مرگ نوزاد هفت ماهه تئاتر

تهران مرگ سالن‌های تئا‌تر بسیاری را به خود دیده است که بیشترشان در منطقه مرکزی و قدیمی شهر به ویژه خیابان لاله زار قرار داشته‌اند. سالن‌هایی چون تئا‌تر دهقان، نصر و پارس و… که راه اندازی و سابقه‌شان به دوره پهلوی اول و پیش از آن می‌رسید، در سال‌های قبل یکی پس از دیگری بسته شدند و هیچ اراده و تلاشی هم نتوانست آن‌ها را زنده نگه دارد.

اگر تئاترهای خیابان لاله زار بعد از ۷۰ یا ۸۰ سال کار به تعطیلی کشیده شدند، خانه نمایش شماره دو هنوز راه نیفتاده از پا افتاد و بسته شد. سبب اصلی مرگ زودرس این سالن کوچک آن بود که تولدش نیز غیر اصولی و نارس بود.

وقتی سالنی در یک ساختمان استیجاری، در محله‌ای به دور از مناطق فرهنگی و هنری، زیر نظر یک موسسه‌ای که کار تخصصی‌اش تئا‌تر نیست، با گنجایش کم و… افتتاح می‌شود، از‌‌ همان ابتدا معلوم است موجودی ناقص الخلقه خواهد بود که عمر درازی نخواهد کرد.

خانه نمایش شماره دو در خیابان لارستان بدون مطالعه، برنامه ریزی و مشاوره با اهالی تئا‌تر راه اندازی شد و نه تنها گرهی از کلاف در هم پیچیده تئا‌تر باز نکرد، بلکه گرهی دیگر بر آن افزود. این واقعیت‌ها جان مایه یادداشتی بود که‌‌ همان وقت در خبرآنلاین انتشار یافت (اینجا) و البته مثل همیشه هیچ گوش شنوایی در میان مدیر و مسوولان پیدا نکرد.

حداقل حالا که این سالن بسته شده است، چه خوب می‌شود یک نفر توضیح دهد آیا بهتر نبود بها ۱۷۰ میلیون تومانی راه اندازی خانه نمایش شماره دو به زخم دیگری از تئا‌تر کشور زده می‌شد و یکی از دردهای دیگر این هنر را تسکین می‌داد؟

همه می‌دانیم تئا‌تر ایران از نظر سالن کمبود‌های جدی دارد، اما باید همه ما هم قبول کنیم که با یک سالن ۲۴ نفره، این مشکل حل نخواهد شد. مسوولان و مدیرانی که در کارنامه‌شان راه اندازی موفق تالار حافظ را دارند، بهتر از هر کس دیگر باید بدانند یک سالن تئا‌تر نیازمند چه بستر‌ها، ویژگی‌ها و امکاناتی است تا بتواند استقبال هنر دوستان را جلب کند.

بعد از تعطیلی خانه نمایش شماره دو زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد که به احتمال بسیار این مرکز به مکانی دیگر منتقل خواهد شد. امید است این بار عملی بدون برنامه ریزی و آینده نگری صورت نگیرد و حداقل سنگ بنای سالن تازه در ساختمان یا زمینی استیجاری گذاشته نشود تا با شکایت یا تصمیم یک نهاد یا فرد دیگر به سادگی از جا کنده شود.
۵۷۲۴۵

  دانلود