همه چیز از کریستف کلمب شروع شد

دولت آمریکا برای دیپلمات‌های معدود کشورها از جمله ایران، محدودیتی به وسعت ۲۵ مایل با مرکزیت میدان کلمبوس ایجاد کرده که آنان فقط مجازند در این محدوده تعیین شده زندگی، کار و تحصیل کنند.

هرگونه خروج از محدوده ۲۵ مایلی یاد شده نیز باید با مجوز قبلی و موافقت وزارت خارجه آمریکا برای همه اعضای هیات نمایندگی ایران در نیویورک صورت گیرد که ۹۰ درصد این درخواست‌‌ها نیز با مخالفت مواجه می‌شود و خبرنگار صدا و سیما در همین محدوده باید به تهیه گزارش خبری نیز بپردازد.

از تمام مواهب خدمات دیپلماتیک دنیا همین یک موهبت نصیب خبرنگار صدا و سیما شده است که حتی گذرنامه سیاسی و خدمت نیز ندارد و با گذرنامه عادی و ویزای نوع سی دو (C2)‌ تردد می‌کند که ویژه خدمه پرواز یا ملوانان کشتی‌هاست.

آنانی که در آمریکا بوده‌اند خوب می‌دانند نخستین سوال هر دستگاه اجرایی در این کشور اعم از مدرسه فرزندان یا شعب بانکی، نوع ویزای مراجعه‌کننده است که اغلب با ویزای C2 ناآشنا هستند و طبیعی است از ارائه خدمات درخواستی خودداری کنند.

از آنجا که به دارنده ویزای C2 شماره شناسنامه ملی یا همان Social Security تعلق نمی‌گیرد، برای صاحب این نوع ویزا اکثرا امکانات قانونی از جمله امکان افتتاح حسابی بانکی که بتواند هزینه‌های جاری خود را در کلانشهر گران نیویورک از کشورش (ایران)‌ تامین کند، وجود ندارد.

بانک‌هایی نیز که با ده‌ها تبصره و محدودیت و اخذ کارمزدهای کلان، حسابی شخصی و محدود ارائه می‌کنند، به هیچ وجه امکان پذیرش وجوه خارجی برای این افراد را ندارند و دوبار تلاش برای واریز از برلین با برگشت وجه و نیز مسدود شدن همیشگی حساب بانکی خبرنگار صدا و سیما در بانک مورگان چیس شد.

تامین هزینه‌های جاری از طریق غیررسمی نیز با خطر بازداشت به اتهام پولشویی همراه است که مجازات آن در آمریکا بسیار سنگین است.

هرگونه تردد بی‌دغدغه در سطح همین ۲۵ مایل محدود و تهیه گزارش خبری، به مجوز رسمی پلیس نیاز دارد که این دستگاه دولتی نیز همانند سایر بخش‌ها و به دلایل گفته شده، برای خبرنگار صدا و سیما در این شهر، موجودیتی قائل نیست تا مجوز فعالیت خبری دهد.

تنها مدرک نیمه شناخته شده، کارت خبرنگاری سازمان ملل است که آن نیز به مدت اعتبار سه ماهه ویزای C2 خبرنگار بستگی دارد.

آمریکایی‌ها که سال‌هاست با عنوان بخش خصوصی، شبکه‌های خبری بزرگی مانند سی‌ان‌ان تاسیس می‌کنند و خبرنگاران خود را در پوشش آن به سراسر دنیا می‌فرستند، دفتر صدا و سیما را در نیویورک نهادی دولتی می‌دانند که ذیل قطعنامه‌های تحریم‌های مختلف، تقریبا اجازه هیچ فعالیتی ندارد و اگر همین ساختمان سازمان ملل متحد هم نبود، ترجیح می‌دادند چنین عنصری اصلا به خاک آمریکا وارد نشود.

ابراهیم شکوری – نیویورک