سیبی که چرخ نخورده به زمین آمد

مخاطب هم پا به پای طلبه، این تجربه را از سر می‎گذراند و در لذت کشف و شهودی که رخ می‎دهد، شریک می‏شود.

فیلم با نماهای کارت پستالی از طبیعت روستایی بهره می‎برد. در فیلمبرداری سیب و سلما تلاش شده تا جانمایه کلام فیلمنامه به دنیای تصاویر ‏آورده شود.

سیب و سلما در بحبوحه و شلوغی تکنیک‌های جدید و سوژه‎های نو در سینما پیام‎آور آرامش است. سیب و سلما فیلمی ساده و صمیمی است.

نه هیجان ‏زده می‏کند، نه می‏خنداند و نه حتی لحظه‌ای حسی از اندوه را در مخاطب ایجاد می‏کند. داستانی ساده که ذهن مخاطب را نشانه گرفته تا در زمانه ‏ای که بر بسیاری از مفاهیم اساسی زندگی غباری از فراموشی نشسته، اهمیت پاکی، صداقت و توکل را به مخاطب یادآوری کند.

بهمنی که پس از ۱۰ سال دوباره رو به سینما آورده، اثری با مضمون اخلاقی دینی را دستمایه ساخت فیلمش کرده است.

اگرچه بهمنی تلاش کرده تا فیلمی معناگرا و فارغ از سطحی‌نگری‌های مرسوم را ارائه دهد، اما تا وقتی فیلم سر و شکل سینمایی و هنری نداشته باشد کمی سخت است درباره پیام‌ها و جزئیات آن قضاوت کنیم.

فیلمنامه براساس ایده‌ای از جهانگیر الماسی نوشته شده و در سراسر فیلم تاکیدش بر این است که بگوید همواره حرام‌خواری از کم شروع می‌شود یا سوژه حلالیت‌طلبی برای خوردن یک سیب شاید به تنهایی جذاب باشد، اما برای یک اثر سینمایی بلند بدون ترسیم موقعیت‌ها و داستان‌هایی فرعی کافی نیست و خرده‌روایت‌هایی لازم است تا فضای داستان را از یکدستی خارج کرده و به جذابیت و کشش موضوع فیلم بیفزاید.

برای مثال اگر رویارویی طلبه با سلما به رابطه عاشقانه‌ای منجر می‌شد می‌توانست زمینه تردید طلبه را فراهم کند تا در برزخ رعایت دستور الهی و رسیدن به سلما بماند و موجب پویایی و عمق داستان شود. از همین رو سراسر فیلم سرشار از اتفاقاتی است که عمدتا نامفهوم و بی‌ربط است و جایگاه مشخصی ندارند.

در مجموع سیب و سلما از نداشتن فیلمنامه‌ای قوی و درامی پخته و پرجان برای شخصیت‌پردازی طلبه و ارائه مفاهیم اخلاقی رنج می‌برد. در پایان باید اذعان کرد که بهمنی مسیر رو به رشدی را پیش رو دارد و سیب و سلما می‌تواند مقدمه‌ای باشد برای تولید آثاری مهم و فاخر.

مریم اکبرلو – جام جم