۱۲ میلیون کارت هدیه کجاست؟!
گزارشگر : نفیسه ابراهمزاده انتظام
چهارشنبه ۲۷ اردیبهشت ساعت ۰۶:۰۰
از همان روزی که تلفن همراه به همراه اپراتورهای رنگارنگ در هر کیف و جیبی جایی پیدا و افراد را با هر موقعیت و سنی اسیر و معتاد خود کرد، خیلیها از آسیبهای این سوغات فناوری برای نوجوانان و بچه مدرسهایها گفتند و هشدارها به آموزش و پرورش دادند که اهالی سرزمین تعلیم و تربیت حواستان باشد که بلوتوث و پیامک حواس امانتیهای مردم را سر کلاس درس ندزدند. اما آموزش و پرورش در اقدامی غافلگیرکننده و طی یک قرارداد رسمی و در قالب طرح جشنواره قرآنی و آموزش قرآن از سیمکارتها برای ورود به مدارس دعوت کرد و آنها هم که هر جا منفعت مالی باشد دست رد به سینه دعوت کننده نمیزنند، پذیرفتند. گروه اجتماعی روزنامه جوان به عنوان نخستین رسانه افشاکننده این موضوع، ماجرا را رسانهای کرد و همین سبب شد وزیر آموزش و پرورش به این حساسیت افکار عمومی واکنش نشان داد و از تکذیب انعقاد قرارداد شروع کرد و با ابراز بیاطلاعی ادامه داد و سپس در موضعی قاطع تر توزیع سیمکارت در مدارس را جرم و مستحق پیگیری قانونی دانست تا اینکه روز گذشته، مدیر عامل همراه اول نیز نگذاشت توپ زیاد در زمین خودش بماند و گفت میتواند در صورت لزوم، مستندات قرارداد را منتشر کند و در صدق گفتههای خود هم صدا و سیما را شاهد گرفت؛ «زیرا صدا و سیما هیچ تبلیغی را بدون ارائه مستندات لازم پخش نمیکند و نامه انجام تفاهم و قرارداد در این خصوص به صدا و سیما ارائه شده است». اما نکته دیگری در گفتههای مدیر عامل این اپراتور تلفن همراه، ماجرا را وارد فاز دیگری میکند. بنا به گفته وی، در بسته هایی که قرار بوده به دانشآموزان داده شود یک «کارت هدیه» به ارزش ۲۰۰ پیامک هم بوده است. اما متأسفانه در بسیاری از مدارس، بستهها باز شدهاند و کارت هدیهها را از آن خارج کردهاند! با یک حساب سرانگشتی و طبق تعرفه پیام کوتاه سیمکارتهای اعتباری همراه اول اگر ارزش هر پیامک فارسی ۱۰ تومان و کارت هدیه داخل پکیج کذایی برای ۲۰۰ پیامک، ۲۰۰۰ تومان باشد، این رقم در ازای ۱۲ میلیون بسته مبلغی معادل ۲۴ میلیارد تومان ( ۲۴ با ۹ تا صفر! البته به تومان) میشود که بعد از خارج شدن از بستهها معلوم نیست چه سرنوشتی پیدا کردهاند! با توجه به این ابعاد تازه موضوع، در میان گذاشتن چند نکته از سر دلسوزی با وزیر آموزش و پرورش ضروری به نظر میرسد؛ اول اینکه آیا شخص وزیر از انعقاد چنین قراردادی خبر داشته یا خیر؟ اگر خبر داشته، از دستگاه تعلیم و تربیت کشور توقع چنین سهل انگاری نمیرود که علاوه بر نادیده گرفتن تبعات منفی تربیتی استفاده از تلفن همراه در مدارس، این قرارداد را درباره یک طرح قرآنی ببندد. از سوی دیگر، اگر وزیر محترم از انعقاد قرارداد باخبر بوده است پس چرا در رسانهها اعلام کرد آموزش و پرورش هیچ قراردادی با هیچ اپراتور تلفن همراه نبسته است؟! اما اگر فرض را بر این بگذاریم که جناب وزیر از انعقاد چنین قراردادی بیخبر بوده، باز هم از ایشان سلب مسئولیت نمیشود. چطور نظارت یک مدیر کلان بر عملکرد معاونان و سازمان خود به اندازهای است که چنین اتفاقی با این تبعات در افکار عمومی، بدون اطلاع وی و توسط مدیران میانی مجموعهاش رخ میدهد؟ آیا حرمت آموزش و پرورش که رسالت اصلی آن تربیت نسل آینده کشور است با این مسائل حاشیهای آلوده نمیشود؟
جوان آنلاین – آخرین عناوین اجتماعی