اصولا در نظام اداری پیچیده هالیوود، قوانین نانوشته بسیاری وجود دارند که همواره یهودیان در اولویت اند و اگر یک یهودی از مرام سیاسی صهیونیسم نیز جانب داری کند، طبعا مدارج طرقی در هالیوود را با سرعت بیشتری خواهد پیمود. اما اگر همین هنرمند یهودی بی طرف باقی بماند یا ندرتا بر خلاف نظام تبلیغاتی صهیونیسم گام بردارد، به سهولت از گردونه هالیوود بیرون خواهد افتاد. بر همین اساس، معمولا کمیته بررسی فعالیت های ضد آمریکایی، هنرمندان و کارگردانان مهاجر اروپایی را مورد بازجویی قرار می دهند و انها را تهدید می کند که اگر در مسیر مورد نظر آمریکا [ صهیونیسم ] گام برندارند به سختی مجازات خواهند شد. هدف از این اقدام، جلوگیری از فعالیت کارگردانان و فیلمسازانی بود که قصد داشتند خارج از چهارچوب های ساختگی و مبتذل هالیوود دست به خلق آثار هنری بزنند. حذف چارلی چاپلین به اتهام کمونیست بودن در قضیه مک کارتی، بی اعتنایی به لورسن ولزپس از ساخت فیلم همشهری کین و تحریم براندو به دلیل روحیه عصبی او، وایال سیوان کارگردان یهودی مقیم فرانسه که آثار هنری او دارای محتوای انتقادی از رژیم صهیونیستی است و نیز مل گیبسون تهیه کننده و کارگردان سینمای هالیوود که بسیاری از ادعاهای صهیونیست ها مبنی بر وقوع هولوکاست را رد کرده مشتی از خروار هستند.
لذا می بینیم از سال ۱۹۵۱ میلادی که سناتور آمریکایی جو مک کارتی، طی نطقی آتشین از رواج افکار کمونیستی در میان فرهیختگان و هنرمندان ایالت متحده سخن راند و هنرمندان ایالات متحده و مقامات کاخ سفید خواست تا هرچه زودتر ریشه کمونیسم را در مهد تمدن غرب بخشکانند، افرادی چون رونالدریگان، که یکی از اعضای کمیته بررسی فعالیت های ضد آمریکایی بود وعده ای از سرشناسترین کارگردانان جهان از جمله آرتور میلو و کلیفورد اودیتس و چارلی چاپلین را به ضدیت با آمریکا و همسویی با اتحاد جماهیر شوروی متهم کردند و بسیاری دیگر را در لیست سیاه قرار دادند.
در نظام مافیایی هزار چهره هالیوود، برای یک هنرمند ضد صهیونیست ( حتی اگر یهودی باشد ) جایی وجود ندارد و سرنوشت تلخ بزرگترین هنرمند تاریخ سینما چارلی چاپلین گواهی است بر این مدعا.
چارلز اسپنسر چاپلین یهودی زاده فقیری بود که دوران کودکی را در تنگدستی گذراند. و در نخستین سالهای شکوفایی سینما در آمریکا با تکیه بر خلاقیت و استعداد فردی خود سرانجام به اوج قله شهرت و افتخار فراز امد. او به عنوان یک هنرمند یهودی، در اکثر نقش های سینمایی آغازین خود، تصویری بدیع و جذاب از یک یهودی سرگردان به تماشا گذاشت و این همان الگوی مطلوب سیاستگذاران هالیوود محسوب می شد. به تدریج چارلی چاپلین به محبوب ترین هنرمند تاریخ سینما تبدیل شد و تهیه کنندگی آثارش را خود بر عهده گرفت. اکنون این مجال برای او پدید آمده بود تا پس از سالیان متمادی به دل مشغولی های خویش بپردازد و فارغ از نظام مافیای حاکم بر هالیوود حرف دل خود را به زبان تصویر بیان کند. ولی لابی صهیونیسم در هالیوود این روال را نمی پسندید و از همین جا بود که دشمنی ها آغاز شد. چارلی چاپلین هنرمند محبوب مردم که پیش از این در اکثر آثار خود به عنوان یک فقیر خانه به دوش، تمثیلی از مظلومیت جهانی یهودیان بود، اکنون از قالب یهودی سرگردان، بیرون آمده و در نقش هایی متفاوت همچون انسانی ماشینی، ثروتمندی عیاش و یا دیکتاتوری زورگو نظام ارزشی غرب را به سخره می گرفت و این روالی نبودکه صهیونیست های هالیوود آن را تحمل کنند. لذا ماشین سانسور هالیوود به کار افتاد و چاپلین را نیز همچون بسیاری از هنرمندان مستقل هالیوود به جرم واهی کمونیست بودن برای همیشه از عرصه هنر سینما کنار گذاشت. ناگزیر چاپلین به اروپا رفت و همزمان با ترک هالیوود بازگشت او به آمریکا ممنوع اعلام شد. اینگونه بود که پرونده هنری مشهورترین بازیگر یهودی تاریخ سینما به جرم عدم تمکین از مرام صهیونیسم بین الملل برای همیشه بسته شد و او واپسین سالهای عمر خود را در عزلت و گمنامی سپری کرد. بسیاری از ما اگر عکس واپسین ساتلهای عمر او را ببینیم او را نخواهیم شناخت.
آپارات فیلم