“اگر امامت یکى از اصول دین است، پس اهمیت آن از توحید، نبوت، عدل و معاد کمتر نیست، پس چرا آشکارا وجوب آن در قرآن مطرح نشده است؟”
به گزارش ایسنا به نقل از شیعه آن لاین، یکی از اصلی‌ترین شبهاتی که مخالفان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام به مذهب تشیع وارد می‌کنند، ذکر نشدن نام مبارک أمیرالمؤمنین، حضرت علی علیه‌السلام در قرآن کریم است.
اکنون با توجه به این که در ایام شهادت مولای متقیان، علی علیه‌السلام هستیم، با هدف بررسی علت بیان نشدن نام مبارک ایشان در قرآن کریم، خبرنگار ما در قم پرسشی از حضرت آیت‌الله سید «صادق روحانی» در این باره مطرح کرد. متن کامل این پرسش و پاسخ به شرح ذیل است:
پرسش: اگر امامت یکى از اصول دین است، پس اهمیت آن از توحید و نبوت و عدل و معاد کمتر نیست، پس چرا آشکارا وجوب آن در قرآن مطرح نشده است؟
پاسخ: باسمه جلت اسمائه. حدیث غدیر که شیعیان با آن امامت را اثبات مى‌کنند از نظر شیعه و سنى، مسلم و قطعی است؛ زیرا هم از طرف شیعه و هم سنى به تواتر نقل شده است. این حدیث آشکارا بیان داشته که پیامبر صلى الله علیه و آله على علیه السلام را به امر الهى به جانشینى خود منصوب نمود. در عین حال، خداوند متعال در این باره تأکید نموده و تعهد کرده تا جان پیامبر صلى الله علیه و آله در امان باشد و در اثر اعتراض مردم به انجام این کار گزندى به او نرسد.
ایرادى که بر جانشینى حضرت على علیه‌السلام وارد کردند این بود که چرا آشکارا نام على علیه‌السلام در قرآن نیامده؟ ولى روشن شده که اگر نام مبارک حضرت على علیه‌السلام و امامان دیگر که از فرزندان او هستند در قرآن مى‌آمد، قرآن تحریف مى‌شد و این است راز عدم ذکر نام على علیه‌السلام و ائمه علیهم السلام در قرآن است؛ علاوه بر این نقل صحیحى از “ابى بصیر” است که گفت: «از امام صادق علیه‌السلام پرسیدم مردم مى‌گویند براى چه نام على و اهل بیتش در قرآن نیامده است؟ امام صادق علیه السلام فرمودند«به ایشان بگویید حکم نماز بر پیامبر صلى الله علیه و آله نازل شد و خداوند تعداد رکعات که سه یا چهار باشد را معین نکرد و این رسول خدا صلى الله علیه و آله بود که نماز را چنین تفسیر کرد». (۱) از این روایت روشن مى‌شود که تمامى روایت‌هایى که بر ذکر نام ائمه علیهم‌السلام در قرآن دلالت مى‌کند منظورشان تفسیر و تبیین و یا بیان شأن نزول و تأویل است بدون آنکه خداوند، ابلاغ صریح این مسأله را امر کرده باشد.