ناگهان چقدر سریع دیر می‌شود

گروه فرهنگ و ادب هنرآنلاین،

“در خوابهای کودکی ام/هر شب طنین سوت قطاری/از ایستگاه می گذرد
دنباله قطار/انگار هیچ گاه iبه پایان نمی رسد
انگار بیش از هزار پنجره دارد
و در همه پنجره هایش
تنها تویی که دست تکان می دهی
آنگاه/در چارچوب پنجره ها/شب شعله می کشد
با دود گیسوان تو در باد/در امتداد راه مه آلود
در دود/ دود/ دود…”

پنج سال پیش، هشتم آبان، مسافر قطاری بودیم که یاران و دوستان قیصر امین پور را iبه زادگاهش می برد. iبه گتوند در نزدیکی دزفول…قیصر می رفت تا برای همیشه در دل زادگاهش آرام بگیرد.

قیصر امین پور در سال ۱۳۳۸ در دزفول iبه دنیا آمد. تا سال ۱۳۵۷ در همان منطقه iبه تحصیل پرداخت و پس از آن iبه تهران آمد و در بدو ورودش iبه تهران و آغاز تحصیلات دانشگاهی جذب حوزه هنری آن سال ها شد و iبه جرگه شاعران و نویسندگانی چون بیوک ملکی و فریدون عموزاده خلیلی درآمد.در سال ۱۳۶۶ iبه همراه آنان، نشریه سروش نوجوان را طراحی و منتشر نمود؛ نشریه ای که وجودش، بی گمان در شکل گیری و گسترش شعر نوجوان موثر بود.

امین پور در سال ۱۳۷۶ با دفاع از رساله خود با عنوان “سنت و نو آوری در شعر معاصر” که با راهنمایی دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی iبه سامان رسیده بود، موفق iبه اخذ مدرک دکترای ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد؛پایان نامه ای که چند سال بعد در شمارگان بالا انتشار یافت و در اختیار علاقه مندان قرار گرفت.

امین پور درسال ۱۳۶۸ توانست تندیس مرغ آمین را از آن خود کند و دو کتابش با نام های” ظهر روز دهم “و” iبه قولی پرستو” نیز در سال های ۱۳۶۵ و ۱۳۷۵ جایزه جشنواره کتاب کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان iبه خود اختصاص دادند.

قیصر امین پور همچنین جایزه تندیس ماه طلایی را که iبه برگزیدگان شعر کودک و نوجوان ۲۰ سال انقلاب تعلق می گرفت از آن خود نمود.

اشعار قیصر امین پور، هر چه که باشند، نمونه کامل زبان نسل دوم انقلاب است. نسلی که از آرمان گرایی، فاصله گرفته و iبه واقع گرایی نزدیک شده و همین امر سبب نوشدن افکار و اندیشه هایش شده است.

امروز، ۵ سال از رفتن قیصر می‌گذرد و غبار تحسین‌هایی که می‌خواست او را مصادره iبه مطلوب کند، زدوده شده؛ حالا دیگر می‌توانیم چهره واقعی قیصر را ببینیم و از جایگاه او در شعر و شاعری بگوییم؛ از “آئینه‌های ناگهان” که iبه نوعی ترجمان زندگی قیصر است و دو دوره را در شعر هایش متمایز می‌کند؛ شعرهای جنگ (۶۴ تا ۶۷) و شعرهای پس از جنگ (۶۷ تا ۷۱). ویژگی شعرهای دوره اول حماسی بودن آنهاست حال آنکه در دوره بعدی داخل گرایی شاعر iبه نمایش درمی‌آید و از آن آشعار حماسی دیگر خبری نمی باش.

شعر قیصر امین پور، شعری حکمت‌گرا و حتی فلسفه گرا و اندیشه‌ورز است ؛ شعری که صادقانه است و از حکمت و فلسفه هستی سوال می نماید آن هم نه با کلمات پیچیده که با زبانی ساده و روان که از دل برمی‌خیزد و بر دل هم می‌نسشیند؛ از این رو هنوز هم زنده است؛ انگار قیصر است که در گوشه‌ای نشسته و زیر لب می‌گوید:

“خسته ام از آرزوها، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی، بال های استعاری

لحظه های کاغذی را روز و شب تکرار کردن
خاطرات بایگانی، زندگی های اداری

آفتاب زرد وغمگین، پله های رو iبه پایین
سقف های سرد و سنگین، آسمان های اجاری

عصر جدول های خالی، پارک های این حوالی
پرسه های بی خیالی، نیمکت های خماری

رونوشت روزها را روی هم سنجاق کردم:
شنبه های بی پناهی، جمعه های بی قراری

عاقبت پرونده ام را با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری

روی میز خالی من، صفحه باز حوادث
درستون تسلیت ها، نامی از ما یادگاری”