از منظر امام علی(ع)بزرگترین عیب آن است که عیبى را که خود نیز داراى؛ در دیگران عیب بشمارى.
به گزارش مجله شبانه ممتاز نیوز، وبلاگ بیانات در آخرین یادداشتش به بزرگترین عیب انسان ها از نظر امام علی پرداخته است و نوشت:
حکمت ۳۵۳ – نهجالبلاغه (دشتی)
متن عربی: أَکْبَرُ الْعَیْبِ أَنْ تَعِیبَ مَا فِیکَ مِثْلُهُ
ترجمه: بزرگترین عیب آن است که عیبى را که خود نیز داراى؛ در دیگران عیب بشمارى.
کسانى هستند که عیب و ایرادى را که در اعمال و رفتار خودشان وجود دارد نمىبینند و به حساب نمىآورند؛ اما همینکه آن عیب را در شخص دیگرى ببینند، زبان به عیبجویى و انتقاد باز مىکنند، و از عیب آن شخص در همهجا سخن مىگویند.
براى مثال: گاهى کسانى را مىبینیم که براى حقوق انسانى دیگران ارزش قائل نیستند و حق آنان را پایمال میکند، قول و قرارهاى خود را به هم میزنند و وعدههایى را که به مردم دادهاند انجام نمىدهند. اما همین اشخاص، به محض آنکه دیگرى، کمترین حق آنان را پایمال کنند، یا مختصرى بدقولى کنند و … فریادشا به آسمان میرود، و همهجا، از آن شخص، عیبجوئى و انتقاد میکنند. شاعرى، در همین معنى گفته است:
ببرى مال مسلمان و چو مالت ببرند داد و فریاد بر آرى که مسلمانى نیست !
امام علیهالسلام مىفرمایند: این خود، بزرگترین عیب است که تو، عیبى را در مردم ببینى و آنرا زشت و ناپسند بشمارى و زبان به انتقادش بگشایى، در حالیکه خودت نیز، شبیه همان عیب را داشته باشى، ولى به آن توجه نکنى.
البته، منظور امام این نیست که وقتى در دیگران عیبى را دیدى که خودت نیز شبیه آن عیب را دارى، همین کافى است که عیب دیگران را به زبان نیاورى؛ و در عوض عیب خودت سر جایش باقى بماند. بلکه منظور این است که وقتى عیب دیگران، باعث ناراحتى ما شد هوشیار باشیم و فوراً به خود آئیم و ببینیم که آیا خود ما نیز آن عیب را داریم یا نه؟
اگر دیدیم که خودمان نیز، داراى همان عیب هستیم، در صدد بر طرف کردن آن برآئیم، زیرا آن عیب، همانطور که در وجود دیگران ما را ناراحت کرده است، در وجود ما نیز باعث ناراحتى دیگران خواهد شد.
باشگاه خبرنگاران