مسابقه انسانیت

 گرچه نمی‌توان نسبت به نحوه میزبانی این دوره از بازی‌ها انتقادی ​ وارد نکرد ولی آنچه بیشتر ورزشکاران تیم‌های مختلف در خصوص برگزاری این رقابت‌ها عنوان کردند چیزی در حد رویا بود. این تمجیدها نشان از اهمیت جایگاه ورزش معلولان دارد، جایگاهی که هنوز در ایران نامشخص به نظر می‌رسد.

فدراسیون جانبازان و معلولان برنامه‌ریزی‌های خوبی داشته و گام‌های اساسی برای پیشرفت ورزش این قشر برداشته است، دولت هم در این زمینه حمایت‌های خوبی داشته، اما همچنان جامعه با ورزش معلولان بیگانه است؛ چیزی که خلاف آن را در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن بخوبی حس کردیم.

بازی‌های پارالمپیک لندن در کنار میدانی که برای رقابت ورزشی معلولان سراسر جهان فراهم کرده بود محلی برای عرضه ارزش‌های واقعی انسان‌ها بود.

از داوطلبینی که در راه برگزاری این رقابت‌ها سنگ تمام گذاشتند گرفته تا بالاترین مقام مسوول کمیته بین‌المللی پارالمپیک، همه وهمه به دنبال این بودند تا ارزش‌های انسانی به بهترین شکل ممکن به نمایش گذاشته شود.

وقتی برای نخستین بار قدم در ورزشگاه اصلی مسابقات دوومیدانی گذاشته بودم باورم نمی‌شد که برای مسابقه‌های دوومیدانی معلولان پارالمپیک ۸۰هزار نفر در ورزشگاه اصلی المپیک پارک گردهم بیایند.

تشویق‌های بی‌امان ۸۰ هزار نفری که از ساعات اولیه هرروز صبح در ورزشگاه گردهم می‌آمدند انگیزه‌هایی مثال زدنی به ورزشکاران می‌داد. در فوتبال هفت و پنج نفره، در والیبال نشسته، در وزنه‌برداری، در شنا و سایر رشته‌ها نیز به ندرت صندلی‌های خالی در استادیوم‌ها و سالن‌ها به چشم می‌آمد.

این اما همه آنچه در بازی‌های پارالمپیک رخ داد، نبود. حمایت‌هایی که از همه ورزشکاران حاضر در این رقابت‌ها به عمل می‌آمد انرژی مضاعفی به ورزشکاران می‌داد.

حتی آنها که می‌باختند هم مورد تشویق فراوان تماشاگران قرار می‌گرفتند. گاه اتفاق می‌افتاد که ورزشکاران و تیم‌های ضعیف‌تر بیش از افرادی که برنده می‌شدند مورد حمایت قرار می‌گرفتند، به گونه‌ای که کسب عنوان برای افراد اهمیت آنچنانی نداشت و همه به دنبال این بودند تا ثابت کنند نه تنها تفاوتی بین افراد معلول و عادی وجود ندارد بلکه تلاش‌هایی که این ورزشکاران با دشواری‌های فراوان به خرج می‌دهند مورد توجه و اهمیت قرار دارد.

یکی از نکات جالبی که در این دوره از بازی‌ها به چشم آمد این بود که بیشتر تماشاچیان به صورت خانوادگی در سالن‌ها حضور می‌یافتند و با تشویق‌های خود صحنه‌های شادی را رقم می‌زدند.

حمایت‌ها و تشویق‌های خانوادگی ورزشکاران معلول نمادی از انسانیت بود که در پارالمپیک بیش از هر​جای دیگر به چشم آمد و رقابت اصلی در واقع در همین زمینه بود که همه از آن سربلند بیرون آمده بودند.

علی رضایی -‌ جام‌جم