پروین چگونه به نیمکت قرمز نزدیک شد؟

سایت گل- در فوتبال ایران، مدیر عامل ها گهگاهی با مطبوعات شوخی می کنند. شاید فوتبال دوستانی که حرف های غروب سه شنبه رویانیان را در سایت های خبری خواندند، تصور می کردند ایده بازگشت علی پروین به نیمکت پرسپولیس، از جنس همان «شوخی های مدیریتی» باشد. اما مثل اینکه مساله مربیگری پروین و بازگشت او به بطن فوتبال جدی است. پروین که نزد هوادارانش «سلطان» خوانده می شود، در سال هایی که از پرسپولیس رانده شد، حضوری گاه و بیگاه در فوتبال داشته، گاهی با تیمی به نام «آذربایجان» و گاه در پست های مختلف باشگاه استیل آذین. از این جمع، آذربایجان که در زیرگروه لیگ دسته دوم بازی می کرد، همانطور که آمد به همان سرعت هم ناپدید شد و استیل آذین هم به رغم راهیابی به لیگ برتر، از سطح اول فوتبال ایران محو شد. پروین در این سال ها، بیش از اینکه روی نیمکت باشد، ترجیح می داد روی سکو نقشی شبیه بکن بائر و رومنیگه در باشگاه بایرن مونیخ داشته باشد؛ مدیری که حرفش خریدار دارد ولی از شعارهای بی پروای «حیا کن و رها کن» در امان است.

اما انگار دوران حاشیه نشینی سلطان به سر آمده و سردار قصد دارد او را دوباره به وسط گود فوتبال دعوت کند. در این فوتبال البته هر اتفاقی امکان پذیر است و ممکن است فردا که از خواب بیدار شویم، نام علی پروین از فهرست گزینه های مربیگری پرسپولیس خط خورده باشد اما همین که او یکی از کاندیداها باشد، به اندازه کافی بهت آور است.

گفته می شود اگر پروین سرمربی پرسپولیس شود، در کادر فنی این تیم از مربیانی که سابقه حضور در سطح اول فوتبال را داشته باشند، به عنوان دستیاران پروین استفاده خواهد شد و حتی احتمال حضور یک دستیار خارجی در حد و اندازه های میشائیل هنکه هم وجود دارد اما سابقه نشان داده، پروین اگر مسئولیت فنی تیمی را به عهده بگیرد، حرف اول و آخر را خودش خواهد زد. خطری که پروین در این راه تهدید می کند، این واقعیت است که اکثریت نسل فعلی تماشاگران فوتبال، کمتر از ۳۰ سال سن دارند و خاطرات زیادی از پرسپولیس دهه ۶۰ و قهرمانی های پیاپی پروین در فوتبال باشگاه های تهران ندارند. برای این نسل، بازیکنانی مثل احمدرضا عابدزاده و علی کریمی، ملموس تر از علی پروینی است که سال های آخر مربیگری اش در پرسپولیس، بیشتر با ناکامی همراه بوده تا قهرمانی های پرشمار.

اما رویانیان هم برای انتخاب پروین به عنوان یکی از گزینه های مربیگری پرسپولیس دلایلی دارد؛

۱- حضور سلطان روی نیمکت، می تواند به معنی پایان سرکشی ها و یاغی گری هایی باشد که معمولاً در تیم های پرستاره رخ می دهد.

۲- موافقان بازگشت دوباره پروین به نیمکت، معتقدند او به لحاظ فنی خیلی تفاوتی با اکثر مربیان ایرانی ندارد و اگر مساله سن و سال مطرح باشد، پیرتر از مربی فصل گذشته پرسپولیس، مصطفی دنیزلی نیست!

۳- پروین در قیاس با سایر مربیان شاغل در لیگ که سابقه پوشیدن پیراهن پرسپولیس را دارند، مثل علی دایی، حمید استیلی، حمید درخشان و… محبوبیت بیشتری روی سکوها دارد.

۴- و بالاخره نکته دیگری که دست رویانیان برای انتخاب مربی فصل آینده تیمش می بندد، قیمت سرسام آور مربیانی است که در این روزها با او مذاکره کرده اند. گفته می شود مانوئل خوزه برای هدایت یک سال پرسپولیس، مبلغی حدود ۵ میلیارد تومان را طلب کرده و قیمت برونو متسو هم تفاوت زیادی با این مربی پرتغالی ندارد.

در کنار این ها، باید نگاهی هم به منتقدان پروین داشت؛ منتقدانی که او را متهم به ارائه فوتبال دیمی یا همان «علی اصغری» می کنند و می گویند نسخه های او برای فوتبال امروز، کارساز نیست. در این مساله تردیدی نیست رویانیان که در فصل نقل و انتقالات با خریدهای گران قیمتش، دل هواداران را به دست آورده، اگر تا ۲۴ ساعت دیگر روی حرفش پافشاری کند و پروین را به نیمکت پرسپولیس برگرداند، بزرگترین ریسک دوره مدیریت ورزشی خود را انجام داده است.