از عدالت تا عدالت

ملاکها عوض نشده اند بلکه ملاکها را عوض کرده ایم. فرازهایی از انقلاب را که با آسایش و راحت طلبی مان اصطکاک دارند، غبار می گیرند و مبهم تر می شوند. واژه های انقلابی، خون انقلابی دارند و ابهت مفهومیشان همچنان قامت انقلابی دارد این ما هستیم که روز به روز خمیده قامت می شویم.

انقلاب خمینی کبیر، خلاصه برداری نمی شود. پاراگرافهای گزینشی ندارد و تیتر زدگان فارغ از متن بیگانه ترین سخنوران جغرافیای بی مرز انقلاب خمینی کبیر هستند.

انقلابیون نسبی شده و مبارزان شک زده، تفسیر به رایشان را ملاک انقلاب می کنند و مانند ابطران تاریخ که اسلام را متعلق به ۱۴۰۰ سال پیش می دانند و جهالت مدرن خویش را توجیه می کنند، اینان نیز هنوز به چهل سالگی نرسیده قلاده نسبیت و تفسیر به رای و مصلحت فردی را به گردن می اندازند تا بتوانند مقاطع حساس فردی و حزبی خویش را مدیریت بحران کنند و توجیهی برای ناهمخوان بودن کرده هایشان با گفتمان ولایت فقیه بیابند.

انقلاب اسلامی در حوزه عدالت علوی، رودربایستی با کسی ندارد. روحانی یا غیرروحانی، آقازاده یا فقیرزاده، عاج نشین یا گود نشین همه در معادلات عدالت محور انقلاب اسلامی تکلیفی مشخص دارند. و جریان این عدالت معادله ای دوسویه است. از یک سو باید مسئولین و بالانشین ها همگام با زیردستان و گودنشینها هم پیاله و هم قدم شوند و از سوی دیگر باید عامه امت، گفتمان عدالت را در بستری علوی محور، ساری و جاری نگه دارند تا مبادا فرصتها و فرمتهای برتر، وسوسه یکه تازی را برای بالانشینها به رویایی تحقق یافته تبدیل نمایند.

گفتمان عدالت خواهانه انقلاب اسلامی فصول روشنی دارد که از زلال ولایت جاری می شود و نقطه اثرهای مشخصی دارد. در انقلاب اسلامی که خمینی کبیر بنیانگذار آن است و ولایت امام خامنه ای بر تارک آن اندیشه سازی و اندیشه پروری می کند، معیار عدالت، علوی است و عدالت علوی فاقد مرتبه مصونیت است مگر مصونیت مظلوم از بیداد ظالم. پس در این عدالت، آنجایی که مظلوم و مستضعف واهمه نان شب دارد و بیم تضییع حق، یعنی ظالمی در بیداد است. آنجایی که عده ای به لطف داشته هایشان، هر روز داراتر می شوند و عده ای به عقوبت نداشته هایشان، هر روز وامانده تر می شوند، آنجایی که عده ای از شمارش سکه ها و داشته هایشان خمار خستگی می شوند و عده ای از شمارش روزهای آوارگی و دربه دری شان شرمنده زن و بچه می شوند، آنجایی که عده ای تا آخرین دگمه تقوی را محکم می بندند و میزها و اتاق ها را ملک طلق خود می کنند و عده ای پشت سوالات گزینش گیج می خورند و رویاهای جوانی شان را به افسوس های پیری متصل می کنند، آنجایی که تسبیح ریا به جای تسبیح اخلاص انگشتان مدعیان دین مداری را سرگرم شمارش فرصتها و رانت ها می کند و عده ای در سجاده های نمازشان هم، با فردای نامعلومشان کلنجار می روند این همان عدالت تفسیر به رای شده ای است که با گفتمان عدالت در انقلاب اسلامی منافات دارد و عده ای تلاش می کنند تا با جابجایی واژه ها و فریب مفاهیم، چنین بنمایانند که باید چنین باشد و این حق ماست.

در گفتمان عدالت علوی حق همیشه با مستضعفین و گودنشینهای انقلاب است. این حق است نه استبداد عوام چرا که خواص استبداد زده و دنیا گرفته، که خود را در خطوط قرمز سیاست و روشنفکری و … محصور کرده اند، سطر به سطر عدالتشان از داخل خروارها مصلحت و منفعت عبور می کند و استبداد پنهانی را شکل می دهد که گرانیگاه حوزه های دنیوی و اخرویشان به سمت فردیت و مادی گرایی است. یعنی خیلی دورتر از گرانیگاه قلب انقلاب اسلامی. فرسخها دورتر از عدالت علوی.

انقلاب اسلامی باید بازخوانی شود. بازخوانی شود نه دست کاری. بازخوانی شود نه دست درازی. بازخوانی شود تا یکبار دگر حرفها و نوشته های بنیانگذارش و رهبر و هدایت کننده اش دوباره مرور شود. باید مدیران در هر سطحی و رتبه ای مجددا اصول انقلاب را مرور کنند و زوایای ایجاد شده خود را یا اصلاح نمایند یا کنار بکشند تا عدالت آنگونه که در گفتمان انقلاب اسلامی وجود دارد، بازتعریف شود. و مسئولیت این بازخوانی بر عهده نسلی است که گفتمان امام خمینی و امام خامنه ای را نه بر اساس تفاسیر مصلحت زده و منغعت زده که بر مبنای اندیشه هایی جهانی و آزاد و رهایی بخش فهمیده اند، درک کرده اند و به نسلی جدید تبدیل شده اند که می توانند مفاهیم اصیل و در عین حال مغفول مانده انقلاب اسلامی را از انتزاع و انفعال و تصور به حقیقت و واقعیت تبدیل نمایند. کسانی که می توانند وصایای شهدای سرفرازمان را به دکترینهای پیش تاز جهانی تبدیل نمایند. کسانی که می توانند از سنگینی تیترها و عنوانها عبور کنند و وارد متنها و بطنها شوند. و این نسل همان پرورش یافتگان مکتبی هستند که عدالتش، عدالت علوی است و اینان منتقدان و در عین حال مخالفان سرسخت گفتمان عدالتی هستند که از بستر مصلحتها و منفعتها و نامحرمیها می گذرد.

مهدی خرمی