سکوت کنیم یا حرف بزنیم؟

وی با اشاره به اینکه وقتی مهارت روابط خوب را پیدا کنی نسبت به همسالان خود در رتبه بالاتری قرار دارید، خاطرنشان کرد: و این جور اشخاص برای زندگی اشخاصی با علوم انسانی بالا و شادتر را انتخاب می‌کنند.

وی تصریح کرد: با توجه به تاریخچه فرهنگ ما ریشه مذهبی هم دارد اشخاص یاد می‌گیرند که فرهنگ را در خانواده خود بیاموزند و در آن مکان رشد کنند و با توجه بیاموزند و در آن مکان رشد کنند و با توجه به این عقاید، احترام به دیگران و ادب میِ‌آموزند.

میرزایی با اشاره به اینکه در بعضی فرهنگ‌ها بغل کردن فرزند توسط پدر در حضور والدین عیب است، گفت: در بعضی از این فرهنگ‌ها اشخاص زیاد حق خوبی برای ابراز عواطف و احساسات ندارد حتی از نیاز خود برای نیاز دیگران می‌گذرد و مجبود می‌شود کاری را بکند که دوست ندارد.

مسئول آموزش و روانشناسی بیمارستان روانشناسی صدر در ادامه افزود: فردی که ساکت بماند و ارتباط برقرار نکند حرف زدن بلد نیست و با این وضعیت وارد زندگی مشترک و به دنبال آن وارد شدن به مشکلات می‌شود، با کم رویی و کم حرفی اعتماد به نفس پایین می‌آید و فرد نیاز دارد که گفتگو کند.

وی گفت: با وجود چنین خانواده‌هایی، زن خانواده دچار مشکل می‌شود و نیاز دارد که با فامیل ارتباط برقرار کند یا مجبور می‌شود برای از تنهایی درآمدن بچه‌دار شود که بعداز چند سال که فرزندش بزرگ می‌شود باز هم احساس تنهایی می‌کند و این آغاز یک بحران کم شدن علاقه‌ها، سرد شدن روابط بین زن و شوهر و در نهایت قضیه تلخ طلاق می‌شود.

این روانشناس بالینی با اشاره به اینکه حرف نزدن نداشتن یک مهارت است، اذعان داشت: اشخاص باید با حضور در جمع‌های عمومی، غلبه کردن بر ترس، مشاروه، مهمانی‌های دوره‌ای، خواندن کتاب، رفتن به کلاسهای مهارت زندگی و جرات‌مندی، اعتماد به نفس این مهارت را کسب کنند.

میرزایی شناخت نقاط ضعف و قوت خود را یک باید دانست و گفت: نداشتن مهارت ارتباط عوارض روانی مانند از دست دادن عزت نفس، اعتماد به نفس، کسب نارضایتی، گوشه‌گیری، فاصله گرفتن از جمع و در نهایت افسردگی بالینی را در پی دارد.

انتهای پیام/