دفتر خاطرات مدرسه را نبندید

تنهایی که نمی‌شود. بیشتر مواقع باید عزیزانی کنارت باشند که یک تاریخ از برگ تقویم به یاد ماندنی شوند. عزیزان هم نشد یک نفر هم کافی است.

باور کنید با همان یک نفر هم می‌توان حماسه خلق کرد! وقتی هم ​ دستمان برای خاطره‌سازی کوتاه است، پناه می‌بریم به همان خاطراتی که داشته‌ایم، مثل دوران مدرسه و دفتر خاطرات، مثل یک آلبوم عکس…

بچه‌تر که بودیم تا دلتان بخواهد بدون این‌که بخواهیم، حماسه خلق می‌کردیم. از بس که دوران مدرسه و کودکی، زلال و به دور از هرحیله و دروغ و منفعت‌طلبی است.

در دوران شیرین مدرسه دفتری بود که نه برای حساب و کتاب بود و نه برای زبان و ادبیات. دفتری بود برای خاطرات. از قضا اسمش هم دفتر خاطرات بود! بی‌شک هر دختری و بعضا پسرها یک دفتر خاطرات از آن دوران دارند. دفتر را که به همکلاسی‌ات می‌دادی برایت خاطره مشترکی که با تو داشت می‌نوشت.

اگر هم خاطره‌ای نداشت نهایتا برایت آرزوی موفقیت می‌کرد و نامش را به یادگار برایت می‌گذاشت. اگر الان بروی سر وقتش، از خنده روده‌بر می‌شوی و اسم خیلی از دوستانت را به یاد می‌آوری.

آلبوم عکس‌های قدیمی هم منبع تمام اتفاقات شیرینی است که از آنها مدرکی به جا مانده است. بارها پیش آمده وقتی عکس‌ها را یک به یک نگاه می‌کنیم از هر کدامشان خاطره‌ای داریم. اصلا همه آن روز را یادمان می‌آورد آن عکس.

هر چند این سال‌ها آلبوم عکس وجهه خود را از دست داده و مثل سابق عزیز نیست. از بس که تلفن همراه و دوربین‌های دیجیتال و رایانه جایش را تنگ کرده است.

اگر با خودمان صادق باشیم، می‌فهمیم​ هیچ چیز مزه عکس‌های آنالوگ قدیمی را در آلبوم‌های رنگ و رو رفته نمی‌دهد. با این‌که امانتداری آلبوم بیشتر از عکس‌هایی است که در موبایل و رایانه‌ها ذخیره می‌شود، اما باز هم کم‌لطفی می‌کنیم.

هر قدر عکس قدیمی‌تر باشد، گرانبهاتر و جذاب‌تر است. عکس‌های قدیمی حکم همان سیرترشی را دارد که هر قدر قدیمی‌تر باشد، خوشمزه‌تر است.

عکس‌های قدیمی گاهی ما را یاد عزیزانی می‌اندازد که دیگر بین ما نیستند. آن وقت است که پی به ارزش‌هایشان می‌بریم.

تا چند سال دیگر شاید دیگر همین آلبوم عکس قدیمی هم در هیچ خانه‌ای پیدا نشود. شاید خودش خاطره‌ساز شود تا این‌که خاطرات را یادمان بیاورد.

لیلا عابد – جام‌جم