گاهی خنده گاهی گریه

این را می‌توان از صفحات و وب‌سایت‌های هوادارانش در فضای مجازی متوجه شد. نکته جالب توجه درباره این بازیگر ـ کارگردان تفاوت نگاهش در بازیگری و فیلمسازی‌اش است و حمید جبلی بازیگر تفاوت آشکاری با حمید جبلی کارگردان دارد.

هر دو فیلمی که او کارگردانی کرده است، مضامین و محتوای متفاوت و آشکاری با نقش‌هایی دارد که او در آن بازی کرده است.

جبلی فعالیت در تلویزیون را از سال‌های اول دهه شصت با بازی در مجموعه تلویزیونی محله برو و بیا آغاز کرده، بازی‌هایش همیشه دیدنی است.

از بازی او در جاده‌های سرد (جوزانی) گرفته تا تحفه‌ها، دیگه چه خبر، دلشدگان، مرد آفتابی، خواب سفید و دختر شیرینی‌فروش، همه نوع فیلم و همه نوع نقش بازی کرده است.

بسیاری از دوستداران او خنده‌هایشان را مدیون نقش‌آفرینی جبلی می‌دانند، خنده‌هایی که با نوستالژی گذشته تنیده شده و برای چند نسل نام جبلی را همراه با خاطرات شیرین پیوند زده است، اما جبلی در گریه گرفتن از مخاطبش هم تبحر ویژه‌ای دارد.

جدای از بازی باورپذیر جبلی در دومین فیلم بلندش یعنی «خواب سفید» فیلمنامه و کارگردانی اوست که در این فیلم به چشم می‌آید. فیلمساز در این فیلم به آفرینش جدیدی دست نزده است.

شخصیت‌های فیلم همان تیپ‌هایی هستند که در تیم ایرج طهماسب و جبلی بار‌ها همین نقش‌ها را با همین گریم و اطوار بازی کرده‌اند اما خوبی‌اش به این است که این تیپ‌ها حداقل در همان کلیشه‌ای که هستند کار خود را خوب بلدند و اگر انتقادی بر تکراری بودن بازی‌ها باشد مربوط به شخص بازیگران است و به فیلم دخلی ندارد.

فیلم دیگر او هم از این قاعده مستثنی نیست. پسر مریم که در سال ۷۷ ساخته شد و در جشنواره بین‌المللی رشد هم به نمایش درآمد، توانست موفقیت‌های زیادی در عرصه بین‌الملل کسب کند.

در زمان نمایش فیلم در شهر قاهره، برخوردهاى خشونت‌بارى بین طایفه‌هاى مسلمان و مسیحى این شهر پیش آمده بود که اکران این فیلم توانست تا حدى اذهان را متوجه خود سازد و نظر مطبوعات مصر را جلب کند.

از آنجا که اکران «پسر مریم» با ورود پاپ ژان پل دوم به مصر، مصادف بود، نشریات عربى پیام انسانى و گیرایى فیلم و برخورد واقعى اسلام با دیگر ادیان الهى را به‌عنوان ویژگی‌هاى قابل توجه این فیلم ذکر کردند و بحث گفت‌وگوى تمدن‌ها و فرهنگ‌ها را پیش کشیدند.

در ایران نیز گفته شد این فیلم نخستین اثر هنرى در دایره گفت‌وگوى تمدن‌هاست.