|
||||||
زندگی طولانی مدت در فضا، مستلزم ایجاد محیطی است که بتواند کمبود اکسیژن در فضا را تا حد زیادی جبران کند.
ایستگاه های فضایی مجهز به سیستم هایی است که اکسیژن مورد نیاز ساکنان ایستگاه را فراهم می کند و سطح دی اکسید کربن موجود در محیط را ـ که در نتیجه عمل بازدم مرتبا در حال افزایش است ـ کاهش می دهد.
زندگی در ایستگاه های فضایی این امکان را در اختیار فضانوردان قرار می دهد تا تاثیرات ناشی از سکونت در فضا را در دوره های زمانی طولانی مورد بررسی قرار دهند.
علاوه بر این، در ایستگاه های فضایی آزمایشگاه هایی برای انجام آزمایش علمی وجود دارد. در حقیقت ایستگاه فضایی سازه ای است که برای زندگی و انجام مطالعات در فضا ساخته می شود.
ایستگاه فضایی بین المللی، یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت و همکاری بیش از ۱۵ کشور دنیا ساخته شده و با سرعت ۲۷ هزار و ۷۰۰ کیلومتر در ساعت در مداری که در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین واقع شده، در حرکت است. به این ترتیب، ایستگاه فضایی هر روز ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می کند.
نخستین بخش ایستگاه فضایی سال ۱۹۹۸ راه اندازی شد و یک فضانورد آمریکایی و دو فضانورد روسی به عنوان نخستین ساکنان این ایستگاه فضایی از سال ۲۰۰۰ میلادی در آن ساکن شدند.
ایستگاه از هشت اتاقک استوانه ای شکل تشکیل شده که هرکدام جداگانه در سطح زمین ساخته و راه اندازی می شود و پس از انتقال به فضا، فضانوردان این بخش ها را به دیگر قسمت های ایستگاه متصل می کنند.
صفحات خورشیدی نیز انرژی برق مورد نیاز ایستگاه را تامین می کند. بخش استوانه ای موسوم به زاریا اولین بخش ایستگاه فضایی بین المللی است که به آن ملحق شد.
این بخش وظیفه تامین قدرت و نیروی پیشران اولیه ایستگاه را بر عهده داشت که در حال حاضر به عنوان انبار ایستگاه از آن استفاده می شود. واحد زوزدا بخش دیگری از ایستگاه است که پردازش اطلاعات، تقسیم نیروی الکتریکی و کنترل پرواز در آنجا انجام می شود.
مسوولیت حمل سوخت و بار مورد نیاز ایستگاه نیز بر عهده سفینه باری پروگرس است. این سفینه در بازگشت از ایستگاه فضایی زباله ها، فاضلاب و تجهیزات غیرضروری موجود در ایستگاه را به زمین منتقل می کند.
مهم ترین ویژگی و مزیت استقرار یک ایستگاه فضایی این است که می توان تجهیزات مختلفی را در این ایستگاه قرار داد تا فضانوردان بتوانند همیشه از آنها استفاده کنند.
اگرچه ایستگاه فضایی بین المللی برای یک دوره زمانی ۱۵ ساله طراحی شده اما چنانچه بخش های آسیب دیده تعمیر یا بخش های جدید جایگزین آنها شود، می تواند برای چند دهه در فضا استقرار داشته باشد.
سامانه متحرک یا بازوی رباتیک، تجهیزات و بخش های جدید را در ایستگاه جابه جا می کند و در راهپیمایی های فضایی از فضانوردان حمایت می کند.
آزمایش های مختلف نظیر بررسی تاثیر نبود گرانش بر خواص فیزیک مواد در آزمایشگاه دستینی آمریکا انجام می شود.
آزمایشگاه دیگر ایستگاه جم نام دارد که توسط آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن ساخته شده است. آزمایشگاه کلمبوس نیز بزرگ ترین بخش آزمایشگاهی ایستگاه است که آژانس فضایی اروپا طراحی و ساخت آن را بر عهده داشته است.
آخرین مقالات آفتاب