از باخت آنها تا باخت‌های ما

سه‌شنبه شب وقتی که سوت پایان بازی ایران و کره زده شد، استادیوم آزادی بعد از مدت‌ها، از صدای شادی تماشاگران لبریز شد، همان زمان که تماشاچی‌های ایرانی به عادت همیشه شادیشان را با کف و سوت، پرتاب بطری آب، ریختن باقیمانده ساندویچ و تنقلات و همه چیزهای دم دستشان نشان می‌دادند، تماشاگران کره‌ای در حال تمیز کردن سکوهای خودشان بودند.

حالا فرض کنید در بازی سه‌شنبه، عدد یک جلوی اسم تیم کره قرار می‌گرفت و جلوی اسم تیم ما، یک صفر گذاشته می‌شد؛ تصورش خیلی پیچیده نیست.

همین حالا هم بعد از شکست‌های تیم‌های لیگ برتر نه تنها صندلی‌های استادیوم‌های ورزشی هدف قرار می‌گیرد که بعد از به‌هدف رسیدن،کار به پرتاب همان‌ها به سمت بازیکنان، مربی و حتی داور هم کشیده می‌شود.

ما ظرفیت باخت نداریم، اما ظرفیت بردمان فقط به شادی ختم می‌شود و نه هیچ اقدام فرهنگی و تاثیرگذار.

برنده بازی دیشب فقط ما نبودیم، به نظر می‌رسد این تماشاگران کره‌ای هم کم از برنده‌ها نداشتند. آنها برنده بودند که نه تنها شکست را پذیرفتند، که به تمیز کردن ورزشگاه هم پرداختند، برعکس ما که حتی موقع کثیف شدن محیط زیست (محیط‌های ورزشی بماند) فقط تماشاگر هستیم.

مستوره برادران نصیری – گروه جامعه