سراج برای زلزله زدگان می‌خواند

دیگر گوش‌هایمان به لرزیدن زمین زیر پای‌مان عادت کرده است، به لرزیدن دل‌های‌مان در پس‌لرزه‌ها و لرزیدن اشک روی گونه‌های‌مان بعد از خوابیدن حادثه، وقت خالی کردن دل زمین از تن‌های بی جان عزیزان‌مان. اما چه می‌شود که چنین حادثه هولناکی را بعد از مدتی فراموش‌ می‌کنیم و همه‌ آن شور و احساس را که با سوگواران حادثه تقسیم کرده بودیم را بعد از لرزیدن زمین و دل‌ها و اشک‌ها به باد زمهریر زمان می‌سپاریم؟ ما را چه می‌شود که خاطره‌ی فرو رفته در زیر خروارها خاک، نیست و نابود می‌شود تا سال‌ها بعد، به لرزشی دیگر و مرگی دیگر بمیریم؟