تولید کشور هم‌اکنون بیمار است

مهدی یکتا در گفتگو با مهر گفت: سال گذشته چندین اتفاق در فضای بازار و اقتصاد و صنعت کشور رخ داد که توانست تاثیرات منفی بر روند تولیدات کشور داشته باشد، این در شرایطی است که همزمان با آن، فاز اول اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها کلید خورد.

دبیر اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان صنایع  نساجی و پوشاک افزود: قانون هدفمندی یارانه‌ها با این تفکر در کشور آغاز شد که اصلاح ساختار اقتصادی را در پی داشته باشد، در حالی که بیشتر از اینکه ساختار معیوب اقتصاد ایران اصلاح شود، هزینه‌های زیادی را به واحدهای تولیدی کشور تحمیل کرد.

وی با اشاره به برخی مزیت‌های رقابتی تولید تا پیش از اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها ، تصریح کرد: عملا آنچه که در سال گذشته اتفاق افتاد، بالا رفتن هزینه‌های تولید بود که برخی از آنها، عینا به مصرف‌کنندگان تحمیل شد، به این معنا که اگر کالایی تا پیش از هدفمندی یارانه‌ها با قیمت مناسب به دست مصرف‌کننده می‌رسید، بعد از اجرای این قانون دیگر چنین موضوعی قابل تحقق و تداوم نبود.

یکتا گفت: موضوع دیگری که در تولید کشور به صورت مستقیم اثر گذاشت، افزایش قیمت دلار بود که در بازار غیررسمی تا ۲۳۰۰ تومان نیز افزایش یافت، ضمن اینکه نرخ رسمی دلار نیز با دستور بانک مرکزی افزایش یافت. همین امر، دسترسی تولیدکنندگان به ارز مرجع را بسیار سخت کرد.

وی اظهار داشت: بالا رفتن نرخ ارز در شرایطی بود که دسترسی تولیدکنندگان را به مواد اولیه سخت کرد و راه ورود تکنولوژی‌ها را به کشور سخت کرد. این در حالی است که هم اکنون نیز تخصیص ارز به سختی صورت می‌گیرد و همین امر نیز باعث شده است تورم بی‌سابقه‌ای بر کشور حاکم شود که اقتصاد تورمی را رقم زده است.

یکتا گفت: همین فضای تورمی باعث کند شدن روند سرمایه گذاری‌ها شده است، این در حالی است که این امر در درازمدت سبب شده است که اقتصاد کشور با مشکل مواجه شود.

رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان صنایع نساجی و پوشاک افزود: اگرچه دولت راهکارهای متنوعی را برای تامین مالی واحدهای تولیدی اندیشیده است، اما دسترسی واحدهای تولیدی به آن سخت است. این در حالی است که همچنان مطالبه واحدهای تولیدی از دولت بابت اجرای بسته حمایت از صنایع در فاز اول اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها پابرجا است.

وی خاطرنشان کرد: هم اکنون واحدهای تولیدی همچنین به دلیل معوقات خود قادر به استفاده از تسهیلات جدید نیستند، در شرایطی که دولت به این توجه ندارد که به آنها بدهی ندارد. همین امر باعث می شود که منابع تخصیص داده شده اگر به دست تولیدکنندگان برسد، به دست آن دسته از تولیدکنندگانی می رسد که دارد به تازگی وارد فضا می شوند، در حالی صنعتی که بیمار است، گسترش و توسعه آن مفهومی ندارد.