بیست و نهم آذر ماه بر خود می‌بالد از زاد روز محمد رحمانیان

سرویس نمایش هنرآنلاین// مهدی صفاری‌نژاد

گفت: اساسا نمایش ایرانی که پیگیرش هستی موزه ایست و عمرش را کرده و شماها دارید با تنفس مصنوعی زنده نگهش می‌دارید.

گفتم: بدون شک این نمایش دارای قابلیت‌ها و ویژگی‌هایی بوده که تا کنون در گردباد حوادث دوام آورده، ماندگار شده و این حاصل زحمت تلاشگران پرشوری است و این دغدغه را همراه با خود داشته‌اند و در گسترش آن کوشیده‌اند.

گفت: بازهم به انباشته های موزه می‌افزایند!!!! گفتم :آنها باید باشند .اما…گفت: نیستند.

گفتم: می باشند بزرگوارانی که با شناخت ویژگی‌ها و قابلیت‌های نمایش های ایرانی آثاری را خلق می‌کنند و وقتی به تماشایش می نشینی از زلف گره زدن با نمایشگران قدیمی لذت می بری و از ذوق زدگی دیدن تآتری با خوش ساخت قند دردلت آب می‌شود.

گفت: مگر…

گفتم: بله بسیارند و آقای محمد رحمانیان بی شک یکی از بهترین این تلاشگران مهربان است …

شناخت ما از آقای رحمانیان بر می‎گردد به نمایشنامه “مصاحبه” – دیر است ولی سن و سال اجازه زودتر از آن را نداده – و بعد از آن خواندن نمایشنامه‌های چاپ شده و دیدن اجرا‌هایی همچون “فنز” و “عشقه” و ” مانیفست چو” و … و پیگیری خبرها و اطلاعات نمایشنامه‌های که قرار بود به صحنه بیاید و افسوسش بر ما ماند و حال و هوای گروه اجرایی که بماند….

آقای رحمانیان فیلمنامه هم می‌نویسند همچون “کتاب قانون” و در داستانی ساده و خودمانی تلنگرهایی می‌زدند و چرت روزمرگی می‌پرانند. مجموعه‌های نمایش در رسانه جمعی هم همینگونه می‌شود …در سرکلاس‌هایشان کتابها را معرفی می‌کنند – نکته های ریزی را می گویند و تو حس می کنی کتاب جلوی رویشان باز است و از رو دارند برات می خوانند – وبا گشاده رویی بی اندازه راهنماییتان می کنند و تشویق برای ادامه دان و تلاشگر کردن و تذکر طی کردن مسیر و مهم بودن خوب گذراند واینکه راه را که هموار کنی هدف نزدیک و نزدیکتر می‌شود.

به یاد دارم در یادداشتی از ایشان خواندم” اساساً من نمایش‌نامه‌نویس شدم تا به کسی توهین نکنم. پس چگونه ممکن است…” و جمله ایست که بارها و بارها با خودم مرورش کرده و می‌کنم و سعی می‌کنم به کارش بندم …

بیست و نهم آذرماه بر خود می‌بالد از زاد روز محمد رحمانیان، بودن و شور شادمانه‌ای دارد که زاد روز بانو نصیر پور هم بر پیشانی خودش حک شده است و ما از صمیم قلب این روز را شادباش می‌گوییم و آهی بلند می‌کشیم و افسوس می‌خوریم چرا نمایشی از این دو بزرگوار بر روی صحنه‌ها تآتر کشورمان نیست …..؟!!!!

انتهای پیام/۵۴/۵۳