گلی که می‌درخشد
خرداد و تیرماه هر سال کشورمان به یکی از مقاصد مهم گردشگران محیط‌زیست تبدیل می‌شود و تمامش به دلیل گیاه نادری است که در گیلان و ارتفاعات رودبار سالانه به‌مدت تقریبا یک ماه به آدم‌ها فرصت تماشایش را می‌دهد؛ سوسن چلچراغ تنها در ۲ نقطه در سراسر دنیا می‌روید؛ اولی روستای داماش در رودبار و دومی در لنکران کشور آذربایجان.
سوسن چلچراغ نخستین‌بار در سال ۱۳۵۴ توسط گیاه‌شناسی فرانسوی به نام «لدر بوری» شناخته شد و پس از معرفی این گل به دولت ایران در همان زمان ازسوی شورای عالی محیط زیست در شمار آثار زیست‌محیطی ملی کشور به ثبت رسید و پس از آن رویشگاه سوسن چلچراغ در روستای داماش به مساحت ۴ هکتار تحت حفاظت قرار گرفت.
بعد از شناخته شدن، نام این گل در موزه تاریخ طبیعی ایران در فرانسه به‌صورت «لیلیوم لیدربور» به ثبت رسید و از همان وقت روستای داماش، کانون توجه ملی و جهانی شد. درباره نام ایرانی این گل اما برخی معتقدند زیبایی و شباهت این گل به چلچراغ سبب شده که این نام روی آن گذاشته شود اما مردم محلی می‌گویند، سوسن چلچراغ در شب نورافشانی می‌کند و به همین دلیل چلچراغ نامیده می‌شود. آنها درست می‌گویند در واقع پرچم سوسن چلچراغ دارای مواد فلوروسانس است که قابلیت بازتاب نور را دارد. اگر از تهران برای دیدن سوسن چلچراغ می‌روید مسیرتان می‌شود: تهران- قزوین، جاده رشت بین لوشان و منجیل، روستای داماش.
سرو چند هزارساله در دل تاریخ
سرو یکی از نمادهای ایران است؛ همان که کمی پیج و تاب خورده‌اش می‌شود بته‌جغه‌هایی که در قدیمی‌ترین دستباف‌های ایرانی هم رد پایش دیده می‌شود.
از روستای داماش تا روستای هرزویل راه درازی نیست. ابتدای شهر منجیل، درست همان جایی که همه نگاه‌ها به آسیاب‌های بادی و دریاچه زیبایی که پشت سد شکل گرفته، خیره می‌شود و همان وقت که آدم فکر می‌کند این باد عجیب منجیل می‌تواند هر انسانی را از جا بلند کند، در سمت چپ جاده، راهی است که به سمت روستایی در شمال منجیل می‌رود؛ روستای هرزویل که در آن سروی است که بعضی‌ها عمرش را هزار سال و بعضی دیگر تا ۳ هزار سال گفته‌اند. به هر حال آنقدرها عمر دارد که ناصر خسرو در سفرنامه‌اش از آن یاد کرده و آن موقع هم بی‌تردید درخت بالا بلند و چشمگیری بوده است. حتما این را شنیده‌اید که در بسیاری از نقاط ایران سروی است که مردم آن را نظرکرده می‌پندارند.
همچنان که در عزاداری‌های محرم، در بسیاری از شهرهای ایران، دست ساخته بسیار بزرگی را روی شانه‌ها حمل می‌کنند که آن را نخل می‌نامند، نگاه که کنید به شکلش، درست شبیه یک سرو است و آن شیوه سوگواری نشان از به دوش کشیدن قامت سروقدان به خاک افتاده در کربلاست. سرو در قدیمی‌ترین نقش‌های ایرانی، مثل تخت‌جمشید هم جای دارد. در باغ‌های ایرانی که مفهوم بهشت از آن آمده هم سرو مهم‌ترین نماد است.
برای همه اینهاست که از روزگاران کهن مردم سرو را مقدس می‌دانستند و دانستن این باورها به دلچسبی تماشای سروی چندهزار ساله می‌افزاید. سرو هرزویل یکی از آثار طبیعی ملی ایران و تحت حفاظت سازمان محیط‌زیست است و در مساحتی حدود ۶۲۵ متر مربع با حصار از بقیه منطقه جدا شده و در آن نگهداری می‌شود.
زمانی برای صعود به آتشفشان خاموش
نیمه اول خرداد و اوایل پاییز بهترین زمان صعود به قله درفک است، مسیرش هم آنقدرها سخت نیست که نیاز به تجربه کوهنوردان حرفه‌ای داشته باشد؛ قدرت بدنی و تجربه طبیعت‌گردی کافی است، پس همین که برای دیدن سوسن چلچراغ می‌روید بهترین وقت است برای صعود به قله بسیار زیبای درفک که ۲۷۳۳ متر از سطح دریا ارتفاع دارد؛ آتشفشان خاموشی که بزرگ‌ترین کاسه آتشفشانی در ایران به نام آن است. بعد از اینکه از تماشای سوسن چلچراغ و سرو هرزویل فارغ شدید بهترین راه رسیدن به مسیر صعود درفک پرسیدن از راهنمایان محلی است. اما موقعیت جغرافیایی دقیقش می‌شود؛ ۵۰ کیلومتری جنوب شرقی رشت در استان گیلان و مقابل رستم‌آباد در بخش خورگام شهرستان رودبار. از جنوب به کوه‌های منجیل وصل است و از مشرق و جنوب شرقی به تماشای پیشکوه و رشته کوه‌های تخت‌سلیمان ایستاده و تا دره سه هزار تنکابن ادامه دارد. از سمت شمال به دشت گیلان و دریای مازندران مشرف است. غرب درفک به اعماق دره سپیدرود پیوند می‌خورد که آغاز ارتفاعات البرز غربی است.
مجله اینترنتی برترین ها سبک زندگی سلامت دکوراسیون موفقیت کودک