این دو خانواده به‌دنبال دریچه‌ای تازه در موسیقی ایرانی می باشند

گروه موسیقی هنرآنلاین، طی سال های اخیر پورناظری ها و همایون شجریان همکاری موسیقایی گسترده ای را با یکدیگر آغاز کرده اند. آن ها از اواخر سال ۸۸ تاکنون کنسرت های متعددی را در شهرهای مختلف ایران و همچنین در اروپا، آفریقا و آسیا را به روی صحنه برده اند. در تازه ترین این برنامه ها همایون شجریان و سهراب و تهمورس پورناظری روز پنجم خردادماه ۹۲ در دوازدهمین دوره‌ی فستیوال موسیقی “موازین” مراکش دوباره به روی صحنه رفتند.

هنرمندانی برخاسته از دو خانواده برجسته موسیقایی

“همایون شجریان” و “برادران پورناظری” جوانانی برخاسته از دو خانواده برجسته موسیقایی ایران می باشند. “همایون” فرزند استاد “محمدرضا شجریان” است و “سهراب” و “تهمورس” نیز فرزندان “کیخسرو پورناظری” نوازنده و آهنگساز مطرح موسیقی عرفانی و بنیانگذار گروه شمس می باشند. یکی از خراسان می آید؛ مهد موسیقی اصیل و سنتی ایران زمین، و دیگری از مناطق کردنشین ایران آمده، سرزمینی که مردمانش با موسیقی متولد می شوند. هرچند نسل اول این دو خانواده سابقه همکاری مستقیم با یکدیگر ندارند ولی نسل تازه آن ها زمینه همکاری های گسترده موسیقایی میان آن ها را پدید آورده اند و با این کار در پی گشودن دریچه ای تازه در موسیقی ایرانی می باشند.

زمانی برای همکاری‌های گسترده موسیقایی

اولین همکاری پورناظری ها و همایون شجریان به اسفند سال ۸۸ و کنسرت “گروه همنوازان حصار” به سرپرستی علی قمصری در قزوین باز می گردد. در این کنسرت “سهراب پورناظری” به عنوان نوازنده کمانچه، آواز همایون شجریان را همراهی می کرد. ثمره ادامه این همکاری ها با گروه همنوازان حصار، برگزاری دو کنسرت در فروردین و آبان ۸۹ در شهر تهران و همچنین انتشار یافتن یک آلبوم با عنوان “آب، نان و آواز” با صدای همایون شجریان بود. اما همکاری جدی تر سهراب پورناظری و همایون شجریان از مجموعه کنسرت های گروه سیاوش با عنوان “آئینه ها” آغاز شد. کنسرت بسیار موفقی که آهنگسازی آن را استاد کیخسرو پورناظری و سهراب پورناظری بر عهده داشتند. کنسرت “آیینه ها” ابتدا در مهرماه سال قبل به مدت سه شب در برج میلاد تهران و در دوبخش موسیقی تنبور و موسیقی سنتی برگزار شد. استقبال از این کنسرت به اندازه ای چشمگیر بود که در ادامه تبدیل به یک تور ایرانگردی شد و در فاصله ماه های آبان تا بهمن ۹۱ “گروه سیاوش” مجموعه برنامه های خویش را به ترتیب در شهرهای اراک، همدان، اصفهان، رشت، آمل، یزد، بندرعباس و قزوین به روی صحنه برد.
این موفقیت های درخشان اولیه، پورناظری ها و همایون شجریان را ترغیب به افزایش همکاری ها می کند و اینبار آن ها برنامه اجرای مجموعه کنسرت هایی در اروپا را کلید می زنند. این مجموعه برنامه ها در فروردین ماه ۹۲ و در شهرهای اروپایی از جمله پاریس، گوتنبرگ و استکهلم برگزار شد. در این دور تازه از همکاری ها “تهمورس پورناظری” برادر کوچکتر خود “سهراب” را همراهی می کرد تا حضور پورناظری ها چشمگیرتر به نظر برسد. همچنین در تازه ترین اتفاق هنری همایون شجریان و برادران پورناظری روز پنجم خردادماه ۹۲ در جشنواره‌ی بین‌المللی موازین مراکش به روی صحنه رفتند. در اول تیرماه نیز همایون شجریان با همراهی تهمورس و سهراب پورناظری کنسرت تازه ای را در مالزی به روی صحنه خواهند برد.

یک همکاری ثمربخش در موسیقی سنتی ایران

همکاری های اخیر “پورناظری ها” و “همایون شجریان” با توجه به نوآوری های چشمگیر صورت گرفته در زمینه نحوه آهنگسازی، اجرای آواز سنتی، ارکستراسیون و شیوه به کارگیری سازهای سنتی در سطح کلان می تواند برای موسیقی ما ثمرات خوبی در پی داشته باشد. در این مجموعه کنسرت ها برای اولین بار آواز “همایون شجریان” با نوای مقامی ساز تنبور همراه شد که یک تجربه جالب توجه در نوع خود بود. اینکار می تواند به پیوند هرچه بیشتر میان موسیقی سنتی و مقامی ما کمک بسیاری کند. پیوندی که متأسفانه با وجود همه تلاش های صورت گرفته طی دهه های اخیر همچنان در یک سطح خاص متوقف مانده و برای عمق بخشیدن به آن باید تلاش های بسیار بیشتری کرد. طی دهه های اخیر کمتر خواننده مطرحی در عرصه موسیقی سنتی ریسک هم آواز شدن با یک ساز مقامی مانند تنبور را پذیرفته است و تنها کسانی مانند شهرام ناظری توانسته اند از این آزمون سربلند خارج آیند. در این مورد باید همایون شجریان را به خاطر جسارت تحسین برانگیزش ستود. بی گمان “همایون شجریان” و “پورناظری ها” با توجه به شایستگی هایی که دارند می توانند پلی برای پیوند هرچه بیشتر میان موسیقی سنتی و موسیقی مقامی ما با باشند.

بهزاد خالوندی

پایان پیام/