جام جم آنلاین: رسیدن بایرنمونیخ به بازی نهایی فوتبال جام قهرمانان باشگاههای اروپا که چهارشنبهشب، ششم اردیبهشت با عبور این تیم از سد مستحکم رئال مادرید در برنابئوی مادرید حاصل آمد، صرفنظر از حیرت و همهمهای که از حذف کهکشانیها برخاست و حجم چشمگیری از اخبار را به خود اختصاص داد، آنقدرها هم واقعهای غیرقابل پیشبینی و شگفتی بزرگی نبود.
در حقیقت، این موضوع اتفاقی بود که میشد تا حدی انتظار آن را کشید و حتی دستیابی به این امر را حق مسلم تیم باواریایی نامید.
بایرن بعد از قطع امید از قهرمانی در بوندسلیگا و واگذاری مجدد این عنوان به بوروسیا دورتموند ، تمامی نیروی خود را در روزهای منتهی به مرحله نیمهنهایی لیگ قهرمانان اروپا، بر مسابقه رفت و برگشت خود با تیم مورینیو در همین مرحله متمرکز کرد و به هیچ چیز دیگر نیندیشید.
این در حالی بود که کهکشانیهای مادرید مثل بارسلونا در همان روزها برای الکلاسیکو یعنی مسابقه رودرروی خود در لیگ اسپانیا هم که کاملا در ترسیم سیمای تیم قهرمان نقش داشت، تدارک میدیدند.
تفکر مفرط درباره آن مسابقه باعث شد رئال بازی رفت در آلیانز آرهنای مونیخ را با گل بسیار دیرهنگام ماریو گومز به رقیب باواریایی واگذار کند و بهرغم فتح الکلاسیکو در آن مسابقه چنان تخلیه انرژی شد که در دیدار برگشت با رقیب مونیخی در مادرید نیز رمقی برای کسب مجوز صعود نداشت و هر چند با کسب نتیجهای مثل بازی رفت (برد ۲ بر یک) همه چیز را مساوی و ضربات پنالتی را الزامی ساخت، اما زیر استرس شدید، پنالتیها را یکی پس از دیگری از دست داد تا بایرن که بسیار سرحالتر و پرنشاطتر و به لحاظ جسمانی نیرومندتر از رئال بود (و در نیمه دوم وقت عادی مسابقه و وقت اضافی هم به لحاظ جسمانی و هم از نظر فنی بر میزبان چربیده بود) بهرغم درخشش مجدد ایکر کاسیاس درون دروازه رئال، ضربات پنالتی و کل مرحله نیمهنهایی را ببرد و به سوی پنجمین جام قهرمانیاش در این رقابتها خیز آخر و اصلی را بردارد.
طلسمی که شکست
این که دیدار نهایی امسال در آلیانز آرهنای مونیخ برگزار میشود، دیگر انگیزه قوی مردان یوپ هاینکس برای رسیدن به فینال به حساب می آمد. از زمان شروع برگزاری این رقابتها این دومین باری است که تک دیدار فینال در خانه یکی از دو تیم فینالیست برگزار میشود.
در ادوار قبلی که محل فینال مثل امسال از قبل تعیین میشد، بجز در یک مورد (سال ۱۹۸۴ که رم ایتالیا در زمینش به لیورپول انگلیس باخت) تیم مالک ورزشگاه محل برگزاری دیدار نهایی همواره قبل از فینال حذف میشد و در نتیجه نمیتوانست از مزایای برپایی فینال در زمین خودش بهره گیرد.
بایرن که سرانجام این طلسم را برای اولینبار از سال ۸۴ به بعد شکست و به فینال خانگی رسیده و این مسابقه را روز شنبه ۳۰ اردیبهشت در آلیانز آرهنا میزبانی میکند، در این مرحله با تیم بسیار سختکوش و احیا شده چلسی انگلیس روبهرو میشود که در دیگر مصاف مرحله نیمهنهایی بارسلونای اسپانیا، دیگر قطب فوتبال این کشور را حذف کرده است.
آخرین باری که بایرن فاتح جام قهرمانی این پیکارها شد به سال ۲۰۰۱ بود که بعد از تساوی یک ـ یک با والنسیای اسپانیا در پایان وقتهای عادی و اضافی مسابقه فینال، رقیب را در ضربات پنالتی تسلیم کرد، اما بایرن بعد از ۳ قهرمانی پیاپی اولیهاش در سالهای ۱۹۷۴ تا ۷۶، در ۴ نوبت دیگر هم به فینال رسیده که همه را واگذار کرده و به نایبقهرمانی قناعت ورزیده است.
این تیم در فینال ۱۹۸۲ به استونویلای انگلیس، در فینال ۸۷ به پورتوی پرتغال، در فینال ۱۹۹۹ در آن مسابقه مشهور بدفرجام ۲ ثانیهای پایانی به منچستریونایتد و در دیدار پایانی ۲۰۱۰ به اینترمیلان ایتالیا باخت و از قهرمانی دور ماند.
بهترین فرصت
برپایی فینال امسال در مونیخ بهترین فرصت برای بایرنیها جهت تلافی آن شکستها و بویژه ناکامی همین دو سال پیش است که تقریبا با همین نسل از بازیکنان بایرن به دست آمد، البته در این حد فاصل امثال ماریو گومز و مانوئل نویر هم به ترکیب بایرن اضافه شدهاند و در ترکیب دفاعی این تیم نیز تغییراتی حاصل گشته و «بره نو»ی ناآرام و پرحاشیه، دیگر مورد استفاده قرار نمیگیرد و خبری از زوج دی میکلیس و فان بوتین در قالب دفاعی این تیم نیست (اولی عضو مالاگای اسپانیا شده و دومی اغلب مصدوم و غایب است)، اما استخوانبندی بایرن همانی است که دو سال پیش در برنابئو ۲ بر صفر به «اینتر مورینیو» باخت.
رسیدن به فینال پیکارهای امسال جام قهرمانان قاره و همچنین دیدار نهایی جام حذفی آلمان بهترین وسیله تجدید اعتبار برای یوپ هاینکس هم بوده است.
وقتی این مربی سرشناس و ۶۷ ساله در سومین دوره سرمربیگریاش در بایرن نتوانست مانع از دومین قهرمانی متوالی زردهای وست فالن (بوروسیا دورتموند) در لیگ آلمان در فصل جاری شود حتی دوستان نزدیک او «اولی هوینس»، کارل هاینز رومنیگه و فرانس بکن باوئر که سران رسمی و افتخاری بایرن هستند با لحنی ناامیدانه درباره وی سخن گفتند، اما بایرن با رسیدن به دو فینال در هفتههای اخیر این مقامهای سرشناس را به سکوت درباره هاینکس واداشته است و فتح احتمالی جام باشگاههای اروپا میتواند موجب تثبیت قطعی هاینکس، این مهاجم گوش ملیپوش دهه ۱۹۷۰ بوروسیا مونشن گلادباخ در مقام فعلیاش در بایرن شود، ضمن این که این پیروزی احتمالی، هاینکس را به صف کمشمار مربیانی پیوند میدهد که دو بار در لیگ قهرمانان اروپا اول شدهاند.
خبرگزاری آلمان – مترجم: وصال روحانی
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version