عکاسی یکی از حرفه های هنری است که مشتریان ثابت و متغیر زیادی دارد . همه ما در طول عمر حداقل یک بار به عکاسی رفته ایم و جلوی دوربین عکاسباشی محله قرار گرفتیم. زمان های قدیم که دوربین عکاسی در دست مردم نبود و تلفن های همراه با قدرت ۱۴ پیکسل عکس نمی گرفتند عکاسی معنای دیگری داشت.
عکس انداختن در فرهنگ مردم آداب و رسومی داشت که آن اداب و رسوم امروزه از میان مردم رخت بربسته است . باید ماه ها انتطار می کشیدند تا پدر یا مادر خانواده دست بچه ها را می گرفتند و به عکاسی می بردند در داخل مغازه عکاسی هم همه جور وسیله از تفنگ گرفته تا گل و بلبل و کلاه و کت و شلوار و پیراهن سفید و لباس عروس موجود بود و هر کس که دوست داشت می توانست این لباس ها را بپوشد و عکس یادگاری بگیرد .
سنت عکس یادگاری هم چنان در روزگار هم مرسوم است. اخیرا برج میلاد تهران نمایشگاهی از صنایع مختلف و از جمله اتومبیل های قدیمی گذاشت و عده ای با لباس جاهلی از مردم دعوت می کردند تا در صورت تمایل با آنها و اتومبیل ها عکس یادگاری بگیرند. خیلی هم استقبال شد .
امروزه عکاسی به عنوان یک فن و هنر در همه محلات دایر است و کمتر محلات و شهر ها و حتی روستاها ایران از داشتن عکاسی محروم هستد. در عکاسی هم عکس پرنسلی و اداری گرفته می شود و هم عکس تزیینی و هنری. عکاسان هم عموما کسانی اند که یا دانش آموخته این رشته اند و یا در کلاس های هنر عکاسی دوره آموزشی دیده اند . اینها هر روز صبح در مغازه را باز می کنند و به امید خدا در پی کسب روز حلال هستند . یک عکاس از صبح تا شب در مغازه اش نشسته تا مشتری بیاید و او با هنرش عکس پرنسلی یا هنری بیندازد و در یک طرفه العینی آن را چاپ و منتشر کند. به همینخاطر شاید یک روز پنج مشتری داشته باشد و روز دیگر پنجاه مشتری . با توجه به فصل سال مشتریان عکاسی تغییر می کنند . شهریور ماه که بچه ها می خواهند بروند مدرسه بازار عکاسی داغ داغ است و دوباره بازار سرد آنها در فصل زمستان شروع می شود .
اما آیا براستی ما برای کسب درآمد باید در مغازه بنشینیم تا مشتری به سراغ م بیاید یا ما می توانیم زمینه ها را برای ورود مشتری فراهم کنیم. آیا تا به حال به عکاسی هایی مراجعه نکردید که سرشان بسیار شلوغ است و در عوض برخی عکاسی ها بیکار نشسته اند. چرا ؟ آیا این سوال را یک عکاس از خودش می پرسد که چرا مشتری من از مشتری فلان عکاسی کمتر است؟ آیا هیچ گاه عکاس فکر می کند می تواند با مدیریت و برنامه ریزی بازار پر رونق تری داشته باشد و بتواند درآمد ماهیانه بهتری داشته باشد .
وقتی از رونق کاسبی فلان عکاس حرف می زنیم با حسادت می گوییم فلان فلان شده شانس دارد . از اول صبح تا شب سرش شلوغ است و مدام دارد عکس می گیرد. بدترین کلمه ای که همه ما در چنین مواقعی بر زبان می آوریم کلمه شانس است . ما در واقعیت چیزی به نام شانس نداریم . شانس کلمه ای است که همه ما برای فرار از قبول اشتباه و کم کاری خودمان به کار می بریم . آیا عکاس شانس دارد که مشتری زیادی دارد ؟ آیا عکاسی که مشتری کمی دارد شانس ندارد ؟ شانس استفاده درست از فرصت های زندگی است . هر عکاسی در زندگی دارای فرصت هایی است که اگر آنها را درست استفاده کند او هم به مشتری بیشتری دست می یابد . عکاسی در محله ما بدون پروانه کسب کار می کرد وقتی از اتحادیه مغازه او را بستند او مدام می گفت من تو کاسبی شانس ندارم وقتی از او سوال کردم که چرا پروانه کسب نگرفتی ؟ در جواب من گفت بارهای من نامه آمد اما اهمیت نمی دادم . اگرایشان به نامه های اتحادیه اهمیت می دادند مغازه ایشان پلمپ نمی شد و ایشان هم شانس داشتند . یا من دوستی داشتم که در دانشکده هنر رشته عکاسی خوانده بود و بعدها مغازه اجاره کرده بود و به اصطلاح کاسب شده بود اما بعد از یک سال مغازه اش را تعظیل کرد . برای این که نمی توانست اجاره مغازه را بپردازد . وقتی از او سوال کردم چرا تعطیل کردی کفت : ای بابا ما تو کاسبی شانس نداریم . این حرف غلطی است / در کاسبی چیزی به نام شانس مطلقا وجود ندارد. بعدها متوجه شدم که این دوست عزیز صبح ها ساعت یازده در مغازه اش را باز می کرد و عصر ها هم با دوستان روشنفکر تو جلسات هنری و گالری ها پرسه می زد و مثلا شاگرد مغازه ، عکاسی را اداره می کرد . طبیعی است که چنین مدیرییی پس از یک سال باید با بحران مواجه شود .
حال سوال این است اگر کسی همه پارامترهای عمومی فروش را در یک عکاسی رعایت کند اما با این وصف درآمد خوبی نداشته باشد چه کارهایی باید انجام بدهد تا درآمد او افزایش خوبی داشته باشد ؟. بله. بسیاری از عکاسان اصول حرفه ای کسب و کار و مغازه داری را بلدند اما بازاریابی و فروش درزمینه عکاسی را بلد نیستند به همین دلیل مشتریان کمتری نسبت به رقبایی که این فن را بلدند ، دارند .