برنامه‌ای برای دوست داشتن هم

منصور ضابطیان کارگردانی‌اش می‌کند و محمد صوفی تهیه‌کنندگی‌اش را به‌عهده دارد.

این را هم می‌دانید که قالب برنامه ترکیبی بوده، یعنی بخش‌های متنوع و متفاوتی دارد هر چه سعی بکنید هم، حوصله‌تان را سر نمی‌برد. از شنبه تا جمعه هر شب ساعت ۲۳ پخش می‌شود و ساعاتی آرامش‌بخش را برای شما به‌وجود می‌آورد. حتی می‌دانید مجری‌های هر شبش با شب بعدی متفاوت است و برخی شب‌ها مجری ثابتی دارد.

بی‌شک پس از دانستن این‌همه چیز، این را هم می‌دانید که منصور ضابطیان، محمد سلوکی، الهام صفوی‌زاده، علی‌ ضیا، رشید کاکاوند، علیرضا معینی و احسان کرمی مجریگری می‌کنند.

بخش‌های ثابتی چون آیتم بچه‌ها، قصه‌های امیرعلی، گفت‌وگو، موسیقی، متن‌خوانی توسط چهره‌های سینما، موسیقی، تئاتر و… دارد. وقتی همه این چیزها را می‌دانید، یا لازم نیست چیز بیشتری بدانید یا باید از پشت‌صحنه این برنامه برایتان گفت.

پس از هماهنگی با هادی نه‌برادر که روابط عمومی این برنامه است و بحق در شناساندن این برنامه به من کمک شایانی کرد به استودیویی در چهارراه قصر رفتم. یک روز در هفته، در این استودیو بخش‌های برنامه ضبط شده و در طول هفته، بین برنامه زنده پخش می‌شوند.

از آنجا که این برنامه بخش‌های بسیاری دارد و ما تنها قسمت‌هایی از آن را دنبال کرده بودیم، قرار شد هفته بعد با دنبال کردن برنامه برای تهیه گزارش برویم. البته زیاد هم پشیمان نیستیم که منصور ضابطیان با این کار قصدش این بود تا ما را مخاطب خاص برنامه‌اش کند. اما این تازه اول ماجراست‌.

پس از دو هفته پیگیری مستمر برنامه رادیو ۷ مجدد هماهنگی‌های لازم انجام شد تا برای تهیه این گزارش برویم. ضبط مصاحبه با بچه‌ها تمام شده بود و چند مهمان آمده و متن‌هایشان را خوانده بودند، محسن افشانی، بازیگر مهمان نیز متنش را آماده می‌کرد. متنی روی کاغذهای مخصوص برنامه.

مارال دوستی، نویسنده برنامه رادیو ۷ درباره نوشتن متن‌ها می‌گوید: این برنامه برای من همه‌اش دوست‌ داشتن است، چون متن‌هایی را می‌نویسم که دوست دارم و نه در انتخاب موضوع مشکلی هست و نه لازم است چیزی را حتما بنویسم. مرور عاشقانه‌ای است بر همه کلمات. او اضافه می‌کند از چیدن و ترکیب کلمات لذت می‌برد.

دوستی ادامه می‌دهد: «بیشتر اوقات وقتی مهمانان مشخص می‌شوند، متن‌شان نوشته می‌شود. چون متن برای لحن و متناسب با سن، جنسیت و نوع صدای گوینده نوشته می‌شود. به‌زعم وی، ممکن است مهمان متن‌خوانی اصلا عاطفی نباشد و با این نوع کلمات ارتباط خوبی نداشته باشد یا بالعکس. برای همین نمی‌توان از هفته‌ها قبل متن‌هایی را نوشت. دو روز قبل مشخص می‌شود که آیا برای ضبط می‌آیند یا نه و همان زمان متن‌ها نوشته می‌شود. گاهی هم در استودیو متن‌شان نوشته می‌شود.

مارال دوستی می‌گوید: برای پلاتوهای زنده موضوعاتی خاص وجود دارد که آقای ضابطیان و صوفی مشخص می‌کنند و من درباره آن موضوع، می‌نویسم.

وی معتقد است که در هر دوره شکل قلمش را تغییر می‌دهد. از وسواسی‌بودن خودش در انتخاب کلمات می‌گوید: وسواس دارم که چیزی دوبار تکرار نشود و انتخاب کلمات دقیق باشد. باید متن‌هایی بنویسم که نه متن‌خوان را اذیت کند، نه از او دور باشد. باید چیزی باشد نزدیک و راجع به او.

در استودیو وضع به گونه‌ای دیگر است. همه در حال آماده شدن برای ضبط هستند. نور را جابه‌جا می‌کنند تا سایه‌ای که روی چشم راست محسن افشانی افتاده است، رفع شود. کولر خیلی صدا دارد و هر زمان ضبط شروع می‌شود خاموشش می‌کنند. طول می‌کشد تا صدایش قطع شود و گاهی دو سه بار خاموش و روشنش می‌کنند تا صدایش قطع شود.

محمد صوفی تهیه کننده رادیو ۷، روی صندلی پشت صحنه نشسته است و به کار بچه‌ها نظارت می‌کند و تذکراتی درباره نصب قفس پرنده و تابلو در پشت متن‌خوان می‌دهد. صوفی می‌گوید: برنامه رادیو ۷ مدام در حال تغییر است. بخشی از قصه‌خوانی‌ها تمام می‌شود و سری جدیدی آغاز خواهد شد و برنامه‌هایی ویژه ماه رمضان ساخته می‌شود که مناسبت با آن ایام خاص دارد.

وی درباره مجریان برنامه اضافه می‌کند: این برنامه چهارده، پانزده مجری دارد که عده‌ای ثابت و برخی چرخشی‌اند. هر روز اجرا با روز دیگر فرق می‌کند. روزی که رشید کاکاوند برنامه را اداره می‌کند لحن و شکل برنامه با روزی که ضابطیان، کرمی و سلوکی مجری هستند، فرق دارد. به نظر صوفی این مساله، جدای از این‌که مخاطب عام را بی‌حوصله نمی‌کند و برنامه دچار یکنواختی نمی‌شود، سلایق مختلفی را نیز در برمی‌گیرد. این نه تنها درباره مجری که درباره بخش‌های متنوع برنامه نیز صدق می‌کند. بینندگانی هستند که شیفته قصه‌های امیرعلی هستند. برخی آیتم بچه‌ها را دوست دارند و بعضی گفت‌وگوها را. این درباره موسیقی هم صادق است که برنامه دو سلیقه موسیقی پاپ و سنتی را تغذیه می‌کند.

منصور ضابطیان نیز به جمع اضافه می‌شود. درباره بخش‌ جذاب گفت‌وگو با مهمان برنامه می‌گوید و زمان‌بندی کردن یک گفت‌و گو در هفته. این‌که قصد ندارد در برنامه زنده‌نمایی کند و بگوید گفت‌وگو در شب‌های مختلفی ضبط شده است. آنچه از نظر وی اهمیت دارد خود گفت‌وگوست.

زمان‌هایی نیز اعلام می‌کند ادامه گفت‌وگو را امروز می‌گیریم اما هفته آینده پخش می‌کنیم. این کارگردان معتقد است آنقدر این گفت‌وگوها جذاب است که برخی چیزها به واقع اهمیت چندانی ندارند. در این بخش از کسانی دعوت می‌شود که زندگی‌شان هیجان بیشتری دارد.

این رادیو کسانی را در خود دارد که به تصویر می‌کشدشان؛ تصویری که متنوع و آرامش‌بخش است. گویا گریزی از این روزها نیست که همه را درگیر عصبیتی مسری کرده است. راهش شاید فاصله‌ای باشد که میان ما با نگرانی‌هایمان ایجاد می‌شود. شاید برنامه‌ای که حالمان را بهتر کند. شاید رادیو ۷٫

بچه‌ها به ما یاد می‌دهند

ضابطیان کارگردان برنامه رادیوهفت درباره جذاب‌ترین بخش برنامه‌اش یعنی آیتم بچه‌ها می‌گوید: بگذارید بگویم اول این بخش از کجا شروع شد. روزی که به خانه یکی از دوستانم رفته بودم، در پارکینگ خانه‌شان پسر بچه‌ای ۴ساله بازی می‌کرد. تا من را دید آمد جلو و خودش را معرفی کرد و گفت من کامیارم.

منم گفتم: من منصورم و از من خواست بازی کنیم و با هم کلی بازی کردیم. فکر کردم این بچه چقدر جذاب است و چرا تا به‌حال کسی با یک بچه گفت‌وگو نکرده ‌است.

وی ادامه داد وقتی از دوستش پرسیده این بچه کیست؟ فهمیده بچه سرایدار ساختمان است و تعجب کرده و به برنامه دعوتش کرده تا با هم گفت‌وگو کنند. از آنجا که این برنامه مورد استقبال قرار گرفته است این بخش را به برنامه اضافه کرده و حالا پدر و مادران کودکان خود را برای مصاحبه به این بخش معرفی می‌کنند.

وی ادامه می‌دهد: در اکثر گفت‌وگوها این من هستم که گفت‌وگو را اداره می‌کنم. درباره بخش بچه‌ها برعکس است و این بچه‌ها هستند که برنامه و من را هدایت می‌کنند.

منصور ضابطیان می‌خواهد دنیای هر بچه‌ای را که مخصوص به آن بچه است، کشف کند. چیزهایی را که ممکن است دختری سه ساله به ما یاد دهد.(جام جم – ضمیمه قاب کوچک)

نگار حسینخانی