تهمینه میلانی:یک نکته بسیار مهم در مورد خانم ایرن که حتماً باید ذکر شود این است که این خانم می‌توانست الگوی بسیار خوبی از یک هنرمند و ارتباط با جامعه باشد.
به گزارش گروه وبگردیممتازنیوز، پس از مرگ یکی از بازیگران زن قبل از انقلاب، بی بی سی از تهمینه میلانی به عنوان یکی از آشنایان نزدیک وی مصاحبه ای گرفت که در آن میلانی به نکات خاصی اشاره کرد.در این گفتگو مجری بی بی سی گفت: خانم “ایرن” به سرطان مبتلا بود. او ۸۵ سال داشت. ایرن پیش از انقلاب در فیلمهای «محلل، تختخواب سه نفره» و همچنین در سریال «سلطان صاحب‌نظران» بازی کرده بود. بعد از انقلاب او در دو فیلم دیگر بازی کرد. تهمینه میلانی کارگردان سینما و از آشنایان نزدیک خانم ایرن از او برایمان گفت.
تهمینه میلانی گفت: من با خانم ایرن سال ۵۹، ۶۰ که ایشان فیلم خط قرمز را برای استاد کیمیایی کار می‌کردند آشنا شدم و به خاطر علاقه‌ای که ایشان نسبت به من نشان داد، وقتی متوجه شد که من دانشجوی معماری هستم و از خانواده‌ام پرسید، مشاور من شدند. در طول این سال‌ها به عنوان کسانی که سابقه طولانی فعالیت در سینما داشتند، یعنی من تا قبل از این که کارگردان شوم برای این که هر فیلمی را قبول کنم به عنوان دستیار یا طراح صحنه با خانم ایرن صحبت می‌کردم و در واقع برای من حکم مادر دوم را داشت، یعنی بیشتر از یک دوست صمیمی بود.
بازیگر تخت خواب سه نفره الگویی برای بازیگران
میلانی افزود: یک نکته بسیار مهم در مورد خانم ایرن است که حتماً باید ذکر شود این است که این خانم می‌توانست الگوی بسیار خوبی از یک هنرمند و ارتباط با جامعه باشد. بسیار خانم با شعوری بود. کتابخوان، با مطالعه. حتی از سالی که نتوانست در سینما کار کند تمام فیلمهای فستیوال را با علاقه و دقت تمام می‌دید و نظر می‌داد. بیشتر گالری‌های هنری را می‌رفت، می‌شود گفت یک خانم به واقع با فرهنگ و با وجود این که به لحاظ اقتصادی زن ثروتمندی نبود و بعد از این که نتوانست در سینما کار کند کار پوست می‌کرد، ایشان سال‌ها اما مناعت طبع و یک کاراکتر بسیار دست و دلبازی داشت.
تهمینه میلانی از آن دسته فیلمسازانی است که دغدغه اصلی‌اش تصویر زن و نگاه زنانه فمینیستی و ناروا نسبت به اوست چرا که میلانی زنان را نیز مانند سایر اقشار ایران افرادی عقده ای می شناسد و در برنامه هفت بر آن تاکید کرده است.
میلانی فیلمسازی را با فیلم «بچه‌های طلاق» در سال ۶۸ آغاز کرده و فعالیت فیلمسازیش را با «افسانه آه» در سال ۶۹، «دیگه چه خبر؟» در سال ۷۰ و «کاکادو» در سال ۷۳ پی می‌گیرد.
آنچه میلانی را به عنوان یک کارگردان زن در سینما مطرح می‌سازد، فیلمی جنجالی است با عنوان “دو زن” که تلاش می کند در راستای پرداختن به مسائل حقوقی، وضعیت دو زن را در جامعه‌ای سنتی و در حال گذار به سوی مدرنیسم نشان می‌دهد.
«دو زن» محصول سال ۷۷ میلانی، پرده اول از تریلوژی فمینیستی این کارگردان است که خود هدف از آن را خردمند کردن زنان نسبت به شرایط اجتماعی و حقوق از دست رفته‌شان می‌داند.
پرده دوم این تریلوژی زنانه، فیلم «نیمه پنهان» ساخته سال ۷۹ است که ترکیب مضمونی عاشقانه با مایه‌های سیاسی اجتماعی دارد و بالاخره سومین پرده «واکنش پنجم» تولید سال ۸۰ بوده که واکنشی است زنانه علیه قوانین جامعه مردسالار. میلانی معتقد است که «دو زن» تشریح جایگاه زنان در مناسبات جامعه‌ای سنتی است که هویتی برای زنان نمی‌شناسد و «نیمه پنهان»، بیان اندیشه‌ها، آرزوها و فعالیت‌های سیاسی اجتماعی آنان که به سرکوب شدن از سوی شرایط جامعه مردسالار می‌انجامد و در نهایت زنان در «واکنش پنجم» به اعتراض در مقابل جامعه مردان واکنش نشان می‌دهند.
میلانی در این فیلم‌ها، به بهانه دفاع از حقوق زنان، خواسته یا ناخواسته به طرح دیدگاه‌ها و نظریه‌های فمینیستی پرداخته است، وی تحت تأثیر نظریه‌های فمینیستی و با نادیده‌انگاری جایگاه و موقعیت زن مسلمان ایرانی، تلاش می کند مشکلات اجتماعی زنان را به گونه‌ای تفسیر کند که نسخه‌های از پیش نوشته شده فمینیسم، راه درمان آن باشد.
باشگاه خبرنگاران