آندره مالرو نویسنده فرانسوی کتاب «ضدخاطرات» در مقدمه کتاب خود می نویسد: «من شرق را در جوانی همچون عرب پیری می دیدم که بر گرده خر خویش نشسته است و در خواب خوش اسلام فرو رفته است.»
این تمام تصویر ناقص و بعضا مغرضانه ای بود که غرب تا همین چند دهه گذشته نسبت به کشورهای اسلامی و مسلمانان داشت و بر همین مبنی انسان ها هم دارای مراتب می شدند و بر همین اساس تقسیم انسان ها به متمدن و غیر متمدن دور از انتظار نبود.
اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی، غرب دانست، اسلامی که سالها برای راندن آن در پستوی خانه ها و به انزوا کشاندن آن زحمات پر هزینه ای صرف کرده است حیات دوباره ای پیدا کرده و در حال رشد و پیدا کردن راهی است تا هویت تمدنی خود را بازستاند و حتی پهلویی هم به ملت های آن ها زده است تا آنجا که اسلام گرایی مردم شان، آن ها را بیش از پیش نگران کرد.
مبتنی بر این نگاه، موج اسلام ستیزی غرب با درک محاسباتی واقعی از شرائط آینده شکل گرفت و با استفاده از اختاپوس رسانه ای هجمه سنگینی علیه مسلمانان و بخصوص مردم ایران به عنوان پرچمدار حرکت های اسلامی معاصر آغاز کرد. اسلام ستیزی و ایران هراسی هدف اول برنامه ریزان رسانه ای غرب شد و مدل های اجرایی آن در قالب انبوه فیلم ها و جریانات رسانه ای طراحی و ساخته شد و به همین دلیل هر چند صباحی شاهد یکی از این حرکت های برنامه ریزی شده هستیم.
البته در همین زمینه و در باب غفلت و بی برنامگی متولیان فرهنگی خودی هم ناگفته ها و ناشنیده های فراوانی وجود دارد که باید در جای خودش مطرح شود.
در این میان، قرآن کریم و عزیز، همواره موضوع یکی از توهین های مداوم و سخیفی بوده که از مسیر برنامه ریزی شده آن ها دنبال می شود. از اقدامات «تری جونز» کشیش مسیحی گرفته تا کارهای وقیحانه نظامیان آمریکایی در کشورهای اسلامی در توهین به این کتاب نورانی که رسانه های آن ها نیز از انعکاس فراگیر آن ابایی ندارند چرا که حالا در تحلیل ها مادی خود، خطر قرآن را از نزدیک احساس می کنند.
همین نشانه ها کافی است تا «عدو شود سبب خیر» و ما برای یک بار هم که شده نقش و وزن قرآن را در برنامه ها و تولیدات و تبلیغات دینی و فرهنگی باور کنیم و در اتاق فکرهای فرهنگی مان روی آن حساب ویژه باز کنیم همان طور که آن ها به آن توجه ویژه داشته و دارند.
وحدت اسلامی زیر پرچم قرآن، زبان مشترک دینی با زبان قرآن و انقلاب های اخیر در منطقه و بیداری امت اسلام که بخش عمده اش حاصل توجه آن ها به قرآن بوده از مسائل اساسی است که می توان با رویکرد درست به این کتاب شریف مسلمانان در دستور کار متولیان فرهنگی ما قرار بگیرد و حاصل آن نقش آفرینی درست کشورمان و سپس عزت و افتخار برای کشورهای اسلامی باشد.
اما به نظر می رسد ما باز هم داریم سرنا را از دهانه گشاد آن می نوازیم. در این روزها که تازه مسابقات بین المللی قرآن کریم که از جمله موضوعات مورد تأکید و مطالبه رهبری نظام نیز هست پشت سر گذاشته ایم و رهنمودهای معظم له همه ساله و در دیدار با متسابقین این دوره از مسابقات نیز بر موضوع برنامه ریزی برای جریان سازی در عرصه های قرائت، حفظ، تدبر و انس فراگیر در جامعه با این کتاب حیات بخش بوده است در شورای توسعه فرهنگ قرآنی که از کارگروه های شورای عالی انقلاب فرهنگی به عنوان عالی ترین نهاد متولی فرهنگ در جمهوری اسلامی ایران است جلسه ای تشکیل می شود و مصوب می شود کمیته‌ای با مسئولیت شورای عالی قرآن صداوسیما جهت بررسی موضوع ساماندهی و طراحی لباس ملی قراء جمهوری اسلامی ایران تشکیل شود!
در شرائط ممتاز فعلی که ایران اسلامی باید نقش ام القری بودن خود راخارج از شعارهای مرسوم و در قالب تولیدات فرهنگی قرآنی به جهان اسلام عرضه کند تازه یادمان افتاده که باید قاریان ما لباس خاص و ویژه ای داشته باشند تا در محافل قرآنی از این پس با آن لباس، برنامه خود را اجرا کنند و این می شود اولویت درجه یک مباحث قرآنی!
فارغ از اینکه این ایده تا چه حد اجرایی و عملیاتی است و اینکه ما در عرصه هایی که به شدت به طرح این مباحث نیاز داشته ایم مثل چادر ملی برای خانم ها چقدر موفق بوده ایم که حالا در یک موضوع فرعی، ورودی چنین سطحی داشته باشیم باید از این آقایان بپرسیم چه کسی از شما لباس خواست؟ در کدام مطالبه صریح رهبری معظم که بی تردید بیشترین اشراف و نقش را در جریان قرآنی کشور دارند و یا در کدام کنایه و ایماءی از ایشان به این نیت پنهان اشاره شده است؟ ممکن است استدلال کنیم نیازهایی خارج از مطالبات ایشان وجود دارد اما باید دنبال شود که پذیرفتنی است ولی اولویت بندی و ارزش گزاری در انجام کارها و سخن و برنامه مسئولین بخصوص در چنین موضوعاتی که در جامعه خط و ربط ایجاد کرده و بخشی از بدنه اجتماع را همراه می کند بسی ضروری و مهم تر می نماید.
از طرف دیگر سامان دهی محتوایی قاریان کشور و لحاظ برنامه های کیفی چقدر در دستور کار مسئولین بوده که حالا رفته ایم سراغ موضوعات شکلی و اصلا لباس ملی قراء تا چه اندازه خواست عمومی جامعه قاریان کشور ماست؟ بر آنیم این سئوال را چندباره بپرسیم که آقایان؛ چه کسی لباس خواست؟
دانلود
خبرآنلاین