آنهایی که تعطیلی ندارند

مثل تعطیلات اجباری آخر هفته تهران برای برگزاری اجلاس غیرمتعهد‌ها، که فرصت مناسبی را برای بسیاری از شهروندان تهرانی به وجود آورد تا در روزهای پایانی تابستان به اصطلاح دلی از عزا در بیاورند، خستگی درکنند و خودشان را برای ماه پرکار مهر آماده کنند.

اگر چه این تعطیلات برای ما روزنامه‌نگاران گویی هیچ معنایی نداشت و برای پوشش خبری این اجلاس مهم باید در تهران می‌ماندیم، اما همین ماندن در تهران و استفاده از هوای پاک و بدون ترافیک تهران هم موهبتی بود که تعطیلات نصیبمان کرد.

اما روی سخن این نوشته به قشرهایی است که هیچ‌گاه تعطیل نیستند. آنها محکوم به ماندن و خدمت کردن شبانه‌روزی هستند، البته بی‌هیچ مزد و مواجبی.

نمونه‌اش هم نیروهای بخش درمان و پرسنل بیمارستان‌ها و اورژانس‌هاست. اگر کمی به دوروبرمان دقت کنیم با بسیاری از این افراد برخورد می‌کنیم.

درست همان موقع که در روزهای خوش تعطیلی و آسایش و استراحت گذرتان خدای ناکرده به بیمارستان‌ها افتاده باشد با این افراد روبه‌رو می‌شوید که انگار تعطیلی برایشان معنایی ندارد.

آنها باید همیشه حضور داشته باشند چرا که خطر همیشه در کمین است و بیماری و ناخوشی زمان و تعطیلات نمی‌شناسد.

آنها هم مثل همه انسان‌ها به استراحت نیاز دارند، دلشان تعطیلی می‌خواهد و دوست دارند از شنیدن خبر تعطیلات خوشحال شوند اما این قشر پیش از ورود به شغل پر مسوولیت پزشکی و پرستاری با خود عهد بسته‌اند که همیشه حضور داشته باشند و خدمت کنند.

آنها نه تعطیلات اجلاس می‌شناسند نه تعطیلات عید و تابستان چرا که باید همیشه در دسترس باشند. چه خوب است حداقل با یک خسته نباشید ساده قدر این قشر را بدانیم که هیچ وقت استراحت و مسافرت و تعطیلی خودشان را به راحتی و آسایش و درمان بیماری ما ترجیح نمی‌دهند.

مهراوه فردوسی -‌ گروه رادیو و تلویزیون