جام جم آنلاین: تب المپیک دنیا را فرا گرفته است، اما این رویداد بزرگ دوهفته دیگر به پایان می‌رسد و دوباره ما می‌مانیم و این فوتبالی که هر روز یک گام دیگر به عقب برمی‌دارد.
تیم امید ژاپن ، همانی که قرار است دو سال دیگر در جام‌جهانی برزیل حاضر باشد، تیم قدرتمند اسپانیا را در اولین روز رقابتهای فوتبال المپیک شکست می‌دهد.
چشم‌بادامی‌ها به یک پیروزی بزرگ می‌رسند بدون آنکه مردمشان به خیابان‌ها بریزند و شادی زایدالوصف کشور را فرا بگیرد.
در واقع آنها در همان مسیری حرکت می‌کنند که انتظارش را دارند، در همان مسیری که از سال‌ها قبل برنامه‌اش را ریخته‌اند، پس لزومی ندارد با یک برد بزرگ دست و پای خود را گم کنند.
آنها می‌روند تا باز هم بردهای بزرگ دیگری را تجربه کنند، همان‌طور که در این ۱۰ سال اخیر، از جام‌جهانی ۲۰۰۲ که میزبانش بوده‌اند تا به امروز تجربه کرده‌اند.
اما اینجا در ایران مشکلات ما هنوز نداشتن ورزشگاه استاندارد برای تیم‌های لیگ برتری است و این‌که چون سرویس بهداشتی خوب نداریم، صندلی برای تماشاگر نداریم، بلیت فروشی مکانیزه نداریم، اتاق برای کنفرانس خبری نداریم یا جایگاهی برای خبرنگاران، باید تنمان بلرزد که نکند از سهمیه‌های آسیایی‌مان یکی پس از دیگر کاسته شود.
اول چهار سهمیه در لیگ قهرمانان داشتیم، بعد تبدیل به سه سهمیه شد و حالا هم صحبت از دو سهمیه مستقیم است. حال آنکه مشکلات سخت‌افزاری فوتبال ما از زمان جام تخت جمشید (۱۳۵۱) تا الان کم و بیش وجود داشته است، مشکلاتی که انگار ۴۰ سال هم‌زمان مناسبی برای برطرف کردن آنها نبوده است.
نمی‌دانیم تا کی باید از حضور درخشان تیم ملی فوتبال در المپیک ۱۹۷۶ مونترال حرف بزنیم، یا از سه قهرمانی سال‌های ۱۹۶۸، ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ در جام ملت‌های آسیا؟ تا کی باید از قهرمانی سال ۱۹۹۲ پاس سابق در جام باشگاه های آسیا حرف بزنیم یا از حماسه ملبورن و پیروزی بر آمریکا در جام جهانی که از همین آخرین‌ها ۱۵ـ۱۴ سال می‌گذرد؟ یک وجب خاک روی تمام صندوقچه خاطره‌های فوتبالی ما نشسته، غافل از آنکه سوءمدیریت‌ها باعث می‌شود هر روز از فوتبال روز دنیا بیشتر فاصله بگیریم.
رضا پورعالی - گروه ورزش
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version