˝کوسه برنشین˝ و˝حاجی فیروز˝ آئین‌های استقبال از بهار

به گزارa خبرنگار ممتاز به نقل از هنرآنلاین، آئین‌های ایرانی در استقبال از نوروز که ایرانیان از روزگاران گذشته آن را به انجام رسانده و برگزار می‌کردند بیشمارند که متأسفانه برخی در حال رنگ باختن است و برخی خوشبختانه هنوز هم بدون تحریف احیاTحفظ و حراست می‌شوند.

“کوسه برنشین” عنوان آئینی است که در آن فردی بی‌مو را سوار بر استری می‌کردند و او را به زور از شهر و دیار خود می‌راندند؛ این مراسم که بیشتر نمادین بوده است فلسفه‌ای جالب توجه دارد و آن اینکه این فرد بی‌مو(کوسه) نمادی از سردی، خشکسالی و بی‌ثمری بوده است و افراد شرکت کننده در این مراسم سعی می‌کردند با راندن آن از شهر و محل زندگی خود، این امیدواری را به خود بدهند که سالی پرنعمت و مملو از سلامت و برکت داشته باشند.

یکی دیگر از رسومات نمایشی نوروز که فردمحور است “حاجی‌فیروز” نام دارد؛ وی که منادی سنتی نوروز است و در کوی و برزن با دایره زنگی خود نوید بهار را می‌دهد و مهمولاً هم با هیئتی سیه‌چرده در انظار حاضر می‌شود و مراد از این سیه‌چردگی برخلاف تلقی عام مردم که آن را رسمی نمایش غیرایرانی می‌دانند باز به همان باور اعتقادی مردم باز می‌گردد که در آستانه سال نو خواستار برچیده شدن همه سیاهی‌ها و پلیدی‌ها از زندگی خود هستند.

حاجی‌فیروز در اصل خود را قربانی بهار می‌کند و مردم با دادن اعانه و پول به وی، به شکلی ضمن انتقال رنج‌ها و سختی‌های خود که در طول یک سال بر روی دوششان سنگینی می‌کند، از او می‌خواهند که با خواندن ترانه‌هایی در آستانه سال نو شادی را به آنها هدیه دهد و به نظر می‌رسد سیاه بودن چهره حاجی‌فیروز نیز به این دلیل باشد که او درد و آلام مردم را به جان خریده است.

البته که ایندو گوشه‌ای از آئین نوروزی بود که ایرانیان از روزگاران گذشته آن را به انجام رسانده و برگزار می‌کردند و بیشمار از این مراسمات آئینی وجود داشته و دارد که متأسفانه در حال رنگ باختن است و یا به دست فراموشی سپرده شده است و جا دارد که اغلب آنها احیا شوند و به عنوان نعمات خیر و برکت طی سال حفظ و حراست شوند؛ به عنوان میراثی برای نسل‌های دیگر…

انتهای پیام/