کافه سینما از مدیریت نوین این روزهای سینما گزارش می دهد: فیلمسازی از جیب مردم به سه روش

(۳۶+)(۳-) کافه سینما – امیرعباس صباغ: چند هفته پیش بود که در کافه سینما از فاجعه ای به نام سینمای دولتی نوشتیم، و از بازگشت سرمایه ۲/۵% این سینما گفتیم و نام بردیم از فیلم هایی که میلیاردی هزینه می کند و میلیونی (و در مواقعی هم چند صد هزار تومانی!!!) می فروشند و در این بین خوشا به حال حامیان سینمای دولتی که حیاتشان به کرم بی پایان بیت المال هنوز ادامه داشته و با قدرت به خلق آثار ارزشی ادامه می دهند، و در هر فصل اکرانی حداقل یک فیلم به عنوان نماینده دارند، که نمونه های متاخرش دو فیلم «شور شیرین» و «راه بهشت»(که به گفته پوستر تبلیغاتی اش در ادامه فیلم درخشان «محمد رسول الله» ساخته شده!!) هستند که با گذشت سه هفته از اکران شان هنوز موفق به برگرداندن ۱۰% هزینه تولید خود نیز نشده اند، و هر روز شاهد رشد بیش از پیش فیلمسازان و پروژه‌های هستیم که با پول ملت، تجربه هنری می‌کنند، گاهی اپوزیسیون می‌شوند و گاهی به قول خودشان از ارزش‌ها دفاع می‌کنند و با بودجه‌های میلیاردی و فروش‌های میلیونی، فیلم ارزشی می‌سازند و…

اما از این بحث کهنه و تکراری که بگذریم، این روزها شاهد ظهور گونه جدیدی از سینمای دولتی هستیم، که در مقایسه با مورد اول از بذل و بخشش بیشتری برخوردار بوده و مهرورزی را به حد اعلا رسانده است. طوری که آدمی شرمش می آید که از توقیف فیلم ها با بهانه دفاع از حق و حقوق هنرمندان، سخن گوید. این ژانر نوظهور سینمایی که شیوع آن در میان مدیران فعلی درحال گسترش است، آن قدر دل رحم و مهربان است که حتی دلش نمی آید هنرمندی که این روزها برای گرفتن مجوز فیلمش باید از فلان آقازاده وبلاگ نویس تا مدیران حوزه هنری، شهرداری و ائمه جمعه، همه را راضی کند خیلی دچار سردرگمی و استرس شود. و برای برون رفت از بن بست فعلی به راه حل جالبی رسیده و کار را به سه قسمت مساوی تقسیم کرده است:

۱-اگر با فیلمی مواجه شدید که بخش خصوصی آن را ساخته بود و موقعیت چیزی شبیه به آنچه جناب شمقدری درباره «گزارش یک جشن» گفته اند بود (به گفته آقای شمقدری: «به دلیل این‌که آقای پیرهادی تهیه‌کننده فیلم با به نمایش در نیامدن آن، زیان زیادی را متحمل شده بود و همچنین به دلیل اینکه می‌خواستیم آقای حاتمی‌کیا با خیال راحت به سراغ ساخت فیلم سینمایی شهید چمران برود، سازمان سینمایی حقوق مالکیت «گزارش یک جشن» را خریداری کرده است.») دولت شخصا وارد عمل شده و قسمتی از بیت المال را به خرید آن فیلم اختصاص می دهد تا هم حقی از هنرمند ضایع نشود! و هم خدای ناکرده خدشه ای به آنچه رسانه های فراوان دولتی اطرافمان، صبح . شب تبلیغ می کنند، وارد نشود و مساله کاملا خودجوش حل شده و نه سیخی بسوزد و نه کبابی.

۲- اما اگر فیلمی محصول نهاد های دولتی بود، (مثل «خانه پدری» یا «یک خانواده محترم») این مدیریت با چالش کمتری مواجه شده و به جای اینکه قبل از هرچیز پاسخگو باشد که چرا چنین فیلمی (که امروز منتقد درجه یک آن شده و آن را ضد ایرانی یا اسلامی می داند) را تولید کرده، بعد از چند مصاحبه آتشین علیه فیلم با دلیلی از جنس استدلال مدیر ناجی هنر که گفته بود: «پول «خانه پدری» را ما داده‌ایم و نمی‌خواهیم پخش شود» پرونده فیلم را تا زمان آمدن مدیر جدید آن نهاد، که قطعا سلیقه متفاوتی دارد، مختومه اعلام می کند.

۳-جدای از این دو مورد، در مواقعی مانند نوروز امسال، برای جبران خسارت تهیه کنندگان دو فیلم مغضوب، مدیران با گشاده دستی اعلام می کنند، کلیه خسارت هایی که متحمل سازندگان این دو فیلم شده را پرداخت خواهند کرد، که به گمانم با توجه به مسیری که این روزها در آن سیر و سلوک می کنیم و با اکران نکردن فیلم هایی که باب میل مان نیست، به جمله «پیشگیری بهتر از درمان است» تمام و کمال عمل می کنیم، در آینده بیشتر شاهد گونه اول و دوم صنعت فیلمسازی در ایران باشیم که تمام فکر و ذکرش آرامش هنرمند خود است!

در گزارشی که یکی از سایت های خبری هفته گذشته منتشر کرد، آمده بود از سال ۱۳۶۰ تاکنون بیش از ۲۰۰ فیلم گرفتار اعمال قانون مدیران وقت سینمایی شده و در محاق توقیف گرفتار شده اند، که اگر میانگین تولید هر کدام را یک میلیارد تومان برآورد کنیم به رقم ۲۰۰ میلیارد تومانی می رسیم که صرفا محصول به نمایش درآمدن این فیلم هاست، حال به این رقم اضافه کنید فروش های میلیونی فیلم های میلیاردی بخش دولتی و البته سرفصل هزینه تازه ای به نام فیلم هایی که دولت می خرد تا اکران نکند، تا نتیجه بگیرید این سینما تنها یک تامین کننده هزینه دارد و آن هم جیب مردمی ست که این روزها مدام سوال می کنیم، چرا دیگر به سینما نمی روند.

امیرعباس صباغ / کافه سینما

__________________________________________________________________________________

لینک مرتبط:

–> گزارش و آمار تکان دهنده کافه سینما از فروش فیلم های دولتی: این است سینمای دولتی: سینمایی که تنها ۲/۵% هزینه تولیدش را برمی گرداند