لحظاتی فارغ از دیدن

به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران:
دوست دارم حس کنم امروز چشم دل را…
آنقدر که بینایی را فراموش کنم و زیبایی ها را بر چشم دل احساس  
 چشم ببندم بر تمامی زشتیها و دور شوم از تمام دیدنی ها
گام بر میدارم اما  در اولین قدم هایم پاهایم می لرزد  
 حس من نمی توانم، در تمامی وجودم رخنه کرده و از درونم فریاد می‌زند.
پس از کمی رفتن  به اولین چاله می رسم، زمین می‌خورم و چشمانم را ناخودآگاه باز می‌کنم، پاهایم به شدت درد گرفته و محزون می شوم.
نه، من نمی توانم….
ناخوآگاه یاد راه رفتن و قدم برداشتن آنها می افتم، خدایا پس چگونه راه می روند بی آنکه زمین بخورند …/ف
یادداشت از ندا فاضلی