دقیق‌ترین سنجش سرعت گسترش جهان تاکنون

طبق برآورد این دانشمندان، سرعت گسترش جهان برابر با میزان فوق‌العاده ۷۲ کیلومتر در ثانیه بر مگا پارسک است.

ادوین هابل، ستاره‌شناس آمریکایی در دهه ۱۹۲۰ برای اولین بار، پدیده گسترش جهانی را کشف کرد که طبق آن جهان از زمان آغاز آن در حال رشد است.

ستاره‌شناسان در حال حاضر بر این باورند که جهان حدود ۱۳٫۷ میلیارد سال پیش در اثر انفجار بزرگ متولد شده، از این رو تعیین سرعت انبساط مداوم جهان موسوم به ثابت هابلی برای سنجش سن و اندازه آن ضروری است.

سنجش‌های جدید اسپیتزر که از نور مادون قرمز با طول موج زیاد به جای نور مرئی بهره برده، یک پژوهش مشابه ابتدایی تلسکوپ فضایی هابل را تا سه برابر ارتقا بخشیده و عدم قطعیت را تا سه درصد کاهش داده است که یک جهش بزرگ در دقت برای یک سنجش کیهانی محسوب می‌شود.

یک مگاپارسک حدود سه میلیون سال نوری است.

یافته‌های اسپیتزر با داده‌های منتشر شده از کاوشگر ناهمسانگردی مایکروویو ویلکینسون ناسا برای دستیابی به یک سنجش مستقل از ماده تاریک ترکیب شد.

در اواخر دهه ۱۹۹۰ ستارشناسان با درک اینکه انبساط جهان در طول زمان سرعت یافته، شگفت‌زده شدند.

دانشمندان در تلاش برای درک چگونگی غلبه کیهان بر نیروی گرانش استدال کردند که انرژی تاریک باید باعث کشیده شدن جهان شده باشد.

اسپیتزر توانست سنجش‌های قبلی ثابت هابل را با دید مادون قرمز خود ارتقا بخشد که قادر به مشاهده از میان غبار برای ارائه دیدگاههای بهتر از ستارگان متغیر موسوم به متغیر دلتا قیفاووسی است.

این ستاره‌های ضربان‌دار به قول دانشمندان پله‌های اساسی در نردبان دور کیهانی بوده که از فواصل شناخته شده برخوردارند و با ترکیب آنها با سرعت حرکت اجسام در حال دور شدن از زمین می‌توان سرعت انبساط جهان را اندازه‌گیری کرد.

اسپیتزر تا کنون ۱۰ متغیر دلتا قیفاووسی را در کهکشان راه شیری و ۸۰ مورد دیگر را در کهکشان همسایه موسوم به ابر ماژلانی بزرگ شناسایی کرده است و محققان توانستند بدون مانع غبار، درخشش این ستاره‌ها را مشاهده و در نتیجه فاصله آنها را اندازه‌گیری کنند.

با این داده‌ها، دانشمندان در نهایت می توانند پله‌های نردبان دور کیهانی را در کنار هم قرار داده و راه را برای یک برآورد جدید و ارتقا یافته از سرعت انبساط جهانی باز کنند.

نتایج این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.

ارسال به کلوب