کارگردان‌ها نسبت به گریم کم‌لطف می باشند/ آرشیو لباس تئاتر ایران از بین رفته است

به گزارش خبرنگار تئاتر ممتاز به نقل از هنرآنلاین، انجمن گریم و ماسک خانه تئاتر و انجمن طراحان لباس و صحنه از جمله انجمن‌هایی می باشند که کمتر به مسائل آنها پرداخته می‌شود در زیر پاره‌ای از مشکلات این دو انجمن بررسی شده است.

عاطفه ابیاضی رئیس هیات مدیره انجمن گریم و ماسک خانه تئاتر گفت: اعضای این انجمن شامل طراحان و مجریان گریم تئاتر است. ۴۰ عضو شامل پیشکسوتان این حرفه و جوانان داریم که پیشکسوتان کمتر در این انجمن فعال می باشند.

ابیاضی افزود: به سبب اینکه بودجه ما یک چهارم بودجه خانه تئاتر است؛ تعدادی از کارگاه‌های، سمینارها و نمایشگاه‌های ماسک را به سبب مشکلات مالی نتوانستیم برگزار کنیم. با این همه ما در تئاتر شهر و خانه هنرمندان نمایشگاه ماسک و عکس گریم برگزار کردیم، اجرای پرفورمنس داشتیم و در جشنواره ارمنستان هم تعدادی از اعضای ما برگزیده شدند.

او در بیان مشکلات صنف خود گفت: مهمترین مشکل ما این است که کارگردان‌ها نسبت به گریم کم‌لطف می باشند و به گریمور اجازه طراحی کاراکترهای نمایشی را نمی‌دهند. درست است که کارگردان مسئول ایده اصلی نمایشنامه است، اما باید به گریمورها هم اعتماد کنند نه اینکه تنها مثل یک مجری گریم یا آرایش‌گر با طراح گریم برخورد کنند. بازیگران هم مخصوصا خانم‌ها در این زمینه غیرحرفه‌ای عمل می‌کنند و حاضز نیستند که با یک خط در صورت‌شان کمی پیرتر به نظر بیایند. البته این در مورد تمام بازیگران صدق نمی‌کند.

رئیس هیات مدیره انجمن گریم و ماسک دربارهٔ دیگر مشکلات حوزه خود توضیح داد: نیازمند آشنایی با مواد و متریال‌های تازه و همچنین طرح‌ها و شیوه‌های دیگر مناطق دنیا در سطح حرفه‌ای هستیم که متاسفانه امکان استفاده از کلاس اساتید حرفه‌ای و مطرح دنیا برای ما وجود ندارد .به نظرم نمی‌توان موضوع گریم را در تئاتر دستکم گرفت زیرا به تمامی بخش‌های تئاتر ما مربوط است.

تئاتر ایران آرشیو لباس ندارد

فریبرز قربان‌زاده رئیس هیات مدیره انجمن طراحان لباس و صحنه هم نداشتن کارگاه ویژه طراحی لباس را از مهم‌ترین مشکلات این حوزه دانست. او گفت: در دوران مدیریت‌های قبلی کارگاه‌های دکور تالار وحدت از بین رفت و کارگاه‌های تازه هم مجهز نیستند؛ به همین سبب نیروهای حرفه‌ای در این کارگاه‌ها کار نمی‌کنند.

قربان‌زاده‌ ادامه داد: به بهانه‌های واهی آرشیو لباس هم از سوی مدیران پیشین از بین رفت و کارگاه لباس هم قابل استفاده نیست. ازدحام بسیار لباس‌ها، کثیف بودن آنها به خاطر عدم نگهداری مناسب و… نیز سبب شده آرشیو تاریخی لباس تئاتر از بین برود.

رئیس هیات مدیره انجمن طراحان لباس و صحنه در مورد کارگاه‌های تئاتر شهر نیز گفت: کارگاه دکور تئاتر شهر هم تعطیل شده و امروز طراحان لباس ما مجبور می باشند برای یک کار نمایشی به جاهای مختلف و خیاط‌خانه‌های شهر بروند. دستمزد دوخت لباس نمایش نیز بسیار کم است و همان مبلغ ناچیز هم پرداخت نمی‌شود.

او افزود: ما در انجمن طراحان خانه تئاتر با ۱۲۰ عضو در واقع کار خاصی به جز بررسی متقاضیان تازه مدارک آنها و پیگیری مسائل بیمه نداریم و سالی یکبار در جشن خانه تئاتر به مناسبت هفته تئاتر یک مراسم جشن کانون طراحان لباس و صحنه را برگزار می‌کنیم. چندین بار به سبب کمبود منابع نشر تصمیم گرفتیم که کتاب طراحان را منتشر کنیم که متاسفانه نشد؛ زیرا در مقایسه با به طور مثال رشته معماری یا روانشناسی منابع مطالعاتی ما بسیار کم و انگشت‌شمار است.

قربان‌زاده مشکلات حوزه طراحی و لباس را مستقیما وابسته به مشکلات تئاتر کشور دانست و گفت: به نظرم کیفیت از دل کمیت به وجود می‌آید، اگر در تمام نقاط کشور تئاتر اجرا شود و همه چیز معطوف تئاتر شهر نباشد، بازار کار طراحان هم رونق می‌گیرد. بر همین اساس هم تحصیل کرده‌های این رشته افق روشن کاری را در پیش روی خود نمی‌بینند و این خود سبب عدم شکوفایی و خلاقیت در این رشته می‌شود.