنان در تمرین غایب بودند، عصبانی می‌شدم. از خودم می‌پرسیدم، چرا باز هم چهار بازیکن غایب می باشند؟ اول باید در می‌یافتم که بازیکنان همگی شغل دیگری دارند و از آن کار امرار معاش می‌کنند نه از فوتبال. ما از همین رو در تمرین‌ها واکنش نشان دادیم. در آغاز چهار بار در هفته‌ تمرین می‌کردیم. جوانان صبح‌ها ساعت ۶ سر کار می‌روند و شب‌ها تقریبا هر روز در میدان می باشند. این کار آنها را در آخر هفته‌ها نابود می‌کند.اکنون تنها سه بار در هفته‌ تمرین می‌کنیم.

* شما بازیکنی آرام و گوشه‌گیر به شمار می‌آمدید. آیا اکنون هم یک مربی آرام و گوشه‌گیر هستید؟

– همیشه مربیان خوبی داشتم. آنها از من می‌خواستند سخت تمرین و خوب بازی کنم. هیچ وقت برایم بحث نمایش یا چیزی از این دست در میان نبود. به عنوان مربی به هر یک از بازیکنان احترام می‌گذارم. این ربطی به توانایی ورزشی بازیکنان ندارد و بیشتر به خاطر احترام به آن انسان است. متاسفانه برخی تنها به توانایی‌ها احترام می‌گذراند.

* زمانی که بازیکن با وجود استعداد خوبش نمی‌تواند موفق باشد، با او چگونه روبرو می‌شوید؟

– این همیشه تصمیم دشواری است. بازیکن به تمرین می‌آید، تلاش می‌کند. سخت کار می‌کند، اما بازی نمی‌کند. نمی‌توان این موضوع را تغییر داد. زمانی که بازیکن حرفه‌ای هم بودم این موضوع را تجربه کردم. در آن زمان همواره به مربیان احترام گذاشتم و به حرفشان گوش کردم. می‌دانستم که مربیان تنها خواهان موفقیت می باشند آنچه اهمیت دارد آن است که زود دست از تلاش بر نداشت. در آغاز در روزهایی که زیر نظر پیتر نویرورر نیمکت نشین بودم و به عنوان بازیکن تعویضی ۱۰ بار گلزنی کردم. در سال دوم دیگر بازیکن اصلی شده بودم.

* چطور مربی هالستنبک رلینگن شدید؟

– در لیگ پیشکسوتان با توماس بلیمایستر، مربی این تیم آشنا شدم. او به من پیشنهاد داد با هم کار کنیم. این پیشنهاد جواب داد. من تمرین‌ها را برنامه‌ریزی می‌کنم و با هم ترکیب را می‌چینیم. ما تاکنون همیشه هم عقیده بوده‌ایم. توماس در لیگ تجربه بسیار بیشتری از من دارد. از سوی دیگر تلاش می‌کنم روش‌های جدیدی را در تمرین‌ها پیاده کنم.

* یکی از بازیکنان شما هم بازی سابق شما در بوندسلیگا، کلاوس رایت مایر است.

– کلاوس به این خاطر در ترکیب قرار گرفت که دیگر دروازه‌بان ها آسیب دیده بودند. او همیشه اولین بازیکنی است که در رختکن حاضر می‌شود و همانند یک بازیکن جوان تمرین می‌کند. او در این فصل اغلب ما را نجات داده است. او یک الگوی کامل و ۱۰۰ درصد است.

* آیا در تیم‌تان هلی کوپتری دارید؟

– نه. متاسفانه . اگر این طور می‌شد خیلی خوب می‌شد.(می‌خندد)

* چگونه سرزن قهاری شدید؟

– یک ضربه سر خوب با شجاعت آغاز می‌شود. از این قبل بازیکن به تمرین زیاد، زمان بندی درست و کسی که به خوبی سانتر کند، نیاز دارد.

* آیا از لقبتان خوشتان می‌آید.

– فرانک پاگلزدورف این اسم را در هامبورگ به هنگام تمرین‌ها به من داده بود. همیشه فکر می‌کردم برای داشتن اسمی خاص به عملکردی مناسب نیاز است. می‌توانم با این لقب کنار بیایم.

* با کدام یک از باشگاه‌های سابق‌تان بیشترین ارتباط را دارد؟

– با هر یک از باشگاه‌هایی که بوده‌ام رابطه خوبی دارم و از آنها تجربه‌های خوبی را اندوخته‌ام. باشگاه مورد علاقه‌ام بوخوم است. ما در قبل رابطه بسیار خوبی با هم داشتیم و با توجه به پتانسیل‌مان نتایج بسیار خوبی را به دست آوردیم.

* کدام مربی بیش از دیگران در یادتان مانده است؟

– فرانک پاگلزدورف من را به آلمان آورد. پس از آن زیر نظر پیتر نویرورر دوران بسیار خوبی را داشتم. با این حال از اوالد لینن فلیکس ماگات و دیگر مربیان خاطره‌های خوبی دارند. هرگز بازیکنی نبودم که به خاطر نیمکت نشینی از مربیان متنفر باشد.

* شما فوتبال را در کشورتان باشگاه پرسپولیس به پایان رساندید. چرا سال ۲۰۱۲ دوباره به آلمان بازگشتید؟

– همسرم در آلمان اقامت داشت. ما سال ۲۰۱۰ به هامبورگ رفتیم. پس از آخرین فصلم دخترم به دنیا آمد. من در هنف مدرک مربیگری A را به دست آوردم. می‌خواستم زمان بیشتری را با خانواده‌ام سپری کنم. از همین رو مربیگری در اوبر لیگا این فرصت را به من داد. با این حال به زودی دوباره می‌خواهم بیشتر کار کنم.

* از چه چیزی در مربیگری بیشتر خوشتان می‌آید؟

– به عنوان بازیکن فقط همیشه به آدرنالین نیاز دارد. به عنوان مربی هم اوضاع همین گونه است. از این قبل دوست دارم کاری کنم. مربیگری هم همین کار است . از نظر من برنامه‌ریزی خوب نیمی از پیروزی است.