توسل به چه معناست؟

ما معتقدیم:مساله‏«توسل‏»نیز شبیه مساله‏«شفاعت‏»است،این مساله به صاحبان مشکلات معنوى و مادى اجازه مى‏دهد که دست‏به دامان اولیاء الله بزنند تا به اذن الله حل مشکلاتشان را از خدا بخواهند،یعنى از یکسو خود به درگاه خدا روى مى‏آورند و از سوى دیگر اولیاء الله را وسیله قرار مى‏دهند:«و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما،اگر آنها هنگامى که به خود ستم مى‏کردند (و مرتکب معصیت مى‏شدند) به نزد تو مى‏آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‏کردند،و رسول خدا (ص) نیز براى آنها طلب آمرزش مى‏نمود خدا را توبه پذیر و مهربان مى‏یافتند».

و نیز در داستان برادران یوسف (ع) مى‏خوانیم:«آنها به پدرشان متوسل شدند و گفتند:«یا ابانا استغفر لنا انا کنا خاطئین،اى پدر!براى ما،از خدا آمرزش بخواه،چرا که ما خطا کار بودیم!»پدر پیر (یعقوب پیامبر) این پیشنهاد را از آنها پذیرفت و به آنان وعده مساعد داد و گفت:«سوف استغفر لکم ربى،به زودى براى شما از پیشگاه پروردگارم طلب آمرزش مى‏کنم‏». اینها گواه بر این است که‏«توسل‏»در امتهاى پیشین بوده و هست.

ولى نباید از این حد منطقى فراتر رفت،و اولیاء الله را مستقل در تاثیر و بى نیاز از اذن خدا دانست که سبب‏«شرک و کفر»خواهد شد.

و نیز نباید توسل به صورت عبادت اولیاء الله در آید که آن هم‏«شرک و کفر»است،زیرا آنها در ذات خود و بدون اذن پروردگار مالک سود و زیانى نیستند:«قل لا املک لنفسى نفعا و لا ضرا الا ما شاء الله،بگو:من (حتى) براى خودم مالک سود و زیانى نیستم مگر آنچه خدا بخواهد» و غالبا در میان گروهى از عوام از همه فرق اسلامى همیشه افراط و تفریطهایى در مساله توسل دیده مى‏شود که باید آنها را ارشاد و هدایت کرد.

منبع: کتاب اعتقاد ما، آیت الله مکارم شیرازی