جلسه نقد و بررسی فیلم مستند بلند «ستاره ها» با حضور (تهیه کننده)، (مجری)، (منتقد)، (کارگردانان اثر) در سالن «سینما حقیقت» مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.
به گزارش سرویس فرهنگی برنا به نقل از روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، در ابتدای این نشست، پژمان لشکری پور به بیان مراحل تولید مستند اپیزودیک ستاره ها پرداخت و گفت: پیش از ساخت این اثر، فیلمی را به مناسبت سی امین سال انقلاب توسط ۶ کارگردان تولید کردیم که هر کدام از آنها نگاه خودشان را پیرامون مسئله انقلاب داشتند و به لحاظ ساختار از تنوع خوبی برخوردار بود و حتی در جشنواره فیلم فجر سال ۸۸ کاندید بهترین فیلم شد. اما طرح «ستاره ها» قبل از این در ذهن من بود و در ابتدا قرار بود که این مستند در ۳۰ استان و توسط ۳۰ کارگردان شهرهای آن استان ساخته شود.
وی افزود: من همواره ضرورت ساخت فیلم در حوزه دفاع مقدس را احساس می کنم و هرچند به لحاظ سرزمینی تنها ۷ استان ما به طور مستقیم درگیر جنگ بودند، اما سایر شهرها نیز به نوعی با این مسئله درگیر بودند و من می خواستم این مسئله بیان شود. مثلا در شمال کشور ما شهدای بسیاری داریم. بنابراین همه مردم ایران در مقابل دشمن بسیج شدند و یکدل در مقابل دشمن ایستادند.
این تهیه کننده مستند ادامه داد: سال ۸۹ بحث ساخت فیلم «ستاره ها » مطرح شد. مبدا انتخاب کارگردان ها هم به دلایل مختلف بود. مثلا انتخاب آقای ورهرام به علت تبحر ایشان در زمینه ساخت مستندهای قوم نگارانه بود و یا پیمان نهان قدرتی چون اصالتا اهل شمال کشور هستند انتخاب شدند.
او در ادامه به ضعف فیلم های مستند در حوزه نمایش و اکران اشاره کرد و خاطر نشان ساخت: به نظر من محل اصلی نمایش مستند در تلویزیون است، البته دوستان مرکز گسترش گفتند که «ستارهها» همزمان با هفته دفاع مقدس در شهریور ماه، در شبکه نمایش خانگی توزیع می شود.
لشکری پور ادامه داد: دراین خصوص باید بگویم که هیچ کارگردانی اثر دیگری را ندیده بود و این درست است که ما یک نگاه تقدس گونه به اثر داشتیم. من می خواستم بگویم که مملکت ما پر از ستاره است و ما از میان این ها، تنها ۶ ستاره را برای این فیلم انتخاب کردیم.
در ادامه مراسم رامتین شهبازی گفت: در برخورد با آثاری اینچنینی که در آنها چند اپیزود توسط کارگردانان متفاوت ساخته شده و همگی یک محور موضوعی دارند، از دو زاویه می توان وارد بحث شد. اول اینکه اثر از لحاظ فیلمیک و زبان سینمایی بررسی شود و دوم اینکه بر چگونگی تاثیر فیلم بر مخاطب بپردازیم.
او افزود: به نظر من وقتی قرار است به عنوان یک متن با اثر برخورد کنیم، خوانش های تاریخی و … هم به آن اضافه می شوند و باید به این نیز دقت داشت. ما در اینجا هم با اثری روبه رو هستیم که از موضوع آن مدت زمانی گذشته است.
شهبازی ادامه داد: در این فیلم ما شاهد تیتراژ و عنوانی هستیم که از پیش از شروع فیلم به ما می گوید که با چه رویکردی مواجه هستیم و جهت گیری خاص تهیه کننده و یا کارگردانان اثر را به ما بازگو می کند و در واقع نگاه تقدس آمیز به مقوله شهدا را برای ما روشن می سازد.
فرهاد ورهرام هم در ادامه گفت: من پیش از ساخت این فیلم هیچ تجربه ای در این زمینه جنگ نداشتم و سال ۶۲ هم تنها فیلمی درباره اثرات جنگ در تخریب منابع طبیعی ساخته بودم. با این حال پذیرفتم تا یکی از اپیزودهای این فیلم را کار کنم.
وی ادامه داد: من چون اصالتا لر هستم، با تحقیقات قبلی ام می دانستم که مهمترین مسئله این مردم «مرگ» است که مسئله ای تاریخی است و حتی سابقه کهن هزاران ساله دارد. به نظر من هیچ کجای ایران مانند استان لرستان با مرگ اینگونه برخورد نمی کنند.
ورهرام گفت: من تلاش کردم تا در اپیزود روایت بدون عکس، فضاسازی مرگ و آیین مرگ را با شهادت یک جوان تلفیق کنم.
در ادامه جلسه مرتضی علی عباس میرزایی، کارگردان اپیزود «روایت آیت» گفت: باید بگویم که من سال ها در روایت فتح کار کرده و دغدغه اصلی من شهدا و زندگی شان بوده است. از من خواستند که میان قوم آذری ها و کردها یکی را انتخاب کنم . پس از تحقیق متوجه شدم که شهید یعنی قهرمان و من باید به دنبال کسی باشم که در زمان حیات، قهرمان ورزشی باشد و پس از منتفی شدن ساخت فیلم درباره آذری ها، به سراغ کردها رفتم و در آنجا «داریوش ریزه بندی» و «محمود شهبازی» را یافتم که هر دو کشتی گیر بودند. این دو همزمان در ۱۰ مهر شهید شده بودند و نحوه شهادتشان ما را به یاد امام حسین (ع) می انداخت.
او تصریح کرد: اما من به سراغ داریوش ریزه بندی رفتم ، اما چون فرزند او حاضر به همکاری نشد من از حضور «بهروز پناهنده» که از بازیگران خوب تئاتر ماست بهره بردم. باید بگویم دلیل انتخاب این نام برای فیلمم هم این بود که یادی از ریزه بندی به یاد بماند.
در ادامه رامتین شهبازی گفت: به نظر من فیلم «آیت» تمایل به داستان دارد و با توجه به بازیگری آن، خیلی با سایر فیلم ها همخوان نیست. بخش عمده این فیلم ها، وابسته به زبان و کلام است و تمام ارزش ها را در ۵ فیلم اول در قالب کلام می بینیم و اگر قرار باشد یک مخاطب خارجی این فیلم ها را ببیند، هیچ حسی به او منتقل نمی شود. اما فرهاد ورهرام به تصویر و کنش های غیر بازی وابسته است و فیلمش برای همه مخاطبان مطمئنا قابل درک و حس است. در واقع یک حس کلی از فضایی شاعرانه به ما منتقل می کند.
گفتنی است که در پایان، از فرهاد ورهرام، مرتضی علی عباس میرزایی و رامتین شهبازی تقدیر بعمل آمد.
آخرین اخبار