جام جم آنلاین: شکی نیست که نفس افطاری دادن کاری پسندیده است و درباره زوایای مثبت و معنوی آن هم می‌توان صفحه‌ها نوشت؛ همین که می‌توانیم روزه‌داری تنگدست یا در راه مانده‌ای را بر سر سفره افطار بنشانیم و گرسنه‌ای نیازمند را دستگیر باشیم، تنها گوشه‌ای از نتایج این رفتار کریمانه است.
اما همیشه هم افطاری دادن و حتی افطاری خوردن به معنای ثواب بردن نیست؛ مثلا اگر این روزها به ضیافت‌های افطاری برگزار شده در برخی از شرکت‌ها و اداره‌های کشور سری بزنیم، می‌بینیم که برگزاری این ضیافت‌ها، اغلب با منافع سیاسی و اقتصادی بانیان مراسم افطاری رابطه مستقیم دارد.
اگر بخواهیم باز هم ر‌ک‌تر حرف بزنیم، باید بگوییم که متاسفانه در این روزها برخی از نهادهای دولتی و غیردولتی با دعوت از افراد بانفوذ بر سر سفره مهمانی افطار، به نوعی مراجعه‌کننده را نمک‌گیر خود کرده و گویی با همین ضیافت‌های افطاری، برای اهداف بلند مدت مجموعه خود برنامه‌ریزی می‌کنند.
بدترین نکته ماجرا اینجاست که در بسیاری از همین افطاری‌های رسمی، از حضور افراد نیازمند بر سر سفره افطار جلوگیری می‌شود.
یعنی در حالی که عمده دلیل معنوی برای افطاری دادن، کمک به نیازمندانی است که توانایی تهیه غذا را ندارند، اما در افطاری‌های هدفمند، از حضور افراد تهیدست ممانعت به عمل می‌آید و این‌گونه افطاری‌ها هم معمولا به محلی برای بحث‌های کاری، آشنایی با همکاران و حتی گاهی اوقات به محلی برای بده بستان‌های مالی تبدیل می‌شود.
البته اشکالی ندارد اگر یک مجموعه دولتی یا غیردولتی از همکاران و سایر افراد مرتبط با مجموعه خود برای حضور در مراسم افطاری دعوت کند، اما زنگ هشدار وقتی به صدا درمی‌آید که بانیان مراسم افطاری به این مراسم روحانی هم به دید یک شراکت سیاسی یا سرمایه‌گذاری اقتصادی بلند مدت نگاه کنند.
امین جلالوند – گروه جامعه
jamejamonline.ir – 22 – RSS Version