سلام
دختری دارم ۱۵ ساله و بسیار منحرف هرکار می کنم او را براه بیاورم نمی شود (با محبت با خوبی با تندی ) هرروزی با یک پسر دوست می شود آبرویم را برده است کلافه شده ام بدادم برسید.
خدا می داند چقدر زندگی برایم سخت شده است آرزوی مرگ می کنم
مشاور ( سید حبیب الله احمدی فروشانی – شنبه، ۳ تیر )
باسلام. احساس ناراحتی و ناکامی شما در این شرایط، قابل درک است. نمی توان گفت شما در مورد دختران اشتباه کرده اید یا وضعیت ایشان به خاطر بی مسئولیتی شما است. چون هرچقدر هم که پدر و مادر در تربیت فرزندان، مطابق با اصول تربیتی و اخلاقی عمل کنند بازهم هیچ تضمینی وجود ندارد که فرزندان شیوه ی آرمانی و مطلوبی را برای زندگی خود برگزینند. من نمی توانم به حالت شعارگونه ای به شما دلخوشی و تضمین بدهم که همه چیز درست خواهد شد و دخترتان صددرصد تغییر خواهد کرد ولی چندنکته در مورد تربیت پذیری فرزندان و ویژگی های دوره ی خاصی که دختر شما از لحاظ سنی در آن قرار دارد(یعنی نوجوانی) را مطرح می کنم انشاء الله بتواند برای شما سرنخ هایی برای ایجاد تغییر در ارتباطتان با دختران مهیا سازد. در دوران کودکی بویژه اواسط کودکی، یعنی حوالی سنین دبستان، معمولاً فرزندان بالاترین آمادگی را برای تربیت پذیری و درونی کردن دستورات و رهنمودهای والدین دارند. یعنی شیوه ی کنترل مستقیم و امر و نهی کردن، شیوه ای بسیار مناسب برای تربیت کودکان در این سنین است. اما بسیاری از مشکلات و تعارضات بین والدین و فرزندان، زمانی پیش می آید که والدین به هنگام عبور فرزند از دوره ی کودکی به دوره ی نوجوانی، شیوه های تربیتی خود را تغییر نمی دهند. البته در بسیاری از موارد و در رابطه با بسیاری از فرزندان ممکن است این حالت، مشکل آفرین نباشد. نوجوانان بسیاری وجود دارند که به راحتی شیوه ی کنترل مستقیم والدین را می پذیرند اما در مورد بسیاری از نوجوانان دیگر، این شیوه منجر به جبهه گیری نوجوان و مقابله و لجبازی با خواسته ها و رهنمودهای والدین می گردد. در واقع علت اساسی و ریشه ای این مقابله جویی ها را باید در نیاز جدیدی جستجو کرد که در دوره ی نوجوانی بسیار پررنگ می شود. آن نیاز، نیاز به استقلال است. یک نوجوان هرگونه کنترل بیرونی، سرزنش، امر و نهی و مواردی از این قبیل را تهدیدی علیه استقلال خود می داند. و لذا هنگامی که احساس کند والدین، دائماً حریم استقلال او را خدشه دار می کنند به مقابله به مثل پرداخته و نه تنها مطابق با خواست والدین عمل نمی کند بلکه سعی می کند دقیقاً برخلاف آن عمل کند. این لجبازی در واقع کوششی است که نوجوان از خلال آن احساس استقلال می نماید. البته این شیوه به هیچ وجه شیوه ی سالمی نیست و پیامدهای ناگواری برای آینده ی نوجوان دارد. البته منظور من از این صحبت ها این نیست که باید نوجوان را به بهانه ی احترام به استقلال او، به حال خودش رها کرد. زیرا نوجوانان در بسیاری از موارد، به شدت تحت تأثیر هیجانات خود (و نه منطق واقع بینانه) قرار دارند و مطمئناً به رهنمودها و راهنمایی های منطقی والدین نیاز دارند. اما مطمئناً شیوه ی تأثیر گذاری والدین بر نوجوان، دیگر مثل دوران کودکی نیست. بهترین ابزاری که شما برای تأثیر گذاری بر فرزندتان دارید رابطه ی بین شمااست. هرچه که این رابطه عمیق تر شود مطمئن باشید که دختران تمایل بیشتری برای گوش دادن به رهنمود های شما پیدا خواهد کرد. اگر چند نکته ی ساده را رعایت فرمایید مطمئناً تأثیرات عمیقی را در رابطه ی خود با دختران احساس خواهید کرد. یک نکته ی اساسی این است که سعی کنید در حیطه های سالم و امن، تا جای ممکن به دختران مسئولیت دهید. اجازه دهید نیاز به استقلال او به شکل سالمی ارضا شود. اگر نوجوان احساس کند که والدین به او اعتماد کرده و مسئولیت بعضی از امور را به او سپرده و یا در حیطه ی مهمی به مسئولیت پذیری و استقلال او احترام گذاشته اند به احتمال کمتری راه حل لجبازی را برای ارضاء نیاز به استقلال خود انتخاب خواهد کرد. نکته ی اساسی دیگر به نحوه ی ارتباطتان با فرزندتان بازمی گردد؛ سعی کنید تا جای ممکن از کنایه، سرزنش، توبیخ، تحقیر و مواردی از این دست اجتناب کنید و به جای آن تا جای ممکن بر منطق و استدلال تأکید کنید. مطمئناً دخترتان به رهنمودهای شما نیاز دارد اما هنگامی این پیام های سازنده به خوبی منتقل خواهند شد که در قالبی سالم، صمیمی و گیرا ارائه شوند. مطمئناً محتوای رهنمودهای شما به دخترتان بسیار ارزشمند و ضروری است پس سعی کنید شکل ارائه ی این محتوا نیز تا حد امکان صمیمی و دوستانه و بدون سرزنش و قضاوت و توبیخ باشد.
البته این نکات در زبان، ساده به نظر می رسند اما در عمل، اجرای آن ها نیاز به صبر و استمرار دارد. البته اگر دخترتان موافقت کند مراجعه به یک مشاوره ی خانواده هم می تواند کمک کننده باشد.
مشاوره راسخون / جوانان
بازنشر:ممتازنیوز