«پدیده سوزی» آفت جدی باشگاه‌های ایران

اما در مجموع اگر بخواهیم به آسیب‌شناسی باشگاه‌های ایران بپردازیم به عنوان کسی که حدود پنج دهه در این فوتبال فعالیت دارم موارد زیر را عمده دلایل این ناکامی می‌بینم:

۱ ـ در وهله اول معتقدم آفتی به نام «پدیده سوزی» نه‌تنها به باشگاه‌ها که به فوتبال ملی ما صدمات بسیار جدی وارد کرده و این روند متاسفانه همچنان ادامه دارد. در شرایطی که روزگاری خوزستان، اصفهان، انزلی و حتی شیراز بازیکنان بزرگی به فوتبال ملی ما تحویل می‌دادند و این معدن ناب همچنان می‌تواند در این مسیر گام بردارد. متاسفانه شاهدیم که با حضور بازیکنان درجه چندم و از کار افتاده خارجی عملا میدانی برای عرض اندام جوانان شایسته و مستعد فوتبال کشورمان وجود ندارد. باید به این نکته توجه داشت که حرفه‌ای شدن فقط در قالب پرداخت‌های سرسام‌آور و همچنین جذب بازیکنان خارجی مستهلک معنی پیدا نمی‌کند. باشگاه‌ها برای تقویت خود و در نهایت تقویت فوتبال ملی باید به سازندگی برگردند.

۲ ـ بحث زیرساخت‌ها و امکانات باشگاه‌های ایران عامل دیگری است که در عدم توفیق آنها در عرصه قاره‌ای بسیار موثر است. در شرایطی که ورزشگاه العین امارات در کنار ورزشگاه اصلی خود هشت زمین تمرین استاندارد دارد، متاسفانه شاهدیم که باشگاه‌های ما به ندرت حتی یک زمین اختصاصی تمرین در اختیار دارند. طبیعی است که امکانات زیاد، امکان مانور بیشتر و اجرای برنامه‌های متنوع را برای باشگاه‌ها فراهم می‌آورد. ضمن این‌که کشورهایی چون امارات با حمایت بسیار خوب دولت به چنین امکانات و ساختاری دست یافته‌اند و برای پرقدرت شدن و سر پا ایستادن باشگاه‌های ایران هم، به نظر من باید دولت خدمات مشابهی را همچون اعطای وام‌های بزرگ کم‌بهره در نظر بگیرد.

۳ ـ سومین نکته‌ای که نباید مورد غفلت قرار گیرد، کمبود مدیریت تخصصی و سازماندهی شده فوتبال در باشگاه‌هاست. به واقع همه باشگاه‌های ما باید با بهره‌گیری از مدیران متخصص، در کنار نگاه بلند و برنامه محور خود و سازماندهی بسیار بالا در جهت حرفه‌ای شدن واقعی گام بردارند تا بیش از این از رقیبان‌مان عقب نیفتیم.

۴ ـ تناسب بین باشگاه‌ها هم به نوعی مجموع آنها را تحت تاثیر قرار داده است. تناسبی که می‌توان با مدیریت خوب آن را اعمال کرد و مانع از شکل‌گیری شکاف بین باشگاه‌های مختلف شد. شکافی که در فصل نقل و انتقالات ظهور پیدا می‌کند و می‌بینیم یک تیم با پرداخت‌های گزاف بیش از ۱۰ بازیکن را به خدمت می‌گیرد و باشگاه‌های چون فجر سپاسی و ملوان برای تامین حداقل‌های خود در مضیقه هستند بنابراین در این بخش هم باید یک ساز و کار مشخص تعریف کرده و اجازه نداد در ایام نقل و انتقالات هر تیم هر طور که دلش خواست بازیکن جذب کند. باشگاه‌ها باید به سمت سازندگی پیش رفته و به اصطلاح دستان در جیب خودشان باشد.

۵ ـ پرداخت‌های هنگفت و بی‌حساب و کتاب هم آفتی دیگر برای باشگاه‌های ایران است. چرا باید بازیکنی که تا دیروز آرزویش سوار شدن روی موتورسکلیت و پز دادن با آن بوده یک شبه به چنان ثروتی دست یابد که خودوروی ۲۰۰ میلیونی سوار شده و در نهایت کل سیستم باشگاهداری ما را مختل کرده و باشگاه‌های ما به چنین سرنوشتی دچار شوند. اعتقاد دارم باشگاه‌های ما با حرکت به سمت خصوصی شدن و سازندگی می‌توانند از این معضل رهایی یایبند و با قوانین من درآوردی همچون سقف قراردادها به جایی نخواهند رسید. باید معضلات را به صورت ریشه‌ای برطرف کرده و از تزریق مسکن‌هایی که مشخص نیست حتی نتیجه مقطعی هم به دنبال داشته باشند، پرهیز کرد.

محمود یاوری – سرمربی تیم فوتبال فجر سپاسی