۵+۵ ستاره احتمالی ال کلاسیکو

در میان کهکشانی ها

دیگو لوپس: ایستادگی خواهد کرد، حتی اگر مجبور شود بارها و بارها عکس العمل نشان دهد. ذخیره ی ایکر مقدس شدن آن قدر با ارزش هست که دروازبانی با سابقه ی حضور در تیم های پایه ای رئال به ای نسادگی ها آن را از دست ندهد و لوپس که می داند الکلاسیکو بهترین فرصت خودنمایی است از الان به فکر فصل آتی خویش خواهد بود.

واران: پدیده دیدار رفت جام حذفی که همه را مبهوت نمایش خیره کننده اش کرد حالا با پشتوانه ی همان درخشش پای به جهنم نوکمپ می گذارد و خوب می داند متوقف کردن کسی مثل مسی جای او را در ترکیب ثابت خواهد کرد. مدافع جوان فرانسوی مثل الکلاسیکوی قبلی در جدال تعیین کننده فینالیست هم چه در حمله و چه در دفاع تاثیرگذار است.

سرخیو راموس: شاید تنها چیزی که بتواند خشونت ذاتی او را کمی کنترل کند بستن بازوبند کاپیتانی در دیداری به بزرگی الکلاسیکوست. رئال برای صعود و برآمدن از پس بارسا می تواند روی ارسال ها و ضربات سر بازیکنانش حساب ویژه ای باز کند و چه کسی بدین منظور بهتر از راموس. او تا هر دقیقه ای که از زمین اخراج نشود برای دروازه بارسلونا خطرناک است.

اوزیل: آلمانی ترک تبار آنقدر خوب هست که در بازی حساسی مانند نیمه نهایی جام پادشاهی وظایف محوله را به خوبی انجام رساند. در جمع انبوه هافبک های دو تیم با تکنیک ها موفق ترند و ویژگی بارز اوزیل تکنیک ناب اوست. هنرنمایی او گره های تاکتیکی را باز می کند و پاس های عمقی اش موقعیت گلزنی فراهم می کند.

کریس رونالدو: فوق ستاره ی آماده این روزهای دنیای فوتبال در نوکمپ امید اول گلزنی تیمش محسوب می گردد. او در این دیدار مهم هر طور که بخواهد می تواند دروازه رقیب را تهدید کند. شاید بتوان دربارهٔ او این پیش بینی را کرد که دیر یا زود او نیز در الکلاسیکو از روی ضربات ایستگاهی به گل خواهد رسید و شاید این اتفاق به همین زودی و در بازی دور برگشت نیمه نهایی کوپادل ری روی دهد. از این رونالدوی سرحال هر کاری بر می آید.

در صف آبی اناری

پینتو: اگر قرار است بارسا برای جانشین والدس بسیار عجله نداشته باشد پس حتماً به پینتو تا حدود بسیاری اطمینان دارد که اگر این اطمینان نسبی وجود نداشت جام حذفی در این سال ها به نام او سند نمی خورد. او همان طور که در سانتیاگو برنابئو چند واکنش عالی داشت در دیدار دور برگشت نیز می تواند قابلیت هایش را به رخ بکشد چرا که در مهار موقعیت های تک به تک کمی از والدس بهتر است.

جوردی آلبا: دنی آلوز آنقدر در مهار رونالدو پرکار خواهد بود که بار حملات تیم میزبان روی دوش آلبا بیافتد. او که نفوذهای موثری دارد می تواند در ازدحام میانه ی میدان با جاگیری های مناسب فضا سازی، ایجاد موقعیت و حتی گلزنی کند. یادمان نرفته که آبیدال دقیقاً همین کار را کرد و گلش نیز در نهایت نیز منجر به صعود بارسا شد. آلبا هم می تواند این.

ژاوی: بازیساز اصلی کاتالان ها همواره در مقابل رقبای دیرینه (چه رئال مادرید و چه اسپانیول) بازی خوبی ارائه می نماید و پس از نمایش ضعیف برابر میلان الکلاسیکو می تواند برای او نقطه ی عطفی باشد. پاس های کوتاه و دقیق او تنها چاره ی بارسا برای عبور از کمربند میانی قدرتمند حریف بزرگ خود است. او مثل همیشه ساده اما کاملاً موثر خواهد بود.

اینیستا: بی جهت به او آنتی گالاکتیکو نمی گویند. موتور دریبل زنی اینیستا در الکلاسیکوها داغ داغ است. انگار او خوشش می آید بازیکنان رقیب دیرینه را داخل زمین کلافه کند. دریبل های ریز او مدافع خشن و مستحکمی مانند پپه را به دردسر خواهد انداخت و صد البته پاس های عمقی ناگهانی آندرسکه هر کدام بوی گل می دهند. در الکلاسیکوها او بیش از هر کسی دریبل موفق دارد و سه شنبه شب نیز نباید از این قاعده مستثنی باشد.

لیونل مسی: آمادگی بالای رونالدو و احتمال گلزنی او در نوکمپ، مسی را نیز وادار می کند تا برخلاف دیدار رفت و همچنین بازی مقابل میلان نمایش بهتری از او شاهد باشیم. مسی نه تنها برای گلزنی به رئال بلکه برای شکستن رکورد گل های دی استفانوی افسانه ای در الکلاسیکو بی تاب است. اتفاقی که دیر یا زود خواهد افتاد، شاید نیمه نهایی جام پادشاهی اسپانیا همان بازی خاص باشد.

گل