حقیقت امامت در دیدگاه تشیع

ما معتقدیم:امامت تنها یک مقام حکومت ظاهرى نیست،بلکه یک مقام بسیار والاى معنوى و روحانى است،و امام علاوه بر رهبرى حکومت اسلامى،هدایت همه جانبه را در امر دین و دنیا بر عهده دارد.فکر و روح مردم را هدایت کرده و شریعت پیامبر اسلام (ص) را از هر گونه تحریف و تغییر پاسدارى مى‏کند و به اهدافى که پیامبر (ص) براى آن مبعوث شد تحقق مى‏بخشد.

حقیقت امامت

این همان مقام والایى است که خداوند به ابراهیم خلیل،پس از پیمودن راه نبوت و رسالت و پیروزى در امتحانات متعدد بخشید،او نیز براى بعضى از فرزندان و دودمانش این مقام والا را از خداوند تقاضا نمود و به او جواب داده شد که هرگز ظالمان و گنهکاران به این مقام نمى‏رسند.«و اذ ابتلى ابراهیم ربه بکلمات فاتمهن قال انى جاعلک للناس اماما قال و من ذریتى قال لا ینال عهدى الظالمین،به یاد آور هنگامى را که پروردگار ابراهیم (ع) او را با امور گوناگون آزمود،و او از عهده آزمایشهاى الهى بطور کامل بر آمد،خدا فرمود من تو را امام مردم قرار دادم،ابراهیم عرض کرد:از دودمان من نیز امامانى قرار ده،خداوند فرمود:پیمان من (امامت) هرگز به ستمکاران نمى‏رسد (و تنها نصیب معصومان از ذریه تو مى‏شود) !»

بدیهى است‏یک چنین مقامى در مساله حکومت ظاهرى خلاصه نمى‏شود،و اگر امامت‏به صورتى که گفته شد تفسیر نشود آیه فوق مفهوم روشنى نخواهد داشت.

ما معتقدیم:تمام پیامبران اولوا العزم داراى مقام امامت‏بودند،آنچه را با رسالت‏خود عرضه کردند،در عمل تحقق مى‏بخشیدند،و رهبر معنوى و مادى و ظاهرى و باطنى مردم بودند، مخصوصا پیامبر اکرم (ص) از آغاز نبوتش مقام والاى امامت و رهبرى الهى را نیز داشت،و کار او در ابلاغ فرمانهاى الهى خلاصه نمى‏شد.

ما معتقدیم:خط امامت‏بعد از پیامبر (ص) نیز در معصومان از ذریه او ادامه یافت.

با توجه به تعریفى که براى مساله امامت در بالا آمد به خوبى معلوم مى‏شود که رسیدن به این مقام،شرایط سنگینى دارد،هم از نظر تقوا (تقوایى در حد معصوم بودن از هر گونه گناه) و هم از نظر علم و دانش و احاطه به تمام معارف و دستورات دین و شناختن انسانها و نیازهاى آنها در هر عصر و زمان و مکان-دقت کنید.

منبع: کتاب اعتقاد ما، آیت الله مکارم شیرازی