سانسور غیرقابل‌توجیه در یک نمایشگاه و توهین به شعور مخاطبان+تصاویر

این تصاویر متعلق به جشنواره فرش دستباف، تابلو فرش و دستبافته های روستایی و عشایری بود که  در برج میلاد تهران برگزار شد.

با ملاحظه این عکسها ذهن هر بیننده ای به این سمت و سو می رفت که تغییرات صورت گرفته در این تصاویر که امروزه در ادبیات تازه به آن “سانسور” گفته میشود از هنر عکاس، رسانه منتشر کننده این عکسها، و یا از سلیقه شخصی یکی از دست اندر کاران انتشار یافتن این گزارش نشات می گیرد ؛ اما با کمی دقت ، بُعدی از یک هنر دیگر در آن نمایان شد و آن هنری بود که دست اندر کاران نمایشگاه آن را بکار برده بودند.

با توجه به اینکه عکسهای تابلو فرشها بیش از آن که به تصاویر واقعی شباهت داشته باشد عمدتا خمیر مایه مینیاتوری داشته و بیشتر جلوه گر هنر نقاشی و فرش بافی بود این سانسور و پوشش دادن بر تصاویر، ذهن انسان را به دوره ای از تاریخ در اروپا می برد که از آن به دوره ظلمات و تاریک “قرون وسطی” نام برده می گردد.

قرون وسطی دوره ای است که درآن هنر و تمام زیبایی که انسان به آن علاقه مند بود.

 تحت سیطره کلیسا و کشیش های کوته فکر آن دوران بود. آنها در اقدامی که نشات گرفته از سیطره و سلطه بی چون و چرای کلیسا بر شان و منزلت انسانی بود تمامی هنر و زیبایی را در راستای اهداف خود از جامعه بخردان دریغ کرده بودند.
 
همین مساله سبب شد تا پس از پایان دوره کلیسا و آغاز دوره نوزایی یا “رنسانس” جامعه محروم اروپا از هر نوع هنر و زیبایی راه دیگری و البته در مسیر افراط در پیش بگیرد از این پس شاهد آن هستیم که تمامی هنر تکنولوژی و حتی دانش مدرن غربی در خدمت هنر ابتذال و به تصویر کشیدن انسان های برهنه در می آید.
 
امروز کسی نیست که سفری به فرنگستان کرده باشد و شهرهایی مملو از مجسمه های برهنه و عریان ندیده باشد که این نتیجه مستقیم تفکر سیاهیست که هر گونه هنر و زیبایی را حتی در حد معقول آن از چشم شهروندان اروپایی آن زمان دریغ کرده بود.

نمایشگاه فرش برج میلاد نیز نمونه ای انصافا نه در حد و وسعت دوره کلیسا اما در عین حال دقیقا همان تفکر سر کوب زیبایی هنردر مبحث زیبایی شناختی بود.

بدون شک بازدید کنندگان نمایشگاه فرش برای دیدن بدنهای نیمه عریان نگارهای موجود بر روی تابلوها  به آنجا نیامده بودند بلکه بازدیدکنندگان برای دیدن کار دستانی هنرمند و خالق و البته قطعا محصول فکر و اندیشه انسانهای بسیار فرهیخته به آنجا رفته بودند. لذا چنین سانسوری نتیجه ای جز سرنوشت غمبار هنر در دنیای اروپای امروز برای ایران آینده نخواهد داشت.