سلام و خدا قوت، اشتباه ندیدید این جا همان جاست که دنبالش بودید یعنی ستون «خاطره بازی» برای دهه شصتی ها، این تصاویر قرمزرنگی هم که ملاحظه می کنید داستان دارند که عرض می کنم خدمتتانو
گرفتن کارنامه هم یکی دیگر از تفریحات ما بود، چون معمولاً به تعقیب و گریز با پدر و مادر ختم می شد، باز تعقیب و گریز خودش به کبودی و ضرب و شتم ختم می شد که حالا به آن کار نداریم. بیرون ریختن دل و جگر مدادفشاری، ساعت، سشوار، ماشین اصلاح پدر، جعبه لوازم آرایش مادر و عروسک خواهر و ماشین کنترلی برادر هم تفریحات خوب و سالمی محسوب می شدند. اما…
همان طور که می دانید لیگ برتر فوتبال دوباره شروع شده و تماشای فوتبال هم در دهه ۶۰ و ۷۰ با آن تلویزیون های قدیمی و گزارش کوتی، شفیع و بهروان چه لذتی داشت، اگر در یک خانواده دو قطبی قرمز و آبی ایجاد می شد که هیجان ۹ برابر می شد.
البته جای سوال وجود دارد که چرا فوتبال در دهه شصت به این صورت امروز ، دختر و پسر نمی شناخت اما حالا دختر بچه ها علاقه کمتری به تماشای این ورزش دارند؟ آن یکی عجیب بود یا این یکی؟
این هفته رفتیم سراغ پرسپولیسی ها و هفته آینده یادی خواهیم کرد از استقلالی ها! بازیکنان قدیمی یک هشتم امروزی ها پول نمی گرفتند و ۸ برابر هم می دویدند، آن هایی که بازی های ضیاء عربشاهی را دیده اند نظریه ما را تایید می کنند، تازه اگر حالا بازیکنی پیدا می شد که مثل فرشاد پیوس همین طور راه برود و گل بزند قیمت نداشت، تکنیک ذاتی حمید درخشان که مشابهی ندارد، تازه پرسپولیس یک دفاع آخر خونسرد، قد کوتاه و نسبتاً چاق داشت که تا ۳۸ سالگی اجازه نمی داد کسی با توپ از کنارش عبور کند، یا بازیکن را می زد یا توپ را یا هر دو را و او کسی نیست جز محمد پنجعلی کاپیتان تیم ملی و پرسپولیس.
البته نسل بعدی پرسپولیسی ها مثل عابدزاده، مهدوی کیا، شاهرودی، میناوند، استیلی و… هم محبوب بودند اما برای ما دهه شصتی ها نسل قبل چیز دیگری بود چون فوتبال دیدن را با آن ها شروع کردیم. تماشای فوتبال در ورزشگاه تختی مشهد با آن چمن معروفش هم باشد برای بعد. البته از استقلالی های گرامی پوزش می طلبیم. راستی خاطر شریفتان که هست امروز با هم قراری برای جلسه هم اندیشی ها داشتیم یا نه؟
سید مصطفی صابری
باشگاه خبرنگاران