استفاده از شگردِ سکوت در فیلم‌های کوتاه برلیناله

به گزارش هنرآنلاین، عرصه فیلم‌های‌ کوتاه هنوز این فضا را برای نمایش خلاقیت سینماگران آوانگارد ممکن می‌سازد و برلیناله هم محلی برای عرضه چنین آثاری است. و باید اذعان کرد با توجه به استقبال تماشاگران از چنین فیلم‌هایی، برلیناله آدرس درستی برای نمایش این فیلم‌ها است.

بنابر این گزارش، از سال ۲۰۰۲ میلادی تاکنون بر کیفیت و کمیت فیلم‌های کوتاه در فستیوال برلین افزوده شده است. اهمیت برلیناله در زمینه فیلم‌های کوتاه بیش از فستیوال کن و ونیز به شمار می‌‌آید. سبب این اهمیت هم حضور تمام ژانرهای فیلم کوتاه نظیر، انیمیشن، مستند، روایی، خیالی و غیره در برلیناله است.

در شش سال قبل تعداد فیلم‌های کوتاهی که به برلیناله فرستاده شده‌اند سه برابر شده‌اند. تنها در سال جاری حدود ۳۵۰۰ فیلم از سوی مایکه میا هونه، سرپرست بخش فیلم‌های کوتاه برلیناله و همکارانش ارزیابی شده که از این مجموعه ۲۸ فیلم در بخش رقابت‌های امسال حضور دارند.

به نوشته دویچه‌وله، بخش فیلم‌های کوتاه به طور سنتی جولانگاه کارگردانان جوان است که با این آثار می‌کوشند جایی در صنعت و هنر سینما برای خود بیابند. در برلیناله روزانه بیش از یک هزار نفر به تماشای فیلم‌های کوتاه می‌نشینند.

در پایان هر اکرانی امکان گفت‌وگو میان سینماگران جوان و تهیه‌کنندگان فیلم نیز وجود دارد. بعضی از این سینماگران جوان، دانشجویان رشته‌های گوناگون هنری می باشند. گرایش به ارائه فرم‌های رادیکال، بویژه در رابطه با موضوع و تکنیک فیلم‌ها، امر عجیبی در این عرصه نیست. هزینه تولید چنین فیلم‌هایی نیز با توجه با فناوری دیجیتال مقرون به صرفه‌تر از قبل است.

سکوت و پرهیز از دیالوگ‌های نامفهوم

اما این بدین معنا نیست که ساخت فیلم‌کوتاه، موضوعی ساده است. اولین دشواری در محدویت زمانی اینگونه فیلم‌ها است. حداکثر زمان یک فیلم کوتاه در برلیناله حدود ۳۰ دقیقه است.

به طور مثال مستندهای “زمانی که من جوان بودم، یک دختر بودم” ساخته ایوانا تودوروویچ از صربستان و “انتظار” ساخته ماریو ریزی، کارگردان ایتالیایی در پایان نمایش فیلم‌هایشان ترجیح دادند به تماشاگران توضیحات لازم را بدهند که البته از چارچوب فیلم خارج بود و این امکان همیشه برای سینماگر وجود ندارد.

به همین سبب فیلم‌های کوتاهی که با حداقل گفت‌وگو قادر به انتقال احساس و داستان به مخاطب می باشند، از موفقیت بیشتری برخوردارند. اما به عقیده بسیاری از منتقدان، کارگردانان آسیایی در بخش فیلم‌های کوتاه برلیناله‌ امسال از این شگرد به نحو احسن استفاده کرده‌اند.

در “بازی‌های عشق” ساخته چونگ یومی از کره‌جنوبی با انیمیشنی روبرو هستیم که بدون کلام، توانسته است داستانی طرح کند و مفهوم و احساس را انتقال دهد.

یکی دیگر از فیلم‌های کوتاه با عنوان “مسافران خاموش” نیز از ارائه دیالوگ، آگاهانه چشم‌پوشی کرده است. این فیلم ساخته هیروفومی ناکاموتو، سینماگر ژاپنی است که به نقل از بعضی منتقدان موفق به ساخت یک فیلم کوتاه ترسناک شده است.

انتهای پیام/